One More Time with Feeling

NICK CAVE zag er enorm tegen op dat hij - na de dood van zijn zoon - met journalisten over zijn nieuwe album moest gaan praten.

‘It feels like it’s just a lot of bullshit to me’, zegt Nick Cave op het einde van deze documentaire. Die volgt hem tijdens de opnames van Skeleton Tree, het Bad Seeds-album dat getekend is door de dood van zijn zoon Arthur. Het resultaat is een aangrijpende stukje ‘promopraat’.

Cave werkte met zijn groep The Bad Seeds aan hun nieuwe, zestiende studioalbum toen het noodlot toesloeg: zijn vijftienjarige zoon Arthur viel van een klif in de buurt van het ouderlijke huis in Brighton. Regisseur Andrew Dominik, voor wiens The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford (2007) Cave eerder al muziek schreef en die hij al zo’n dertig jaar kent, werd erbij gehaald. Wat Cave nu precies van hem verlangde, was niet duidelijk, behalve dan dat hij zich realiseerde dat hij het album zou moeten promoten. ‘Hij zag er enorm tegenop dat hij met journalisten over Skeleton Tree zou moeten gaan praten. De film was een kwestie van zelfbehoud: het was een manier om te praten over wat er gebeurd was, maar met de veiligheidsklep dat hij het deed met iemand die hij kende.’

‘That’s private, man’, zegt Caves muzikale compagnon al in de openingsscène over de dood van Arthur. En dus start de film al tastend en zoekend, met beelden van Cave die in een taxi wordt geïnterviewd over het feit dat zijn teksten minder narratief zijn geworden, met de ‘Prince of Darkness’ in de Londense Air Studios in Londen, sakkerend omdat hij zich de pianoakkoorden van Jesus Alone niet meer kan herinneren. Een sprekend beeld: een gebroken Cave die onderzoekend in de spiegel kijkt en mompelt: ‘Fuck, what happened to my face? Kijk naar de wallen onder mijn ogen. Die waren er vorig jaar niet.’

De ontzettend mooie zwart-witbeelden van de Belgische cameraman Benoît Debie geven dergelijke scènes iets spookachtigs, bezwerends. En net zoals de zware camera – de docu werd in 3D opgenomen – sierlijke rondjes om Cave en zijn muzikanten blijft trekken, wordt er lang behoedzaam afgetast in plaats van diep gegraven.

Het keerpunt komt er wanneer Caves vrouw Susie Bick en Arthurs tweelingbroer Earl een bezoek aan de studio brengen. Vanaf dat moment wordt alles een stukje intiemer en krijg je inzicht in hun rouwverwerking en in de invloed die het drama op het creatieve proces heeft gehad. Het ongemakkelijke hoogtepunt: de scène waarin Bick Cave, voor één keer niet in maatpak, een schilderij toont dat Arthur op zijn vijfde maakte op een paar meter van de plek waar hij zou verongelukken. One More Time with Feeling houdt zich ver van emotioneel exhibitionisme en zoekt naar wat troost en schoonheid te midden van de pijn en wanhoop.

Donderdag 12/10, 22.50, Canvas

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content