Zondag 3/1, 20.10 – CanvasAls dat geen mooi voornemen is: vanaf 2010 brengt Panorama elke eerste zondag van de maand opnieuw eigen werk. Daarmee kruipt de aloude documentairetrots verder uit het dal waar het in de jaren 90 verzeild was geraakt toen de openbare omroep besloot haar klassieker te kortwieken. Dirk Leestmans mag de spits afbijten met Ze zijn nog altijd zo lief, mijnheer, waarvoor hij onderdook in de groezelige wereld van de prostitutie rond het Brusselse Noordstation.

Die prostituees zaten waarschijnlijk niet echt op mediabelangstelling te wachten.

Dirk Leestmans: Dat klopt. Het is onmogelijk om met een camera in de Aarschotstraat rond te wandelen. Maar dat was ook niet het opzet. Wat ons interesseerde, was het systeem achter de prostitutie, hoe het economisch georganiseerd is.We zijn vertrokken vanuit politieverslagen, hebben metmagistraten gesproken en getuigenissen van meisjes gebruikt. Die hebben we wel door actrices laten inspreken: de vrouwen die je in de reportage ziet, zijn dus geen prostituees.

De titel verwijst naar het boek van Chris De Stoop, ‘Ze zijnzo lief, mijnheer’, uit 1992. Is er sindsdien veel veranderd?

Dirk Leestmans: Dat boek heeft veel in beweging gezet. Koning Boudewijn liet zijn belangstelling voor mensenhandel blijken en het parlement zorgde voor een wettelijke regeling van het slachtofferstatuut. Dat heeft een mentaliteitsverandering veroorzaakt. Pooiers hebben er nu belang bij hun vrouwen beter te behandelen, al wil dat niet zeggen dat ze een prinsessenleven leiden. Toen we met de politie op patrouille gingen, heb ik de binnenkant van zo’n bordeel gezien en de werkomstandigheden zijn schrijnend. Vaak zijn er geen wc’s, gebeurt de afwerking van de klanten op een canapé en moeten de meisjes zelfswerken als ze zwanger zijn of hun maandstonden hebben.Ze worden naar hier gelokt met mooie beloftes van veel geld, maar de omstandigheden worden pas duidelijk als ze hier zijn.

Is er dan wel iets verbeterd voor die vrouwen?

Dirk Leestmans: Het blijft exploitatie, waarbij de pooiers delakens uitdelen. De vrouwen kiezen niet zelf wanneer ze willen werken. Plus: er gaat in deze handel veel geld rond, maar de hoertjes moeten zestig procent aan hun pooier afstaan en dan nog zelf de huur betalen. Een simpele rekensom zegt dat ze pas vanaf hun zevende klant wat beginnen te verdienen.

Een deel van de reportage is opgenomen in Bulgarije.Hoe Bulgaars is de Aarschotstraat?

Dirk Leestmans: Héél Bulgaars! Begin 2000 heeft justitie de Albanese criminelen verjaagd en de Bulgaren hebben gewoon hun plaats ingenomen. Vandaar dat we daar ook zijn gaan praten met magistraten en hulpverleners. We hadden gehoopt een van die pooiers aan de praat te krijgen door op zijn machogevoel in te spelen. Maar Dimov, een notoire Bulgaarse pooier, dacht daar anders over. Vrij logisch: in Bulgarije loopt erimmers een proces tegen de man.

Lies van Grieken