De toekomst van de muziekindustrie mee bepalen: dat is de ambitie van Younison, een nieuw internetplatform voor muziekmensen. Gangmaker Kelvin Smits legt uit waarom.

‘Liefde voor muziek: dat is de drijfveer achter dit project.’ Antwerpenaar Kelvin Smits, muzikant (zie: Cinérex) en manager van TheWAB (Wack Attack Barrack, het eerste Belgische e-muzieklabel), zegt het zonder zweem van ironie. Met Younison is hij een internetplatform gestart waarmee hij muzikanten, deejays, producers, managers… kortom iedereen die actief met muziek bezig is, wil verenigen. Eerst nationaal, daarna Europees. Tim Vanhamel en CJ Bolland zijn al op de kar gesprongen: in Youtubefilmpjes geïnspireerd op de spiegelscène uit Taxi Driver maken ze reclame voor het project.

De ambitie van Smits is niet gering: hij wil muziekmensen een stem geven in de debatten over de toekomst van de muziekindustrie. ‘Er wordt te veel over onze hoofden heen gepraat, en – erger nog – de organisaties die voor onze rechten zouden moeten opkomen, doen dat niet.’ Lees: de Europese auteursrechtenverenigingen, meteen het belangrijkste doelwit van Younison.

Wham, bam, thank you Sabam!

Dat het niet botert tussen Sabam – dat in België de auteursrechten verdedigt – en zijn leden is een understatement. ‘Sabam int onze rechten wel, maar verdeelt ze niet op een rechtmatige ma-nier’, zegt Smits. ‘Wil je cijfers? Sabam heeft vorig jaar 216 miljoen euro geïnd. Daarvan heeft het 176 miljoen uitgekeerd. Het verschil, 40 miljoen euro, staat in hun boekhouding weggeschreven als ‘werkingskosten’. Tja!? Muzikanten hebben tot nog toe twee mogelijkheden: ofwel schakelen ze individueel een leger advocaten in en beginnen ze aan een lange juridische strijd. Ofwel leggen ze zich bij de situatie neer. Met Younison wil ik hen een derde alternatief bieden: zich verenigen en gezamenlijk de strijd aangaan.’

Het eerste punt op de Younisonagenda is de verdeling van de digitale rechten. ‘Die worden via een taks geïnd op alle dragers met kopieermogelijkheden, maar niet verdeeld onder de muzikanten omdat auteursrechtenverenigingen naar eigen zeggen niet kunnen bepalen wie wat moet krijgen. Onzin: ze weigeren gewoon te investeren in technologie die dat wel mogelijk zou kunnen maken. Het is pure Kafka!’

Géén ZaMu

Younison wil een belangenvereniging en een drukkingsgroep in één zijn – ‘de Lucky Luke van de muziek’, lacht Smits – maar hoe krijg je artiesten en hun entourage, doorgaans einzelgängers, zover zich te engageren? ZaMu, de artiestenvereniging die Jan Hautekiet en Johan Verminnen begin jaren 90 oprichtten, moest na jaren zwoegen de boeken sluiten, grotendeels uit desinteresse vanwege de muzikanten zelf. ‘Daarom is Younison een exclusief online gebeuren,’ countert Smits, ‘met een artistieke look en feel, en een extra troef: we hebben er ook een networkingsite genre Facebook van gemaakt, maar dan uitsluitend voor muziekmensen. De enige inspanning die we vragen, is dat ze zich registreren en desgevraagd een peiling beantwoorden. Snel en efficiënt: in twee kliks zijn ze klaar. En als ’t lukt in België, gaan we Europees.’

Er is nog een groot verschil met wijlen ZaMu. Eurocommissaris Charles McGreevy ( bevoegd voor Interne Markten en Diensten; ndvr. ) liet al weten dat de resultaten van de Younisonpolls meer dan welkom zijn, én Smits kan rekenen op de steun van de Apples van deze wereld. ‘McGreevy wil de zaken deblokkeren, en rekent daarvoor op de input van muziekmensen. En de technologiebedrijven zijn het beu kop van Jut te zijn, terwijl ze door de auteursrechtenverenigingen zwaar belast worden. Voor hen is het simpel: de auteursrechtenverenigingen moeten de taks rechtmatig verdelen; als dat niet kan, moet de taks opgeheven worden en zorgen ze zélf voor een eerlijk verdelingssysteem.’

Door Karel Degraeve