Wie de laatste jaren op Jazz Middelheim was, weet dat de clubtent minstens even spannend is als het hoofdpodium. Onze favoriet dit jaar: drummer Eric Thielemans (46).

Je wordt op 13 augustus herenigd met je grote mentor, drummer Billy Hart. Wat is jullie verhaal?

ERIC THIELEMANS: We hebben elkaar leren kennen tijdens de fameuze jazzstages in Dworp, een klassieker onder aankomende jazzmuzikanten. Tweeëntwintig was ik, en het klikte meteen met Billy. Hij heeft me opengebroken. De jazzscene was toen behoorlijk hard, ook in België. Als je op jamsessies niet echt klaar was, werd je van het podium gespeeld. Genadeloos. Maar je wint respect, laat al eens iets zien, en je wordt binnengelaten. Daar heeft Billy me erg bij geholpen. Vergeet niet dat hij in veel grote bands heeft gezeten. Bij Herbie Hancock, bijvoorbeeld, in zijn meest far-oute periode in de jaren zeventig. En voor de rest: McCoy Tyner, Stan Getz, Miles Davis! (blaast) Wat is hij goed.

Hij gaf je zelfvertrouwen?

THIELEMANS: Precies. Je moet sportief zijn: als je gaat voetballen, moet je meespelen, of het nu tegen Ronaldo is of iemand anders. Als ik kan tackelen, zal ik wel tackelen. Die oude motherfuckers zijn geen doetjes, hè. De wetten van de jungle spraken me lange tijd aan. Maar na een tijdje wilde ik op een andere manier muziek maken. Die hanigheid blokkeert andere dingen. Ik wil af en toe stil kunnen zijn op een podium.

Het wordt dus geen grote drum battle met Billy Hart, zoals in de glorietijd van Buddy Rich en Gene Krupa?

THIELEMANS: Dat wil ik vermijden. Ik wil er een conversatie van maken, letterlijk: we praten wat en zetten dan het gesprek verder op drums. Lekker low key. Ik wil de spanning van het podium halen, om te vermijden dat het te opgepompt wordt.

Je speelt op Jazz Middelheim ook een soloshow. Wat mogen we daarvan verwachten?

THIELEMANS: Ik draai zo’n grote orkestbasdrum horizontaal en gebruik die als tafel. Daar laat ik rommel, blikjes en instrumentjes op los, zet er een microfoon bij en kijk wat er gebeurt. Af en toe komt er geluid uit dat ik niet kan controleren. Altijd spannend – zoals van die ouwe analoge synthesizers waar je aan één knopje draait en rrrrwwwwoooaaarrrrrr.

En wat zijn in hemelsnaam The Mechanics Are Dancing in Your Head?

THIELEMANS: De opzet is simpel, maar het dreigt uit de hand te lopen. (schatert) Kijk, telkens als ik jazz speelde met het Ben Sluijs Quartet of bij Määk’s Spirit merkte ik dat ik iets niet kwijt kon. Ik wil iets ruigers. Ik wil iets rauwers. Dus ging ik met Rudy Trouvé en Mauro Pawlowski spelen. Toen de Middelheim-avond vorm kreeg, kreeg ik het idee om Dancing in Your Head van freejazzsaxofonist Ornette Coleman te spelen, maar dan op míjn manier. Een meesterwerk, die plaat. En dat doen we dus op de avond van het grote Ornette-tribute.

En dan speel ik op het eind ook nog ERF, muziek die ik schreef voor een theaterstuk in Nederland. Ik laat een hele bestelwagen slagwerk aanrukken. Benieuwd of het in de tent kan. (lacht) Let’s go out with a bang!

WIE Drummer die niet in hokjes denkt, getuige de vier gezichten die hij op Jazz Middelheim zal tonen, met nu eens Billy Hart en dan weer Mauro Pawlowski en Rudy Trouvé in zijn rug.

WAAR Jazz Middelheim dus, in het mooiste festivalpark van ’t Stad.

WANNEER zaterdag 13/8

DOOR BART CORNAND

‘Ik ga Ornette Coleman spelen, met Rudy Trouvé en Mauro.’ Eric Thielemans

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content