Ik ben een rode mens. Zowel van haarkleur als van temperament. Ik heb een vrij rustige inborst, maar ik kan ontzettend opvliegend zijn. En heel impulsief, ook. Als iemand mij een zelfportret vraagt, begin ik meteen te tekenen. Ook al ben ik verre van een geschoolde tekenaar, en heb ik absoluut geen vaste stijl. Maar ik vind het wel aangenaam om dingen te doen die ik niet kan. Beseffen dat je je geen illusies moet maken, geeft je ongelooflijk veel vrijheid.

Mijn zelfportret was niet compleet geweest zonder maan. Ik ben gefascineerd door hemellichamen. Van de mythische, om niet te zeggen de mystieke kracht die ervan uitgaat. ‘Huilen naar de maan’ – alleen al van de uitdrukking krijg ik kippenvel. Misschien omdat het me aan muziek maken doet denken. Ook dat is: primitieve oerkrachten hun werk laten doen.

‘He’s got a chip on his shoulder’, zeggen ze vaak van songschrijvers. ‘Hij is nogal gevoelig, melancholisch en prikkelbaar.’ Vandaar dat ik een vogeltje tekende. ‘Een tsjip op mijn schouder.’ Als zelfrelativerende knipoog. Ik zie mezelf helemaal niet als een gevoelige jongen met een gitaar. Maar ik vind het wel grappig dat ik vaak zo afgeschilderd word, omdat het cliché het nu eenmaal zo wil. Melancholie heeft zijn beste tijd trouwens gehad, als je ’t mij vraagt. Het is een gevoel dat al te vaak gefaket is, zeker in de muziek.

Als kind wilde ik priester worden. Of Claude François. Ik hield nogal van opzichtige dingen. Van de uitgesproken geuren, kleuren en rituelen in de kerk. En van de dansjes in de clips van Claude François. Maar dat is er al snel weer uitgegroeid. Het muzikantendom, dat is iets waar ik in gesukkeld ben. Vreemd eigenlijk, als je bedenkt wat voor noodzaak het geworden is. Toen ik achttien was, ging ik film studeren, en die studie maakte ik ook af. Maar ondertussen zat ik ook in Metal Molly, en was ik dus muzikant.

Van muziek moet je een beetje ongemakkelijk worden, vind ik. Anders wordt het snel te simpel, te voorspelbaar. Het is veel leuker om de boel een beetje te saboteren. De naam ‘Sukilove’ van mijn groep vat dat perfect samen. ‘Love’ is het woord der woorden, het meest gebruikte woord uit de popmuziek. Maar met ‘Suki’ ervoor, een on-woord dat helemaal niks wil zeggen, gaat het toch een beetje wringen en pijn doen. En zo heb ik het liefst.

Pascal Deweze (34) verdiende zijn sporen bij Metal Molly, Mitsoobishy Jacson, Nemo en Chitlin’ Fooks, en is tegenwoordig de aanvoerder van Sukilove. Hij producete ook de debuutplaat van The Van Jets. Info en speellijsten: www.sukilove.com

Opgetekend door Wouter Van Driessche

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content