‘Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig’

© CHARLOTTE ABRAMOW

Ze staat met een mond vol scheve tanden op de hoes van haar kersverse debuutalbum Brol. ‘Goeie beelden, dat is een van de redenen waarom Angèle ook in Vlaanderen populair is’, meent Charlotte Abramow, de visuele rechterhand van de vaderlandse popsensatie, die zelf in video’s en foto’s al even straf uit de hoek komt. Op de thee bij het creatieve Brusselse duo. In Parijs.

Oktober 2017, ten tijde van haar eerste interview met dit blad. Angèle Van Laeken, 21 jaar, heeft op basis van enkele grappige filmpjes en foto’s op Instagram een schare van enkele duizenden volgers opgebouwd. Voor ze het goed en wel beseft, staat het zusje van Brusselse rapsensatie Roméo Elvis zelf op het podium in de kleine, maar wel uitverkochte Rotonde van de Botanique. Bijzonder, want ze heeft zelfs nog geen enkele single gelost.

Oktober 2018. Angèle Van Laeken, 22 jaar, heeft drie radiohits op haar conto: Loi de Murphy, Je veux tes yeux, La thune. Na een zomer vol festivals – van Werchter en Dour, tot in Frankrijk en Canada toe – brengt ze een eerste album uit, Brol. Haar Instagramaccount tikt tegenwoordig af op bijna een half miljoen volgers. Eind volgende maand staat ze twee dagen na elkaar in een uitverkochte grote zaal van de AB.

Jongens konden moeilijk om met mijn naaktfoto’s van een oude dame. Het strookte niet met hoe zij vrouwen zien. Nét wat ik wilde aantonen.’ Charlotte Abramow

Tegenwoordig reist men naar Parijs om Angèle persoonlijk te spreken. Niet omdat de toegankelijke Instagramprinses plots een verwaande trien is geworden, de verandering van biotoop kwam er uit praktische en ook wel amoureuze overwegingen. Haar lief, de enigmatische danser/choreograaf/modeontwerper/regisseur Léo Walk woont er en haar debuutalbum werd er ingeblikt aan de zijde van de Franse producer Tristan Salvati, bekend van knoppenwerk voor Coeur de Pirate.

‘Merci d’être venu’, bedankt Angèle ons voor de inspanning. Dat er ergere opdrachten bestaan, antwoorden we, terwijl we ostentatief een blik werpen op het stijlvolle decor: een hip theesalon in de bruisende artistieke wijk tussen Charonne en Place de la Bastille. Voor onze neus: twee munttheetjes en een organic elderflower-brouwsel. Drie kopjes, want er zit nog iemand bij: Charlotte Abramow, een Brusselse fotografe die op negentienjarige leeftijd voor haar studies naar Parijs verhuisde en zich sinds vorig jaar ontfermt over de visuele stijl van Angèle. De amusante clips van Loi de Murphy en Je veux tes yeux: Charlotte Abramow. De ondertussen kenmerkende kleurrijke, soms surrealistische foto’s van Angèle: Charlotte Abramow.

Loi de Murphy: 'Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.'
Loi de Murphy: ‘Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.’© CHARLOTTE ABRAMOW

Nog niet eens twee jaar geleden was ze nochtans gewoon een van die paar duizenden Instagramvolgers van Angèle. ‘We kenden elkaar enkel van naam’, legt Abramow uit. ‘Haar posts spraken me meteen aan. Dat naturel, dat humoristische kantje… zoals haar N.E.R.D-cover met de kaasrasp (van het nummer Provider , nvdr.): geniaal. Een paar maanden later werden we aan elkaar voorgesteld door Sylvie, haar manager. We hebben toen een aantal fotoshoots gedaan, met onder andere die foto van het spaghettikapsel als resultaat.’

Kort daarop volgden twee videoclips, pure DIY: noch Abramow, noch Angèle had filmervaring. ‘Voor Loi de Murphy wilde Angèle dat de beelden de woorden en het versnellende ritme van de muziek zouden volgen, waarop ik suggereerde om het surrealistischer te maken. Door ons amateurisme kwam dat eigenlijk vanzelf. (grijnst) Zo hielden we een gietertje boven haar hoofd om regen te simuleren. Achteraf bleek dat het perfecte plaatje, maar eigenlijk kwam dat idee er gewoon omdat het toen stralend weer was.’

