Shoplifters

De Japanse filmkeizer Hirokazu Kore-Eda breidt zijn imposante catalogus vol superieure, sociaal bewogen familiesoaps nog maar eens uit, dit keer met een verhaal over een stel outcasts die samen een warme ersatzfamilie vormen in hartje Tokio. Hoe ‘vader’ en ‘zoon’ samen spullen jatten in de lokale supermarkt, maar ook hoe de twee de bloemetjes en de bijtjes bespreken. Hoe ‘oma’ stilaan haar laatste noedels aan het klaarmaken is in de keuken. Hoe ze een jong, emotioneel verwaarloosd meisje opvangen en doen alsof het de ‘dochter’ van hun bijzonder functionele disfunctionele gezinnetje is. Kore-eda brengt het allemaal verzorgd, tactiel, beheerst en met veel oog voor sfeer en detail in beeld, alsof hij je op een best of trakteert van alle dada’s die eerder al in Nobody Knows (2004), Still Walking (2008), Like Father, Like Son (2013) en andere parels van zijn meesterhand passeerden. Verrassend kun je Shoplifters in dat opzicht niet noemen, en heel af en toe drukt Kore-eda net iets te hard op de emoknopjes, al weet hij in het eerste uur ook nu weer je hart te veroveren om het in het tweede vakkundig aan repen te snijden. Een mooie, genereuze, gelaagde en intens humanistische film, in Cannes bekroond met de Gouden Palm.