SOS Pete – Op zijn officiële solodebuut laat Pete Doherty zich aanspreken als Peter Doherty en laat hij horen wat hij de afgelopen jaren heeft geleerd: akoestische pareltjes schrijven bijvoorbeeld.

Grace/Wastelands

singer-songwriter

Parlophone

Geen idee hoe het met úw persoonlijke hygiëne is gesteld, maar wij verkiezen nog altijd een frisse Pete boven een onfrisse. En hetzelfde geldt voor de Pete die we gemeenzaam als Pete Doherty kennen. De voorbije jaren bleek ’s mans muzikale output immers omgekeerd evenredig met zijn sedatieve input. Om niet te zeggen dat de kwaliteit van zijn platen rechtstreeks viel afte leiden uit de hoeveelheid coke die dagelijks in zijn neusholte verdween en de bijbehorende hoeveelheid krantenpapier die eraan werdvermorst.

Doherty’s parcours de route valt dan ook bon-diger samen te vatten dan de gemiddelde aflevering van Aspe. Met zijn maatje Carl Barât ging het twee platen lang goed tot uitstekend, ook al waren wij geen pleitbezorgers van de onmiddellijke heiligverklaring van The Libertines. Vervolgens raakte hij het spoor volledig bijster door Kate Moss op de debuutplaat van Babyshambles in een vocale en auteursrechtelijke bijrol te dulden. En twee jaar geleden gaf hij zijn grootste non-believers dan weer een ram voor de harses met Shotter’s Nation, het digitaal gestanste bewijs dat hij alvast muzikaal gerehabiliteerd leek. Het moet geleden zijn van die keer dat Koen Crucke op dieet ging dat wij nog iemand op zo’n spectaculaire wijze zijn oude vorm zagen terugvinden.

Te oordelen naar de twaalf gloednieuwe songs die op Grace/Wastelands staan te fonkelen, is Pete Doherty ook de voorbije maanden af en toe van het spul gebleven, want met het niveau van zijn officiële solodebuut zit het weer helemaal snor. Nochtans klinkt Grace/Wastelands helemaal anders dan zijn officieuze voorganger. Wég zijn de stotterende riffs in de traditie van The Kinks, verschwunden de brute drumroffels à la The Clash en gone gone gone de open liefdesbrieven aan Kate Moss. In de plaats krijgen we akoestische gitaren, af en toe een flard piano en vooral héél veel strijkers.

Ook nieuw, maar bijzonder welkom is de melodica, die single Last of the English Roses een zeker je ne sais quoi verleent en die – na eerdere cameo’s bij Hard-Fi, Gorillaz en The Good, The Bad and The Ugly – definitief zijn rentree maakt in de arena van de popmuziek. A Little Death Around The Eyes is ook voorzien van een streepje melodica, maar dan omzwachteld in een deken van strijkers die zó uit een plaat van Serge Gainsbourg lijken weggelopen en derhalve ook de retropop van The Last Shadow Puppets in herinnering brengen.

Nog referenties van doen? In opener Arcadyen het wervelende walsje I Am The Rain lijkt de geest van Django Reinhardt in Doherty gevaren, zo zwierig plukt Potty Pete aan de snaren van zijn klankkast. Palace of Bone zou een postuum eer-betoon aan Lee Hazlewood kunnen zijn. En het wiegeliedje Salome sméékt gewoon om een cover van Leonard Cohen – en ja, dat is als een compliment bedoeld. Net als onze eindconclusie trouwens: met Grace/Wastelands haalt u een bijzonder frisse Pete in huis.

DOWNLOAD

Arcady

Last of the English Roses

A Little Death Around The Eyes

Vincent Byloo