Fransen nemen zichzelf serieuzer dan Belgen. Muziek, werk, zelfs humor, c’est tout hypersérieux. Volgens mij ligt dat aan de hoge prijzen hier in Parijs.’ Angèle

‘Vijfentwintig graden in Brussel, in oktober’, knikt Angèle. ‘Dat was an sich al surrealistisch genoeg. We hadden heel professioneel een storyboard opgesteld – dat je nu kunt kopen in de Brol-popupstore in Brussel – maar het is een klein mirakel dat we er zelf in geslaagd zijn alles technisch rond te krijgen. In dezelfde week hebben we trouwens ook Je veux tes yeux opgenomen. Een epische vijfdaagse!’

Charlotte Abramow: Jij was echt aan het flippen. Vooral bij de opnames van Loi de Murphy vroeg je constant: ‘Ben je zeker dat dit werkt?’ (lacht)

Angèle: Wat ik zo goed vind aan de video’s die Charlotte maakt, is de fotografische kracht. Bijna elke still kun je als foto gebruiken. Dat past bij de visuele stijl die ik voor ogen heb, dat de foto’s en de clips als een geheel aanvoelen. Het kwam erop aan Charlotte te leren vertrouwen. Mijn eerste antwoord op een voorstel is meestal ‘non’, maar ik ben heel blij dat ik haar daarin gevolgd ben. In het songschrijven heb ik ook leren loslaten. Matthew Irons (van de Brusselse band Puggy, nvdr.), met wie ik samen aan Loi de Murphy geschreven heb, had een zeer bepalende tip voor mij: steek humor in je teksten. Mijn eerste songs waren bloedserieus. Sommige daarvan houd ik voor mezelf, als souvenir. Of misschien laat ik ze ooit door iemand anders zingen.’

Loi de Murphy: 'Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.'
Loi de Murphy: ‘Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.’© CHARLOTTE ABRAMOW

Pispaaltje

Sinds die twee eerste video’s nam ook de carrière van Abramow een hoge vlucht. Bekende modemerken kloppen bij haar aan, maar zij verkiest artistieke projecten. Zoals eerder dit jaar haar clip bij Georges Brassens’ klassieker Les passantes, een prachtig feministisch pamflet dat, mede door een verwijzing naar menstruatie, heel wat stof deed opwaaien in Frankrijk. Ook in het begin van haar carrière bewees de Brusselse haar maatschappelijke bevlogenheid al: in Claudette, haar afstudeerproject aan de Parijse kunstschool Gobelins, portretteerde ze een vrouw van zeventig op een eerlijke maar confronterende manier in al haar naaktheid. ‘Ik had nog nooit een vrouw ontmoet die zo comfortabel was met haar lichaam’, blikt Abramow terug op die richtinggevende ervaring. ‘De foto’s die ik van haar maakte, kregen veel respons van mijn medestudenten. Wat mij opviel: de jongens konden daar moeilijker mee om. Het strookte niet met hoe zij vrouwen zien. Dat was net wat ik wilde aantonen met dat project: hoe komt het dat wij aanstoot nemen aan een verouderd vrouwenlichaam? Of waarom wordt er nog steeds zo krampachtig gereageerd op menstruatiebloed? Er is nog veel werk.’

Loi de Murphy: 'Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.'
Loi de Murphy: ‘Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.’© CHARLOTTE ABRAMOW

Binnenkort verschijnt een nieuw project van haar: Maurice, expo en fotoboek, is bedoeld als ode aan haar vader, aan de dynamiek van het leven ook, want hij overleefde een gemene kanker. Maar de ode nam recent een dramatische wending, die de ironie van ons bestaan benadrukt: Abramows vader overleed vorige maand door een allergie aan een medicijn.

