PLAAT VOOR DE VAAK – Helen Folasade Adu – u mag ook gewoon Sade zeggen – treedt voor het eerst in tien jaar tijd nog eens in de openbaarheid. Maar de zwarte parel blinkt niet meer.

Soldier Of Love

R&B

Sony

DOWNLOAD

Soldier Of Love

Babyfather

Bring Me Home

Bespaar uzelf de aanschaf van Goedeles zelfhulpboeken. Er zijn twee manieren om een onwillige vrouw alsnog tot de paringsdans te verleiden: haar de code van je Visakaart verklappen of – onze favoriet, want veel goedkoper – een plaat van Sade opzetten. Werkt altijd. Van de vijftig miljoen afnemers van haar cd’s zijn minstens driekwart mannen met plannen, dat weten wij wel zeker. Geen muziek die in dit tranendal zo vaak de diepste draai heeft begeleid als die van Sade. Mochten de vorsers van het WHO nog om een verklaring voor de wereldwijde bevolkingsgroei verlegen zitten, één woord: Sade.

Best wel ironisch dus dat uitgerekend de koningin van de coïtale soundtrack haar nieuwste plaat Soldier Of Love heeft gedoopt, een naar wij aannemen geheel onbewuste verwijzing naar het gay anthem ofte de homohymne van Liliane Saint-Pierre. Veel liefde zal er op de tonen van déze Soldier Of Love echter niet worden afgevuurd. Haar eerste plaat in tien jaar tijd doet om heel andere redenen het bed opzoeken.

De grens tussen zijdezachte soul en saaie easy listening is flinterdun en die tussen ribfluwelen R&B en futloze muzak zo mogelijk nog dunner, en op Soldier Of Love belandt Sade simpelweg te vaak aan de verkeerde kant. Er zijn uitzonderingen natuurlijk. Het zachtmoedige, in warme basklanken gedompelde Bring Me Home bijvoorbeeld. Of titeltrack Soldier Of Love, hoewel veeleer voorspelbaar op een marsritme geschoeid – soldier: hebt u hem? – toch een zwierige, naar triphop geurende meefluiter die klinkt alsof Portishead ervoor in zee is gegaan met Dionne Warwick. En Babyfather, dat profiteert van een zwoel vrouwenkoortje, mag er ook best zijn.

Het zijn echter uitzonderingen die de trieste regel bevestigen: de zesde plaat van Sade is bezaaid met monotoon sputterende drummachines, in wasverzachter gedrenkte melodieën en weinig geïnspireerde sax- en vioolpartijen. Jazzy ballades als Another Time en Long Hard Road moeten qua bloedeloosheid zelfs nauwelijks onderdoen voor de tranentrekkers van Dido en co. Onnodig te zeggen dat coïtale kleppers als Smooth Operator of Sweetest Taboo al helemáál ontbreken.

Voor de mannen met plannen onder u: hopelijk bent u in het bezit van een Visakaart.

Vincent Byloo