Bruine zeep – De komische reeks ‘Soap’ blijkt dertig jaar na dato nog altijd een gevatte satire op het soapgenre.

Reeks: *** Extra’s:

(Sony)

Reeks. Journalisten, ze zijn toch niet te vertrouwen. In de lente van 1977 verscheen er in Newsweek een artikel over Soap, een nieuwe komische serie die dat najaar van start zou gaan en waarin het tv-genre uit de titel stevig op de korrel zou worden genomen. De schrijvers waren van plan om enkele taboethema’s op de Amerikaanse televisie, zoals ontrouw, homoseksualiteit en impotentie, te tackelen en de journalist van dienst – die nog geen seconde van de serie had gezien – omschreef Soap daarom als een ‘sex farce’. Hij noteerde ook dat er in de eerste aflevering een katholieke priester tijdens een biecht werd verleid, en dat zorgde voor een storm van protest. Kerkleiders in de VS stonden op hun achterste poten, zender ABC kreeg tienduizenden protestbrieven van verontruste kijkers in de bus en bedrijven die reclame hadden gekocht tijdens de geviseerde pilootaflevering werden bedreigd met een boycot. Even hing het lot van de serie aan een zijden draadje, maar ABC besloot om toch maar door te zetten – en tegelijk drastische kortingen te geven aan al wie toch nog tijdens de uitzending durfde te adverteren. Toen Soap uiteindelijk op de buis kwam, bleek uit een onderzoek van de universiteit van Harvard dat 3 op 4 kijkers zich niet hadden gestoord aan de eerste aflevering én dat van de 25 procent die wel geschokt was de helft de volgende week opnieuw zou kijken. En zo was de reeks vertrokken voor vijf succesvolle seizoenen.

Nu moet je natuurlijk oppassen met tv-series die dertig jaar geleden controversieel waren, want niets veroudert zo snel als morele verontwaardiging. Maar ook al zal vandaag alleen de meest verdroogde pilaarbijter nog problemen hebben met Soap, toch blijft de reeks moeiteloos overeind. De serie haalt niet alleen op een heerlijke manier het genre van de soap onderuit, met verhaallijnen over een vrouw die bedrogen wordt door haar man en op haar beurt naast de pot gaat pissen, tussen alle waanzin door begin je ook echt mee te leven met de personages. Toch geen kleine verdienste, als je weet dat bijvoorbeeld een van die personages een moordenaar is die gelooft dat hij onzichtbaar is. Geen extra’s.

Stefaan Werbrouck