REAGANS PIN-UP Na een geslaagde introductie maakte Sylvester Stallone van Rambo de meest ridicule actieheld uit de jaren 80.

First Blood (1982) * Rambo: First Blood Part II (1985) * Rambo III (1988) * EXTRA’S: *

(UNIVERSAL)

Films. De Rambofilms, gedomineerd door het beeld van de naakte torso van Sylvester Stallone die met één arm een machinegeweer afvuurt, symboliseerden alles wat fout was met de Hollywoodse actiefilm tijdens de Reaganjaren: het jingoïsme, het hoempa-patriottisme, de xenofobie, de bloeddorstigheid en de verheerlijking van de all-American vechtersbaas.

Waardoor een mens haast zou vergeten dat het eerste deel van de veelgesmade trilogie, First Blood, een prima actiefilm was, fors geregisseerd door de Canadees Ted Kotcheff.

In First Blood vecht de verongelijkte ‘Nam-veteraan alleen maar voor zijn eigen eer, en is zijn nemesis een oliedomme sheriff (Brian Dennehy) die alle problemen had kunnen vermijden door gewoon een beetje gastvrijer te zijn. Wanneer de psychisch gekwetste soldaat onheus wordt behandeld, komen zijn traumatische oorlogsherinneringen boven en verandert hij weer in een dierlijke killer waar de politie noch de National Guard tegen opgewassen zijn. Alleen de kolonel (Richard Crenna) die deze vechtmachine geschapen heeft, kan zijn boy weer tot de orde roepen.

De Rambofiguur werd pas echt verwerpelijk (zowel esthetisch als ideologisch) toen er Romeinse cijfers achter zijn naam werden gezet en onze favoriete Green Beret in den vreemde reddingsoperaties ging uitvoeren waar politiek een kwalijk reukje aan zat. In Part II mag hij de verloren oorlog in Vietnam nog eens dunnetjes overdoen (dit keer om te winnen) terwijl hij in Rambo III op geheime missie is in Afghanistan en zowaar een verbond sluit met de moedjahedien om zijn vroegere commandant uit de klauwen van de sadistische Russische bezetter te redden. Net als de viriele scores van Jerry Goldsmith wordt het gespierde lijf van Stallone met elke nieuwe episode iets bombastischer.

Extra’s. Naast een vierde schijfje met bonusmateriaal rond de Rambomythe krijgt elke film ook een making of en een commentaartrack. Stallone neemt de eerste film voor zijn rekening en komt opmerkelijk gearticuleerder uit de hoek dan op het witte doek, waar hij zijn dialogen niet zozeer spreekt als wel uitbraakt. De twee overige delen worden van uitleg voorzien door de klungelende regisseurs met dienst (George Cosmatos en Peter MacDonald).

Patrick Duynslaegher