Rue des Regrets

Eerste zin Sinds ik aan het krimpen ben, draag ik schoenen met hakjes.

Het eerste verhaal van David Trochs bundel Rue des Regrets gaat over een bejaarde man die iedere dinsdag in de wachtkamer van de dokter gaat zitten, maar terug naar buiten sluipt voor hij aan de beurt is. Tot de dokter hem voor iemand anders neemt en te horen krijgt waarom hij dit doet: omdat op dinsdag de bakker dicht is. Die wachtkamer is zijn remedie tegen eenzaamheid. Het is een schrijnend verhaal, typerend voor de gemoedstoestand van de personages die hun opwachting maken in Rue des Regrets.

Deze negentien verhalen van voormalig Gents stadsdichter Troch gaan allemaal over mannen, en niet zomaar om het even welke. De een is er al slechter aan toe dan de ander. Velen hebben een echtscheiding achter de rug en zitten aan de drank. Bij sommigen is het verderf al tijdens hun jeugd onder de leden gekropen en een enkeling wist al vanaf de lagere school dat het geluk niet voor hem was weggelegd. Beweren dat je depressief wordt van het stelletje pechvogels dat Troch opvoert, gaat misschien te ver, maar vrolijk is anders.

Op zich is dat natuurlijk geen probleem. Erik Vlaeminck bouwde een hele carrière op dit soort verschoppelingen. Het probleem is dat Troch geen Vlaeminck is, of nog niet: tussen het vele kaf, verhalen die niet veel meer zijn dan de uitwerking van een ideetje en teren op gemeenplaatsen, zit toch wat koren dat groeipotentieel verraadt. Trucker bijvoorbeeld, waarin een man vertelt over zijn jongensdroom: de bandensporen van zijn vader drukken en trucker worden. Hij geeft zijn studies op voor een tientonner, raakt gedesillusioneerd maar wordt uiteindelijk uit medelijden met de mensheid een mensensmokkelaar. Het is een van de weinige verhalen met een echte psychologische ontwikkeling en emotionele diepgang. En dan is er nog die vileine humor, die in de rest van de bundel zo goed als ontbreekt. Nadat vader zich misschien wel opzettelijk doodgereden heeft tegen de wand van de Gotthardtunnel, denkt zijn zoon met enig leedvermaak: ‘Na zijn dood veroorzaakte hij een nooit geziene monsterfile.’