En terwijl Abramow op die emotionele rollercoaster zat, reisde Angèle van festival naar festival. ‘Het voelt alsof ik in een tsunami beland ben’, zegt de zangeres, gehuld in comfortabele groene training. ‘Maar dan eentje die ik beleef vanop zee, niet aan land, waardoor ik toch op de golven mee kan surfen. Ik lees zelden magazines en kijk amper tv. Alleen als ik mezelf groot afgebeeld zie op de Brusselse trams of als ik ergens als grootste naam op de affiche sta, word ik met die groeiende populariteit geconfronteerd.’ Ze slurpt van haar muntthee.

Abramow: Met Brol krijgt dat nu een nieuwe dimensie: de mensen zullen een ander facet van haar persoonlijkheid ontdekken. Naast de speelsheid en humor is er ook ruimte voor angst, eenzaamheid en twijfel. Les matins is mijn favoriete nummer van de plaat. De melodie is prachtig en de woorden raken me elke keer weer. Het kan over een afscheid gaan, of een ruzie van de avond voordien, die je al slapend even hebt kunnen vergeten, maar waarvan je de volgende ochtend denkt: wat moet ik daar nu mee?

Toen ik die kinderfoto van Angèle zag, wist ik meteen: dat moet op de hoes, als een soort fuck you naar het imago van al die perfecte popsterretjes.’ Charlotte Abramow

In Flemme zing je: ‘Ce qui me manque c’est Bruxelles.’ Parijs is dan toch niet de droomstad?

Angèle: Fransen nemen zichzelf serieuzer dan Belgen. Muziek, werk, zelfs hun humor, c’est tout hypersérieux. Volgens mij ligt dat aan de hoge prijzen hier. Ik zou ook chagrijnig rondlopen als alles zo veel kost en je keihard moet werken om dat stadsleventje betaald te krijgen. Brussel is relaxter, mensen praten meer met elkaar. Nu, ik wil Parijs toch ook wat krediet geven: er valt meer te beleven en alles blijft langer open. Probeer op een zondagavond maar eens iets te gaan eten in Brussel. Bonne chance! In feite is de combinatie tussen beide ideaal.

Loi de Murphy: 'Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.'
Loi de Murphy: ‘Eigenlijk kwamen we op het idee van die gieter omdat het niet regende toen we de clip draaiden.’© CHARLOTTE ABRAMOW

Interpreteren die ‘serieuze’ Fransen de humor en zelfrelativering van Angèle anders?

Abramow: Ze zijn makkelijker verrast door dat absurdisme, al vinden ze ons doorgaans wel cool en amusant.

Angèle: Als ik in Vlaanderen na een concert handtekeningen uitdeel, teken ik soms een drolletje, un petit caca, om zo het taalprobleem te omzeilen. Vinden ze geweldig. Ik heb dat één keer gedaan na een concert in Parijs en die fan droop ontgoocheld af. (lacht)

Abramow: Dat Angèle in Vlaanderen populair is, heeft volgens mij ook te maken met die nadruk op het visuele. Een foto of filmpje is veel universeler dan geschreven taal. Met de felle kleuren die wij gebruiken kun je ook verhalen vertellen. Elke song heeft een bepaalde kleur. Je veux tes yeux is rood. Jalousie is kakigroen. Dat helpt mensen om bij elke song een apart universum te bedenken en te voelen. Dat is de kracht van Angèle.

Angèle: Toch blijf ik verbaasd over die populariteit in Vlaanderen, al voelt het ergens ook wel terecht: ik heb een jaartje in Antwerpen aan de jazzacademie gestudeerd, hè. Toen kon ik wel wat Nederlands, maar dat ben ik ondertussen weer helemaal kwijt.

Charlotte: De enige Nederlandse woorden die ik ken zijn ‘kip’ en ‘pispaaltje’. Geen idee waarom.

Charisma

Jullie maken vanaf de eerste rij mee welke invloed Instagram kan hebben: is jullie houding tegenover dat medium het voorbije jaar veranderd?

Angèle: Ik voel nu veel meer druk en verantwoordelijkheid, waardoor ik ook meer afstand bewaar tussen mijn privé- en mijn publieke leven. Als die twee voortdurend door elkaar lopen, heb je nooit een mentale pauze.

