BLOED, ZWEET EN FLUIMEN – Eindelijk volwaardig te boek gesteld: de historie van de enige hardcorepunkgroep waarmee u zich mag laten lastigvallen.

Stevie Chick, Omnibus Press, verdeeld in België door Exhibitions International (www.exhibi- tionsinternational.be), 403 blz., euro23,95

Is het een brug te ver om Black Flag (1978-1986) de ultieme hardcoreband te noemen? Niet als je op het ‘ fuck everybody‘-gehalte afgaat. Gitarist en oprichter Greg Ginn schreef opgenaaide, brutale, haast nihilistische songs, die zelfs tegen de LA-punk van eind jaren 70 hondslelijk afstaken. Case in point: langspeeldebuut Damaged (1981) en de vergaarbak The First Four Years. Met hun beruchte nobudgettournees hakten de Californiërs zich platzak, maar maniakaal een weg langs de donkerste hoeken van de VS, zo voor duizenden bandjes een alternatief clubcircuit nalatend. Black Flag wilde je bovendien doen geloven dat hardcore totale vrijheid was, en bewees dat door slechte metal te gaan maken. Toch was het niet dát wat hen uiteindelijk heeft genekt.

Na de bondige voorzetten die chroniqueurs Steven Blush en Michael Azerrad eerder al gaven in American Hard- core en het gewéldige Our Band Could Be Your Life, komt de Brit Stevie Chick nu met deze eerste volwaardige Black Flag-biografie aanzetten. Nog vóór hij aan het eerste hoofdstuk toekomt, schiet hij zich helaas al in de kleine teen: Ginn noch Rollins was bereid hem te woord te staan, laat hij schaapachtig weten. Doodzonde uiteraard. Want wat bezielde een zacht sprekende Grateful Dead-fan als Greg Ginn in hemelsnaam om via ultrakorte galoprispingen van songs uiting te geven aan paranoia, angst en depressiviteit? Waaróm was Henry Rollins tijdens zijn jaren in de groep zo’n vervelende misantroop – toch het beeld dat van hem overbleef na het lezen van zijn toerdagboek Get In The Van? Híér hadden we dat moeten lezen.

Anderzijds is Chick er mooi in geslaagd om zowat iedereen die Black Flag van nabij heeft meegemaakt veelzeggende quotes te ontlokken – inclusief voormalige bandleden , en dat zijn er nogal wat. Uiteraard is de auteur een fan van zijn onderwerp, maar dat belet hem niet een stinkend potje open te breken: was het niet gewoon doortrapt van de ethisch bewuste band om de crapuleuze skinhead- en skatepunkdrommen nooit kordaat van de concerten te weren, goed wetende dat de zoveelste rel met de flikken de eigen reputatie alleen maar meer glans verschafte? Hoe quasiheroïsch de historie van bloed, zweet en fluimen zich ook hier weer ontvouwt, zanger van het eerste uur Keith Morris schiet raak wanneer hij helemaal op het eind mag zeggen dat ‘ there was a reason for the Flag being Black‘.

U voelt het al aan: wachten op de Disneyfilmadaptatie hoeft u niet te doen. Wat dan wel? Lezen, luisteren en de vlag hijsen, tiens.

KURT BLONDEEL