Big sister – Een bewakingsagente die ook na haar uren Big Brother gaat spelen: debutante Andrea Arnold combineert met succes sociodrama en voyeuristische thriller.

Andrea Arnold, met Kate Dickie, Tony Curran, Martin Compston, Natalie Press, Andrew Armour

De Lars von Triercataloog, verschillende (post-)Dogmatitels, de tekenfilms van Anders Morgenthaler én – een art-housestudio moet ook zijn geld verdienen – een stevig stapeltje porno’s: met de back catalogue van het Deense productiehuis Zentropa kan ondertussen een bonte retrospectieve worden samengesteld en mocht het ooit zover komen, dan mag deze Red Road daarin in geen geval ontbreken. Dat is namelijk de eerste aflevering van hun nieuwste prestigeproject Advance Party: drie aparte langspelers van drie verschillende regisseurs waarin dezelfde personages telkens vanuit een andere invalshoek worden belicht.

De film waarmee de Schotse debutante Andrea Arnold aftrapt, is alvast een – pun not intended – schot in de roos. Het verhaal speelt zich af in de regenachtige straten en grauwe flats van Glasgow en wordt uitsluitend bevolkt door vereenzaamde nachtwakers, tieners aan de zuip en thirtysomethings die richting graf lijken te dolen. Toch is het geen kitchen sink drama. Arnold verpakt haar ruwe vertelling over schuld en boete, lijden en verlies in een sociale thriller waarin de suspense langzaam maar gestaag opgedreven wordt en de angsten en obsessies – zowel van personages als publiek – aan de kook worden gebracht.

Startschot is het moment waarop Jackie (Kate Dickie), een veiligheidsagente die het stadscentrum in de gaten houdt vanachter een batterij bewakingscamera’s, op een van haar monitoren plots een oude bekende ziet. Wie die rosse dertiger (Tony Curran) is en hoe ze hem kent, is niet meteen duidelijk, maar voor Jackie is het een zaak van levensbelang. Stilaan raakt ze zelfs zo door hem geïntrigeerd dat ze de man ook buiten de werkuren begint te bespieden en uiteindelijk aanpapt met zijn vrienden: een jong koppel dat samenhokt in een sjofel flatgebouw.

Dat een en ander uitdraait op een staalharde confrontatie, waarbij in de (weliswaar lichtjes ongeloofwaardige) slotact ongeheelde littekens genadeloos worden opengereten, heeft u inmiddels wel begrepen. Maar ga vooral zelf ontdekken hoe de vork precies aan de steel zit. Arnold levert immers een volwassen en intelligent opgebouwde surveillancethriller af die als spannende bespiegeling over voyeurisme, paranoia en Big Brotherpraktijken zelfs een beetje aan Antonioni’s Blow Up doet denken. Maar dan verpakt als een docurealistisch drama à la Lynne Ramsay waarin de videocamera’s de personages en hun diepste zielenroerselen geen halve seconde uit het oog verliezen. Uitstekend debuut en een terechte winnaar van de Juryprijs in Cannes.

Dave Mestdach