Bono, Henry Rollins, Tom Waits: het zijn maar enkele van de rockers bij wie Sinatra nog steeds in hoog aanzien staat. ‘Niemand zal ooit nog een plaat maken waarop stem, teksten en muziek méér samensmelten.’

Cat Power die zich op haar laatste album New York, New York eigen maakte. Alicia Keys die tijdens de 50e editie van de Grammy’s een virtueel duet aanging op Learnin’ The Blues: de jonge garde bezorgde de erven Frank Sinatra al een mooi 2008. En het zijn verder niet alleen de Robbie Williamsen en Michael Bublés van deze wereld die Ol’ Blue Eyes eren/onteren/plagiëren (schrappen wat niet past). Ook bij rockers en andere herriemakers kan de koning van de crooners nog steeds op het grootste respect rekenen.

‘Rock-‘n-rollers houden van Frank Sinatra omdat Frank heeft wat zij willen: zelfverzekerdheid en attitude. He’s big on attitude. Doortastend en stoutmoedig – Frank is the chairman of the bad attitude.’ Aan het woord is Bono. De U2-zanger zette Sinatra al in de bloemetjes tijdens de uitreiking van de Grammy Awards in 1994, waar deze een Lifetime Achievement Award in ontvangst mocht nemen.

Bono: ‘Rock-‘n-roll speelt het graag stoer, maar deze kerel is the man. Hij is de baas – the boss of bosses, the big bang of pop. Ik zoek er liever geen problemen mee, jij wel?’

En wat zou die andere Boss daarover denken? Bruce Springsteen in Mojo anno 1998: ‘De diepe doorleefdheid van Franks stem heeft me altijd aangegrepen. Zijn stem is vervuld van boosaardige attitude, seks en een droeve kennis van de wereld.’ Dat zit wel snor dus.

Het respect was niet altijd wederzijds. In de jaren vijftig – Sinatra had zich net een nieuw, ‘hipper’, swingend imago aangemeten – bekeek hij de opkomst van de nieuwe, brutale generatie populaire muzikanten met argusogen: ‘Rock-‘n-roll – de meest brutale, lelijke, gedegenereerde en gemene expressievorm die mijn oren ooit geteisterd heeft.’ Liefde op het eerste gezicht kan je het bezwaarlijk noemen. Maar zie: in maart 1960 stak Sinatra dan toch een weifelende hand uit. In een speciale aflevering van The Frank Sinatra Show op CBS verwelkomde Frank de pas in Duitsland afgezwaaide Elvis Presley. De Chairman en de King verbroederden er middels een duet – een medley van Elvis’ Love Me Tender en Sinatra’s Witchcraft. Tussendoor grapt Sinatra: ‘We work in the same way, only in different areas.’

Rape ‘My Way’, punk

Bono: ‘Sinatra staat er meer op het podium dan eender welke punkband. Hij verkoopt zijn verhaal via de liedjes. Privégedachten via een publieke communicatielijn. Bokser en schilder, acteur en zanger, minnaar en vader. Groepsman en eenzaat. Troubleshooter en troublemaker. De kampioen die liever zijn littekens dan zijn medailles laat zien.’

In 1979 kreeg Sinatra een wel zeer bijzonder eerbetoon. Tijdens de film The Great Rock’n’roll Swindle wringt Sid Vicious op geheel karakteristieke wijze My Way de nek om. Op het podium van de statige Parijse muziektempel Olympia en getooid in een wit oberjasje wauwelt en snauwt Vicious zich doorheen een van Franks grootste klassiekers. De originele Engelse tekst van Paul Anka laat zich al lezen als een soort ode aan de onafhankelijke doe-het-zelfethiek die de punks aanhingen, maar toch kon Vicious het niet laten hier en daar een kleine aanpassing door te voeren: ‘ My friend, I’ll say it clear‘ wordt ‘ You cunt, I’m not a queer‘, en ‘ The record shows, I took the blows’ klinkt in de punkversie als ‘ The record shows, I fucked a bloke‘. Tijdens de finale knalt Sid een revolver leeg in het publiek en verdwijnt hij met opgestoken vinger in de coulissen.

Uit een gelijkaardige hoek komen lofbetuigingen van Henry Rollins. Het geweten van de Amerikaanse punkrock verklaarde in 1998: ‘In een tijdperk waarin eendagsvliegrocksterren zichzelf aan het kruis nagelen met hun verzuchtingen over de druk aan de top, apprecieer ik Sinatra des te meer. Hij reed meer dan vijf decennia lang bovenop de golf, en hij ging nooit kopje onder. Niemand zal ooit nog een plaat maken waarop stem, teksten en muziek meer samensmelten dan op Franks In The Wee Small Hours.’

Rollins is niet de enige die Sinatra’s comebackalbum zo hoog inschat. In The Observer plaatste Tom Waits, de Nonkel van Grauwel van de Amerikaanse underground, Franks melancholische meesterwerk uit 1955 bovenaan zijn top 20 van favoriete albums aller tijden. Waits: ‘Het allereerste conceptalbum. Het idee was dat je de plaat opzette na het avondeten, en bij het aanbreken van de laatste song was je exact waar je hoorde te zijn. Sinatra zei zelf dat hij de soundtrack had gemaakt waarop de meeste babyboomers verwekt zijn.’

Ring-a-ding-bling

Bono: ‘Wie is die kerel die iedere stad in Amerika claimt als de zijne? Die schilder die in de woestijn woont, die eersteklasacteur, die zanger die van andere mannen poëten maakt? Een schaduwbokser met woorden, die spreekt als Amerika: ruig en rechtaan. Good cop, bad cop, in één adem. Je kent zijn verhaal, want het is jouw verhaal. Frank loopt als Amerika – ijdel en zelfzeker.’

Ook de hiphopgemeenschap heeft een boon voor Sinatra. Hij was immers een onvervalste player die hield van grote sier en er zijn eigen slangtaaltje op na hield. Wat is ring-a-ding-ding anders dan de naoorlogse voorloper van het huidige bling-bling? Voor zijn album The Blueprint2 – The Gift & The Curse nam Jay-Z zijn eigen versie op van My Way, en Sinatra wordt ook genamechecked in de teksten van talloze andere hiphoppers.

De meest bizarre hook-up kwam er met Blue Eyes Meets Bed-Stuy – een ongeautoriseerde collaboratie tussen Sinatra en de vermoorde rapper Notorious BIG, samengesteld door DJ Cappel & Smitty. Je vindt er vrolijke mash-ups op terug met titels als Ten Crack Commandments/Fools Rush In en Juicy/New York, New York.

Nog eenmaal Bono, die zelf de eer had om samen met Sinatra in duet te gaan op I’ve Got You Under My Skin, terug te vinden op het Duets-album uit 1993: ‘Dames en heren: de man die zwaarder weegt dan het Empire State Building, met betere connecties dan de Twin Towers, even herkenbaar als het Vrijheidsbeeld en levend bewijs dat God katholiek is… de koning van New York City, Francis Albert Sinatra!’

Door Jonas Boel