Abramow: De moderne mens communiceert meer en meer via beelden, en professioneel is het een heel belangrijke tool geworden. Men vraagt niet langer naar je portfolio, maar checkt je Instagram. In het begin was het een schande dat je je als fotograaf bezighield met Instagram – dat was iets voor pubermeisjes. Nu bepaalt het je netwerk.

Angèle: Weet je dat ik aanvankelijk anti-Instagram was? In 2015 stelde een vriendin me dat voor en ik dacht: wat moet ik daarop zetten? Vakantiefoto’s met mijn voeten in een zwembad? Neen, dank u. Maar oké, het is dan toch interessant gebleken. (lacht) Soms vraag ik mij wel af wat mijn muziek waard is zonder het visuele concept. Ik vertrek altijd vanuit de klassieke basis piano en stem. De melodie moet meteen aanspreken, het visuele en de productie zijn toegevoegde waarde.

Wie had het geniale idee om die jeugdfoto van Angèle met een uitgevallen tand als cover voor het album te gebruiken?

Abramow: Die foto passeerde op Facebook en meteen was er die klik: dat moet het worden! Als een soort fuck you naar het imago van die typische, perfecte popsterretjes.

Angèle: De platenmaatschappij vond het commerciële zelfmoord. Gelukkig heb ik een goed contract, waarbij ik mijn vrijheid behoud. Ik heb mijn eigen platenlabel Angèle VL Records. Universal treedt in feite enkel op als advieskantoor en helpt met de distributie.

Net zoals je broer Roméo Elvis trek je de aandacht, zonder dat je daarvoor moeite moet doen. Hoe definiëren jullie charisma?

Angèle: Goeie vraag. Ik ben doorgaans nogal rationeel, maar ik praat graag over energieën. Ik zie het eerder als iets spiritueels dan iets dat louter toe te schrijven is aan een knap uiterlijk.

Abramow: Charisma heeft voor mij te maken met naturel, met jezelf niet te veel vragen stellen als: hoe kom ik over? Er kan ook charisma schuilen in verlegenheid, maar toch: meestal zijn het mensen die ‘vloeiend’ handelen. Je manier van staan, van bewegen: het zit in alles. Dat soort mensen inspireert me. Angèle heeft dat, en haar lief ook. Als danser beheerst Léo zijn lichaam op een wonderlijke manier. Ooit hoop ik een project met hem te kunnen uitwerken.

Angèle: Je moet gewoon iets vinden dat je ligt. Bij Charlotte is dat fotografie. Ze ziet dingen die anderen niet zien. Léo heeft dat als choreograaf, hij weet meteen hoe mensen moeten bewegen. En ik heb dat dus op een podium. De eerste keer dat ik daar stond, voelde ik dat het iets van mij zou worden, het gaf mij energie. Ik kan best wel nerveus zijn, maar ik drink nooit alcohol voor ik op moet. Ik wil alles heel bewust beleven. Daarom ook zoek ik altijd contact met het publiek: ik wil niet het idee hebben dat ik voor een muur sta te zingen.

Abramow: Als er iets misloopt, zegt ze dat gewoon. Ze maakt grapjes en vraagt hoe het gaat. Die spontaniteit zorgt ervoor dat de fans snel een band met haar krijgen. Ze is dezelfde Angèle op en naast het podium: dat is haar kracht.

Brol

Nu uit via Angèle VL/Universal.

Angèle staat op 21/10 in de Vooruit, op 30/11 in Trix en op 25/5 in Vorst Nationaal. De twee shows in de AB (op 26 en 27/11) zijn uitverkocht.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Damso

De Brusselse rapper liet Angèle nog voor ze een hype werd mee toeren als achtergrondzangeres en voorprogramma. Farr: ‘Als onervaren zangeres voor een publiek van vooral mannelijke hiphopfans leerde ze hoe je een zaal moet bespelen.’

Charlotte Abramow

Geboren op 30 september 1993 in Brussel, groeit op in Halle.

Doet op haar zestiende al haar eerste opdrachten als fotografe, onder meer een covershoot voor Elle.

