MixWerk – Enkel Tezuka mengt chemische wapens, de katholieke kerk, kidnapping, moord en travestie in één thriller.

Tezuka

L, 290 blz., euro18,95

Toen Osamu Tezuka, de Vandersteen van de manga, in 1976 aan MW begon, was een strip voor volwassenen in Japan al lang geen nieuwigheid meer. In Amerika vestigde Will Eisner met A Contract With God op dat moment de aandacht op de strip voor achttienplussers, maar Japan had al sinds 1957 de gekigatraditie met harde verhalen voor een rijper publiek. Tezuka zelf publiceerde ook al ruim tien jaar werk voor volwassen lezers, maar zo kakelbont als in MW had hij het nog niet gemaakt.

Het tweeluik MW wordt beschouwd als Tezuka’s antwoord op de toen heersende golf van misdaadstrips. Net zoals Willy Vandersteen vond hij dat hij als marktleider in alle genres thuis moest zijn. Wie zich laat misleiden door de zoals steeds onschuldig ogende tekenstijl, zal even schrikken bij de dramatische materie die mixmaster Tezuka hier in zijn mangablender kapt.

De titel verwijst naar een experimenteel chemisch wapen dat op een Amerikaanse basis op een Japans eiland wordt bewaard. Als het goedje op een dag begint te lekken, komt de hele bevolking van het eiland om het leven. De Japanse en Amerikaanse overheden slagen erin de hele zaak in de doofpot te stoppen, maar er zijn twee overlevenden: katholieke priester Garai en zijn homovriendje Michio. Die laatste is door het contact met het gas zijn geweten kwijt. Hij manipuleert de priester, die tegen beter weten in de keiharde misdaden van Michio tracht te verhinderen. Vele geruïneerde levens en tot de verbeelding sprekende diefstallen later vat Michio het plan op om het MW-gas te zoeken en de hele mensheid met hem eraan ten onder te laten gaan.

Die megalomane apocalyptische plot is niks voor Tezuka en hij slaagt er niet in MW – onder meer ook door de vele vermengde genres – een zweem van samenhang te geven, wat in Kirihito of Boeddha veel beter lukte. Toch heeft ook MW enkele hoogstaande verrassingen in petto: de voor die tijd uitbundig getoonde homoseksualiteit en de fascinerend inslechte Michio. Die weet Tezuka met zijn psychologisch talent toch als een geloofwaardig karakter neer te zetten: een acteur met een voorkeur voor vrouwenrollen – kabukitheater weet u wel – en een grondige haat voor de mensheid.

Gert Meesters