Rachel Joyce

© Fatimah Namdar

1 Hoe is je hoofdpersonage Frank geboren, een platenhandelaar die zijn klanten niet zozeer entertaint, maar hun op een existentieel niveau gedienstig is?

Rachel Joyce: Ik hou enorm van muziek, die niet-tastbare magie die zich maar moeilijk door taal laat kooien. Dat op zich is voor een schrijver al een uitdaging. Een andere vonk was dat mijn man, toen we eens in een lokale platenwinkel stonden, langs zijn neus weg aan de eigenaar vertelde dat hij moeilijk de slaap kon vatten. Waarop de man hem Beata viscera van de Franse middeleeuwse componist Pérotin in handen stopte. Je hoort slechts één stem, en er gaat iets heel moedigs en magnifieks uit van die opwaartse reis. Het is niet enkel verklankte vredigheid. Ernaar luisteren plant het besef in je hoofd dat de mens tot wonderbaarlijke dingen in staat is. Geruststelling kan een uitstekend slaapmiddel zijn.

2 Het boek speelt zich af in 1988, maar de overeenkomsten met ons tijdvak zijn groot.

Joyce: Als je schrijft over een man die vinyl tot het laatst verdedigt, moet je je verhaal wel situeren in het jaar waarin die missie het penibelst was. In het Verenigd Koninkrijk overtrof de cd-verkoop in 1988 voor het eerst die van vinyl. Daarenboven dreef Thatcher met haar neoliberale, individualistische politiek destijds een wig tussen gemeenschappen. Door alle heisa over de brexit was ik erop gebrand te schrijven over broederschap, over het verwerpen van opgelegde grenzen.

3 Om, bij monde van je protagonist, Haydn, The O’Jays, ELO en Glenn Miller als vanzelfsprekend op één lijn te schikken, of om klassieke componisten zo menselijk en aards te typeren dat het rock-‘n-rollers lijken, ontsluit je connecties die zelfs voor muziekliefhebbers verdoken waren. Is dat research of intuïtie?

Joyce: Allebei. (lacht) Ik heb me nog nooit zo diep in een materie ingewerkt als voor dit boek, want ik ben zelf geen muzikant. Maar op een gegeven moment had ik mijn hoofd zodanig gevuld met andermans opvattingen dat ik geblokkeerd raakte. Dus heb ik gedaan wat Frank doet: ik ben met mijn hoofdtelefoon op de grond gaan liggen om écht te luisteren. Zo heeft de muziek me inzichten geschonken die alleen ikzelf had kunnen vinden.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content