Vertrekt op haar negentiende naar Parijs om er te studeren aan Gobelins, l’Ecole de l’Image.

Lanceert haar eerste projecten Claudette en The Real Boobs, feministisch van inslag en met een focus op de imperfectie van het lichaam.

Gaat in 2017 samenwerken met Angèle. Regisseert onder meer de video’s van Loi de Murphy en Je veux tes yeux.

Maakt begin 2018 een videoclip voor Les passantes, een nummer van Georges Brassens. De clip wordt gecensureerd door YouTube.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Angèle

Volledige naam Angèle Van Laeken.

Geboren op 3 december 1995 in Brussel, groeit op in Linkebeek.

Volgt vanaf haar zevende pianoles en studeert na de humaniora twee jaar aan de Jazzstudio in Antwerpen.

Zet haar eerste podiumstapjes aan de zijde van papa Serge (aka Marka) en in J’ai vu, een duet met grote broer Roméo Elvis.

Verwerft in 2016 haar eerste faam met haar Instagramaccount, die in enkele maanden tijd duizenden volgers krijgt dankzij grappige filmpjes en covers van Beyoncé en N.E.R.D.

Brengt eind 2017 een eerste single uit, Loi de Murphy, en toert als voorprogramma van Damso en Ibeyi.

Staat in 2018 op alle grote festivalpodia in België en lanceert nog twee hitsingles: Je veux tes yeux en La thune. Releaset haar debuutalbum Brol via haar eigen label Angèle VL.

Team Angèle

‘Mijn entourage voelt als een familie, iedereen is met elkaar verbonden’, aldus Angèle. Daarom: een kleine wandeling rond de stamboom.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Sylvie Farr

Eerst babysitter, later scoutsleider en nu manager van Angèle. Zij organiseerde haar eerste kleinschalige concertjes in Brusselse cafés zoals L’Archiduc en haalde mensen als Charlotte Abramow en comanager Nicolas Renard aan boord.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Laurence Bibot + Serge Van Laeken

De mama van Angèle is een Franstalige comédienne, papa Serge vergaarde muzikale faam met belpoplegende Allez Allez en later solo als Marka. ‘Angèles combinatie van humor en muzikaal talent heeft zeker met haar opvoeding te maken. Bij haar broer Roméo merk je dat ook’, aldus Sylvie Farr. Als bandlid van Marka zette Angèle overigens haar eerste muzikale stapjes.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Roméo Elvis

Hun duet J’ai vu was voor Angèle een doorbraak. Sylvie Farr: ‘Roméo is heel beschermend en geeft haar voortdurend advies.’ Op Brol staat opnieuw een duet van broer en zus, Tout oublier.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Léo Walk

Lief van. Figureerde in het dansteam voor een clip van Roméo Elvis, waar de Parijse danser Angèle leerde kennen. Walk heeft een modelabel, Walk in Paris, dat uitgroeide tot een artistieke community waar ook Angèle deel van uitmaakt. De clip van La thune werd geregisseerd door Aube Perrie, uit de vriendenkliek van Walk, die op zijn beurt de regie deed van de clip bij Angèles Jalousie.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Veence Hanao

Brusselse rapper die meeschreef aan Loi de Murphy en Je veux tes yeux. ‘Muzikaal had Angèle al vroeg duidelijke ideeën, maar in haar teksten moest ze nog evolueren’, aldus Farr. ‘Veence heeft haar de kneepjes van het vak geleerd.’

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Matthew Irons

Zanger van het Brusselse Puggy, dat ook onder de vleugels van manager Nicolas Renard opereert. Matthew schreef mee aan Loi de Murphy en gaf Angèle de gouden tip om meer humor in haar teksten te steken.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Tristan Salvati

Parijse producer die Angèle op het spoor kwam dankzij de Instagramaccount van fotografe Abramow. Belde zelf haar management op en samen blikten ze in Parijs Angèles debuutalbum Brol in.

'Soms signeer ik met un petit caca. Vinden Vlamingen geweldig'
© CHARLOTTE ABRAMOW

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content