Balthazar breekt uit. Weg met de enge conservatoriumgeest, de gemakzucht in de Belgische rock en de bespottelijke gewoonte om drummers op een plaat drums te laten spelen. Applause, zo heeft het Kortrijks-Gentse vijftal zijn debuut gedoopt. Omdat het dat simpelweg verwacht. ‘We denken niet Belgisch, en dat moeten we uitbuiten.’

Hoogste schavotjes op De Kunstbende en West-talent (beide in 2005), de KBC-publieksprijs op de Rock Rally van 2006, een titelloze ep in eigen beheer en twee voltreffers in De Afrekening (de singles This Is A Flirt en Bathroom Lovin’: Situations): ziedaar de levensloop van Balthazar in binnenzakformaat. Met Applause, de eerste grote plaat, moet het voor de Poulains van Flip Kowlier dus allemaal nog echt beginnen. Wat u nog weten moet? Dat deze flukse popgroep wordt bestierd door Jinte Deprez (gitaar) en Maarten Devoldere (piano) – twéé zangers, jawel, die ook de songs schrijven en de bakens uitzetten. Wanneer laatstgenoemde op een kille zaterdagvoormiddag het Gentse stationsbuffet binnenwaait, heeft Deprez net een boompje opgezet over het plaatselijke conservatorium, waaraan beiden voor de opleiding Muziekproductie hebben gekozen.

‘Om niet veel te moeten doen’, vertrouwde Jinte me net toe.

Maarten Devoldere: Bof… Het voornaamste is dat je vijf jaar lang veel tijd aan muziek kunt spenderen. Wij schreven wel liedjes, maar waren technisch niet begaafd genoeg om specifiek piano of gitaar te studeren. Die productierichting was zowat de enige die voor ons overbleef. Maar op de duur begin je je wel tegen van alles af te zetten: de crap die er gemaakt wordt, de slechte smaken en de regeltjes. Het is niet omdat je alles kunt spelen dat het ook ballen heeft.

Jinte Deprez: ( Lacht) Het is geen toeval dat de meeste coverbands aan het conservatorium ontstaan.

Devoldere: Je zou de afzonderlijke partijen op onze plaat gerust banaal kunnen noemen. Voor ons telt het geheel. Een goed lied is een goed lied, ook al gebruik je bijvoorbeeld maar één snaar op de bas. We weten wat belangrijk is in een arrangement, en hoe we de ballast eruit kunnen gooien. We hebben overal goed over nagedacht.

Als ik jullie een ongewone maatsoort hoor bezigen, of funkpop aan vioolklanken hoor koppelen, dan vraag ik me af: in hoeverre proberen jullie bewust de platgetreden paden te vermijden?

Devoldere: In feite is het onze bedoeling om moeilijke dingen zo simpel mogelijk te laten klinken. Met deze cd schoppen we tegen de schenen van al die gitaarrockbands die distortion en volume nodig hebben om cool te kunnen zijn. Creativiteit, dát is belangrijk. In die zin vind ik dat sommige gitaren op onze plaat pas écht kloten hebben, omdat ze zo superclean zijn. Daardoor springen ze eruit.

Jullie zijn een goede vijf jaar geleden begonnen als singer-songwriters. In die niche zijn jullie echter niet lang blijven hangen.

Devoldere: We zijn al zoekende begonnen, en zoeken doen we nog steeds.

Deprez: We hebben rock-‘n-roll gemaakt. Elektro. Hiphop zelfs. Je denkt altijd dat het gras groener is aan de andere kant. Maar anderzijds hebben we dat allemaal goed kunnen plaatsen. We weten dat we niet zo nodig stoer willen doen. Er is zoveel méér mogelijk in popmuziek.

Devoldere: Achter de singles die we de voorbije jaren hebben uitgebracht, zat nooit een plan. Ze zeiden alleen: dit is waar Balthazar nu staat. Op deze plaat ben ik heel trots. We hebben eindelijk iets gemaakt dat áf is. Nu hebben we een reden tot bestaan. Zeker als je ons vergelijkt met bands die de lat niet zo hoog leggen als het op zoeken naar een eigen stijl aankomt. Sommigen zijn nogal snel tevreden.

Mario Goossens van Triggerfinger is alle drumpartijen op ‘Applause’ komen inspelen. Dat vond jullie drummer geen bezwaar?

Devoldere: ( Droog) Neen. Mario’s sound was net wat we nodig hadden: heel strakke en sobere grooves, en daar konden wij overheen prutsen. Onze drummer speelt trompet en bas op de plaat. En oh ja, hij zingt ook.

Deprez: Budget en studiotijd waren beperkt. Hoe sneller de klus geklaard was, hoe beter.

Hebben jullie de afgelopen jaren tijd verloren door binnen de groep eerst nog vast te houden aan de beginselen van de democratie?

Devoldere: Niet echt. Het werd vrij snel duidelijk dat Jinte en ik een duidelijke visie hadden, en dat we die nooit zouden realiseren door met z’n vijven te discussiëren. Eigenlijk zie je dat niet veel, zo’n concept van twee regisseurs-producers-muzikanten. In hiphop wel, maar toch niet in rock.

De Rock Rallylichting van 2006 schuwt de on-Vlaamse grote woorden niet: zowel de jongens van The Black Box Revelation als die van Freaky Age vinden het nogal wiedes dat ze muziek maken om er de wereld mee te veroveren. Delen jullie die ambitie?

Devoldere: Mja. Nu de plaat er is, kunnen we er eindelijk in andere landen mee gaan shoppen. Niets móét, maar we moeten het tenminste geprobeerd hebben. Ik wil niemand schofferen, maar de bands die je noemt, vind ik net schoolvoorbeelden van groepen die een Belgische versie spelen van iets wat al bestaat. Wij hebben hard gewerkt om met niets te kunnen worden vergeleken. Ik vind dan ook dat we iets heel internationaals hebben gemaakt.

Deprez: We denken niet Belgisch, en dat moeten we uitbuiten, vind ik.

Balthazar is een vzw. Typisch voor een Belgische popmuzikant is dat die met deeltijds boekhouden wordt opgezadeld.

Deprez: Oh, maar dat vind ik er net zo leuk aan! Ik las in een interview hoe Maurice Engelen van Praga Khan vindt dat een muzikant enkel en alleen met muziek bezig hoort te zijn. Ik geloof net van níét. Het is toch cool om je over de financiën en een langetermijnvisie te buigen?

Devoldere: Ja, dat zorgt juist voor extra motivatie. Kijk: je maakt iets, zoals een cd. Die moet toch aan de man worden gebracht? Hoe meer je daar zelf mee bezig bent, hoe beter dat gebeurt.

Deprez: Liedjes schrijven is romantisch, maar je moet dat ook in de juiste context kunnen plaatsen. Het is niet omdat je iets hebt gecreëerd dat helemaal uit je buik komt, dat je er nadien geen afstand meer van zou kunnen nemen. Wij maken een product dat popmuziek heet, en dus ook verkocht moet worden. Je songs mogen nog zo rauw klinken, dat ontkennen slaat nergens op.

Applause

Op 22/3 uit bij Munich.

DOOR KURT BLONDEEL