Het zijn vreemde weken geweest voor ons zelfbeeld. In enkele van de meest besproken incidenten uit de mediasector voelden we ons namelijk verplicht om mensen te verdedigen van wie we niet gedacht hadden dat we voor hen in de bres zouden springen. Pieter De Crem bijvoorbeeld, nadat hij door Herman Van Molle in De Canvascrack te kijk werd gezet. Nu zult u ons zeer zelden betrappen op een lovend woord over de CD&V-politicus, maar je kandidaten vergasten op kotszakjes bij de start van een vragenronde over de minister van Defensie, is toch ook niet echt het summum van politieke satire? Toen de VRT het nodig vond om het voor Van Molle op te nemen door te zeggen dat ‘iedereen het gevoel voor humor van de man kent’, vonden we dat eerlijk gezegd zelfs een belediging voor de quizmaster, die in de afgelopen decennia ampel bewezen heeft dat hij heel wat subtieler uit de hoek kan komen.

Het tweede relletje waarbij onze loyauteit op de proef werd gesteld, was de uit de hand gelopen discussie tussen Paul Jambers en Jan Eelen, waarbij Eelen de reportagemaker die net zijn memoires heeft gepubliceerd eerst in de krant uitschold voor ‘lijkenpikker’ en Jambers de man achter In de Gloria en Het Eiland daarna op de radio een ‘waardeloze idioot’ noemde (we stellen het hier nu iets scherper voor dan het eigenlijk was – maar toch ook niet zoveel). Toegegeven, Jambers is geen toonbeeld van bescheidenheid en met kritiek op zijn persoon kan hij niet bijzonder goed omgaan, waardoor zijn reactie op de statements van Eelen op zijn minst overtrokken was. Alleen was die kritiek in dit geval niet helemaal terecht.

Zoals de heruitzendingen naar aanleiding van twintig jaar VTM nog eens toonden, was het merendeel van de reportages die Paul Jambers gemaakt heeft maatschappelijk relevant én zelfs terughoudend – en dan hebben we het nog niet eens over zijn spraakmakende bijdrages aan Panorama uit zijn BRT-tijd. Goed, bij een minderheid kun je je wel vragen stellen, alleen stamt het leeuwendeel daarvan wel uit de tijd dat Jambers nog wel de naam van de reporter droeg, maar de reportages zelf door anderen gedraaid werden. Door dejaren heen is die minderheid echter het beeld gaan overheersen, en zijn ze de verwezenlijkingen van de man – en die zijn er, wees gerust – beginnen te overschaduwen. Het mag intussen dan wel bon ton zijn om Jambers met alle zonden van Israël op te zadelen, helemaal eerlijk is het niet.

Een van de programma’s die een belangrijke bijdrage tot die scheeftrekking hebben geleverd, is natuurlijk In De Gloria zelf, dat bepaalde aspecten van de Jambersstijl tot in het absurde heeft uitvergroot. Misschien dat de uitbarsting van de reportagemaker tegenover Eelen zijn wortels had in een woede die al veel langer meegaat.

Stefaan Werbrouck

‘Jambers is geen toonbeeld van bescheidenheid en met kritiek op zijn persoon kan hij niet bijzonder goed omgaan. Alleen was de kritiek in dit geval niet terecht.’