Finding Ponyo – Hayao Miyazaki richt zich met liefelijke pastelkleuren en impressionistische toetsen tot het kind (in ons).

Hayao Miyazaki met de stemmen van Yuria Nara, Hiroki Doi, Jôji Tokoro

Het goudvisje Ponyo ontsnapt uit de onderzeeër van haar vader-tovenaar Fujimoto, kiest het ruime sop en belandt in de emmer van het vijfjarige jongetje Sosuke. Het is liefde op het eerste gezicht. Ponyo besluit mens te worden. Een paar magische druppels geven haar handen en voeten, maar hierdoor wordt het natuurlijke evenwicht verstoord. Fujimoto bezigt alle middelen om Ponyo weer in zee te krijgen en schrikt er niet voor terug om een tsunami van Bijbelse proporties op de mensheid los te laten.

Tot zover het verhaaltje van Ponyo on the Cliff by the Sea, Hayao Miyazaki’s vrije adaptatie van Hans Christian Andersens De Kleine Zeemeermin. De plot klinkt simpel en is het ook. Miyazaki kiest bewust voor een kindvriendelijk sprookje en laat de complexe verhaallijnen, culturele referenties en donkere dreigingen van onder meer Princess Mononoke (1997), Spirited Away (2001) en Howl’s Moving Castle (2004) achterwege. Nadrukkelijk injecteert hij zijn ecologische bekommernis in de figuur van Fujimoto, die de mensheid ter verantwoording roept voor de bezoedeling van de oceaan. De band tussen mens en natuur is een constante in Miyazaki’s oeuvre, alsook de milieuvervuiling. In Ponyo ligt het er vingerdik op, maar de film is er niet minder sterk om, laat staan for kids only. Miyazaki’s dynamische inventiviteit werkt immers nog altijd aanstekelijk en zet de fantasie van jong én oud aan het werk.

Ponyo is een volledig manueel getekende, en zelfs geschilderde animatiefilm – u leest het goed: geschilderd! Miyazaki geeft in interviews toe dat de machine de hand evenaart, maar koestert de ambachtelijke manier van werken. De liefelijke pastelkleuren mogen dan innemend zijn voor de jonge toeschouwer, ook volwassenen laven zich aan de ware beeldenstorm van impressionistisch geweld. Figuren en kleuren vloeien in elkaar over en spatten als fantasmagorische zeepbellen uit elkaar om opnieuw samen te komen in nieuwe creaturen of natuurelementen. Hoe simpel en naïef het verhaaltje van Ponyo ook mag zijn, de prent blijft een parel van animatiekunst en verbeeldingskracht.

Piet Goethals