‘SOMS MOET JE ZEGGEN: BOOGIE ON!’

TIM SHOWALTER: 'Ik heb vrede met hoe ik eruitzie.'

Met Heal, een rockplaat vol Grote Emoties, kroonde Tim Showalter, aka Strand of Oaks, zich drie jaar geleden tot een revelatie. De opvolger is nu klaar, en mag gehoord worden: ‘Hard Love? Ik wilde gewoon stomende seks met mijn vrouw.’

Wanneer we Tim Showalter iets later dan gepland aan de telefoon krijgen, staat hij net op het punt de straat op te gaan. Voor de derde dag op rij wordt er in Philadelphia fel geprotesteerd tegen president Trump en zijn plannen om de gezondheidszorg af te bouwen. ‘Maar we kunnen nu praten, hoor’, zegt Showalter. ‘Er komen vast en zeker nog genoeg kansen om te protesteren tegen die clown, en dan zal ik dat ook doen. Het leuke is: normaal gezien geven Amerikaanse presidenten niks om betogers. Maar bij een ijdele egomaniak als Trump wéét je dat je onder zijn vel raakt met aanvallen en protest op zijn persoon.’

Hij zou nog even kunnen doorgaan over de nieuwe commander in chief, maar ons gesprek heeft een ander onderwerp: Hard Love, de opvolger van Heal, de plaat waarmee Strand of Oaks na vijf jaar aanmodderen in 2014 de doorbraak forceerde. Na het helen de harde liefde?

TIM SHOWALTER: Ik weet niet of ik het een vervolg kan noemen. Heal was een plaat van grootse statements, muzikaal grandioos en inhoudelijk erg beladen. Achteraf gezien weet ik zelfs niet of dat album maken ‘helend’ was. Hoogstens ben ik er wat volwassener door geworden.

Met het werk aan Hard Love heb ik me erg geamuseerd. Ik ben geneigd het mijn partyalbum te noemen, maar het is natuurlijk ook weer geen AC/DC-plaat. Er komen nog steeds serieuze thema’s aan bod, maar ik heb het niet langer enkel over mijn eigen problemen. En er zit meer hoop, meer celebration in de songs. Hoop ik.

Geen AC/DC-plaat, zeg je, maar het lettertype op de hoes is wel hetzelfde als op hun album Powerage.

SHOWALTER: Je bent niet de eerste om dat op te merken. Het cocaïne-lettertype, noem ik het. (lacht) Het artwork oogt bewust nogal goedkoop, alsof er veertig zulke hoezen gefabriceerd worden op één dag. De hoezen van Trojan, een bekend ska- en reggaelabel uit de jaren zestig en zeventig, zagen er ook uit alsof ze aan de lopende band werden gemaakt.

Zelf zie je er ook heel anders uit. Op Heal oogde je contemplatief en nogal gloomy, op Hard Love alsof je begin jaren zeventig op een afterparty van Lynyrd Skynyrd bent beland.

SHOWALTER: Die moet ik onthouden! Dat portret op Heal had een bepaalde functie, maar toont mij eigenlijk totaal niet zoals ik werkelijk ben. De foto op Hard Love is genomen toen ik met mijn kleren aan in een rivier was gesprongen in Austin, Texas, en van een biertje genoot. Dat komt al iets dichter in de buurt van de werkelijkheid. (lacht) Ik heb vrede met hoe ik eruitzie, hoor. Het is een uniform, een soort schild zelfs, dat besef ik.

Ten tijde van Heal liet je, pro memorie, in het groot ‘survive’ op je arm schrijven. Nog nieuwe tattoos?

SHOWALTER: Ken je de groep Endless Boogie? Ze spelen een soort psychedelische bluesrock. Ik heb hun logo op mijn borst laten tatoeëren, want ja, het leven suckt, soms zijn er periodes waarin je blij bent dat je het einde van de dag hebt gehaald, but sometimes you just have to boogie with it. (lacht) Mijn vrouw is net ontslagen. Twee jaar geleden zou ik dan het hoofd laten hangen en triestige liedjes schrijven – het ís ook een klotesituatie – maar nu denk ik: kom Tim, boogie on!

Met Cry staat op deze plaat nochtans een van je triestigste liedjes ooit.

SHOWALTER: O ja, absoluut! It’s super sad! Producer Nicolas Vernhes, die een gewiekst genie is, liet het me dan ook nog eens zingen terwijl mijn vrouw in de studio stond. Een song over al de pijn en het verdriet dat we al gedeeld hebben, weet je wel! Maar het voelde goed, het heeft geholpen.

De plaat eindigt met het acht minuten durende Taking Acid and Talking with My Brother. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal?

SHOWALTER: Ja, maar het heeft niks met lsd nemen te maken. Mijn jongere broer, meest favoriete persoon op deze planeet, heeft niet zo lang geleden in een coma gelegen – na een hartaanval. En in tegenstelling tot mij is hij een clean living guy. Maar daar zat ik dus aan zijn bed, een week lang, nauwlettend zijn hartmonitor in de gaten houdend. Ik zweer het je, na een week was ik een medisch expert. Hij is oké nu, maar het heeft niet veel gescheeld.

Je kleine broer tussen leven en dood zien zweven: van hard love gesproken.

SHOWALTER: Daar zeg je het! Het is een rare titel, niet? Ik weet niet waarom ik hem gekozen heb. Een van mijn bandleden zei onlangs: ‘Je had de plaat Hard Drugs moeten dopen.’ (lacht) Ik geloof dat het iets te maken heeft met dat ik niks halfslachtig kan doen of voelen. Of het nu een onenightstand is, een ziek familielid, of een partner, ik geef me altijd compleet. Anderzijds, de titelsong gaat over ik die op mijn vrouw aan het wachten ben om stomende seks te hebben. Plain and simple.

In de single Radio Kids roep je tijden op waarin onze muzieksmaak voor een groot deel gevormd werd door mensen van vlees en bloed op de radio, niet door het internet en algoritmes. Welk nummer op de radio heeft jouw muzikale wereld geopend?

SHOWALTER: Het nummer dat in Radio Kids geciteerd wordt: I’m Straight van The Modern Lovers. Toen ik dat voor het eerst hoorde, dacht ik: ‘Hey, ik kan ook platen maken als ik wil!’ Daarvoor leek muziek iets ver weg, iets onbereikbaars. De muziek op MTV was zo groots, maar toen ik Jonathan Richman van The Modern Lovers hoorde zingen, met zijn vreemde stemmetje, kwam muziek op slag binnen mijn bereik. Radio Kids is mijn manier om hem te bedanken.

– HARD LOVE

Uit op 17/2 via Dead Oceans / De Konkurrent.

door Jonas Boel

‘Het leuke is: normaal gezien geven Amerikaanse presidenten niks om betogers. Maar bij een ijdele egomaniak als Trump wéét je dat je ermee onder zijn vel geraakt.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content