Soulwax noemt ze ‘de enige band in de UK waarvan we wild zijn’, Erol Alkan ‘de meest opwindende band van de planeet’ en wij – we doen voor niemand onder – ’tegelijk psychedelisch, angstaanjagend én funky’. Maak kennis met Late of the Pier.

Late of the Pier is dé nieuwste sensatie uit Engeland. De bandleden zijn jong – gemiddelde leeftijd: 20 – maar hebben hun rolverdeling duidelijk al onder de knie. Er is de stille (Ross Dawson – drums), de cynische grappenmaker (Sam Potter – samples/keyboards), de natuurlijke leider (Sam Eastgate – zang/gitaar/keyboards) en de stuwende kracht (Andrew Faley – bas/keyboards).

Deze zomer speelden jullie op Pukkelpop jullie eerste Belgische concert. Een fijne ervaring?

Sam Potter: Als ik het me goed herinner was het een potentieel briljant concert. Maar weet ik veel! Sam, help?

Sam Eastgate: We stonden op een ontiegelijk vroeg uur geprogrammeerd. Ik zag heel wat verwarde blikken en verraste kopjes in het publiek. Er gebeurt zoveel tegelijkertijd in onze muziek dat sommige mensen vergeten dat er ook gedanst mag worden.

Wat was jullie beste concertervaring tot nu toe?

Eastgate: Je hebt dit vast al eerder gehoord, maar in Japan vind je het waanzinnigste publiek ter wereld. Duizenden Japanse kids die je teksten woord voor woord fonetisch meebrullen, het is even hallucinant als hilarisch.

Soulwax nam jullie al mee op sleeptouw door Engeland.

Andrew Faley: Behalve goede vrienden zijn Soulwax zo’n beetje grote broers geworden. Van hen hebben we geleerd onze grenzen te verleggen. We bekijken hun dvd af en toe voor we het podium op moeten, om ons op te peppen. Maar we willen hen zeker niet kopiëren!

Potter: Integendeel, we bekijken hun video, springen achter onze keyboards en doen dan volledig het tegenovergestelde. Dát hebben ze ons geleerd: verder dan de oppervlakte kijken. Dat, en hoe je de perfecte das knoopt.

Jullie zijn afkomstig uit Castle Donington, een zeer exotisch klinkend oord.

Potter: Een magische plek vol palm-bomen, azuurblauwe meren, geneeskrachtige fonteinen en vliegende eenhoorns!

Eastgate: Yeah right, veel meer dan een racebaan en een vernielde krachtcentrale is er niet te zien. Met af en toe een verwaarloosde speeltuin ertussenin.

Op die racebaan ontstond wel het befaamde Monsters Of Rock Festival.

Eastgate: Nu heet dat Download Festival – een zeer goede leerschool trouwens, want dankzij het festival gingen we ons afzetten tegen alles wat met mainstream rock te maken had.

Faley: Ik ben er jaren aan een stuk naar binnen geglipt. Gewoon door via de artiesteningang met een stel drumsticks in de hand druk doende voorbij de security te wandelen. (lacht) We hingen er rond om lol te trappen, niet voor de muziek want die was crap. Iron Maiden en Def Leppard waren vaste waarden, samen met vijftien doorslagjes daarvan.

Op het album staat wel een song die Whitesnake heet, zowat de bekendste hair metal band aller tijden.

Eastgate: Wij wisten helemaal niet dat er een groep met die naam bestond. Toen een vriend er ons attent op maakte, hoorde ik wel enkele gelijkenissen…

Potter: Let op je woorden, mate.

Eastgate: Echt waar! Maar dan wel Whitesnake zonder de geföhnde kapsels en spandexbroeken… en met een snuifje Devo erdoor. (lacht)

In Britse recensies van Late of the Pier valt regelmatig de naam Frank Zappa. Noem eens jullie favoriete Zappa-album?

Ross Dawson: Was dat die vreemde gozer wiens muziek onlangs in de auto speelde?

Eastgate: Hij is geen rechtstreekse invloed op onze muziek, maar Zappa was niet bang om tijdens de duur van één song vijf keer van genre en zeven keer van tempo te wisselen, dus begrijp ik de vergelijking wel.

Potter: En net als Zappa hebben we iets met katholieke schoolmeisjes. (Zingt)Catholic girls/They never confess/Catholic girls/I love how they go… Uit het leven gegrepen, man.

Hoe zijn jullie ervaringen tot nu toe met de pers?

Eastgate: De pers in Engeland is lui. Ze maken het zich makkelijk door te name- droppen. Die song lijkt op die en die band, dat refrein doet denken aan die zanger en ga maar door. Zodra zoiets geschreven staat wordt het opgepikt door andere luie journalisten. Volgens mij beïnvloeden muziekjournalisten elkaar meer dan muzikanten onderling. Maar verder geen slecht woord over onze schrijvende medemensen.

Waarvoor dank. Vat zelf eens jullie muziek samen in vijf woorden.

Potter: Taking The Piss A Lot.

Tijdens jullie optredens staat er een opvallend attribuut op het podium: een lattenbodem die als percussie-instrument gebruikt wordt.

Eastgate: Die bedbodem is een soort mascotte geworden. Toen we hem even thuis lieten, brak er zowaar protest uit. (lacht) Hij is te horen op onze single The Bears Are Coming – we zijn erop beginnen te spelen bij wijze van grap, maar het ding heeft nu eenmaal een zeer karakteristieke klank, véél beter dan een koebel.

Hoe was het werken met Erol Alkan als producer?

Eastgate: Iedereen kent Erol als de maniakale DJ die flessen wodka het publiek in flikkert en op zijn draaitafels staat te springen terwijl er drie platen tegelijk aan het spelen zijn, maar eigenlijk is hij een zeer (denkt) bedeesd iemand. A very flowery kind of person.

Faley: En hij kent meer van muziek dan enkel beukende dance beats. Erol is een wandelende encyclopedie als het op obscure sixties rock en psychedelica aankomt.

Wat gaan jullie doen met de vette royaltycheques die binnenkort bin-nenstromen?

Faley: You must be joking, right? Wel, het landhuis hebben we al.

Echt waar?

Faley: Stel je er niet te veel bij voor – het is een grote, afgeleefde villa ergens op het platteland, vlakbij Nottingham. Het is ons hoofdkwartier annex opnamestudio annex woonlaboratorium. We hebben zelfs onlangs een zwembad gekocht.

Potter: Eentje van £200, in de supermarkt vlakbij. Wees gerust: je kan er geen Rolls-Royce in parkeren.

Late Of The Pier

speelt op dinsdag 18 november samen met Dan Le Sac VS Scroobius Pip in de ABclub, Brussel. Info & tickets: abconcerts. be

Door Jonas Boel