Met ‘The Weirdness’ leveren punkpioniers The Stooges hun eerste plaat in bijna 25 jaar af. Garagerockers aller landen, herenigt u!

De eerste geruchten over een reünie staken al in ’96 de kop op toen überproducer Rick Rubin, die ook de carrière van Johnny Cash nieuw leven inblies, verwoede pogingen ondernam om Iggy en de zijnen samen in de studio te krijgen. Uiteindelijk was het gitarist Ron Asheton die de kronkelende krachtpatser Iggy Pop (60) zover kreeg om nog eens met zijn oude makkers de boer op te gaan voor een reünietournee die vorig jaar ook Marktrock aandeed. En nu is er dus een nieuwe plaat, opgenomen onder auspiciën van die ándere superproducer, Steve Albini. Behalve bassist Dave Alexander, die zichzelf in ’75 de dood in dronk en werd vervangen door Mike Watt, geven op The Weirdness alle originele Stooges present: Iggy Pop en de broers Asheton natuurlijk, maar ook saxofonist Steve MacKay, die mee het geluid van Fun House bepaalde.

Hun vierde plaat komt er bijna op de kop af 30 jaar nadat het in ’67 allemaal begon: tijdens een Halloween- feestje van MC5, de beenharde rockers uit Detroit die pas tientallen jaren later samen met de Stooges werden gerehabiliteerd als de ware uitvinders van de punk. Amper 18 minuten duurde de vuurdoop van Iggy en zijn zootje ongeregeld, maar het was het startschot voor zes jaar seks, drugs en heerlijk ongemanierde rock-‘n-roll. Het waren de jaren waarin het beest Iggy werd ontketend: de keren dat hij het podium op dook in een positiejurk, zichzelf insmeerde met gehakt en zijn immer ontblote bast bewerkte met glasscherven of scheermesjes waren eerder regel dan uitzondering. Maar Iggy’s voornaamste podiumattribuut was zijn doorgaans weinig subtiel uit z’n boxershort bengelende jongeheer. Niet toevallig werd de zanger van Penetration en I Wanna Be Your Dog op 11 augustus ’68 van het podium geplukt wegens zedenschennis. Hij kwam ervan af met een boete van 41 dollar, wat hem niet belette om enkele maanden later tijdens een radio-interview doodgemoedereerd de hand aan zichzelf te slaan. Never a dull moment dus: met Iggy op het podium was het altijd een full én een fun house.

Maar in de platenhandel vond de muziek van de Stooges veel minder – pun not intended – aftrek. Na hun eerste twee platen raakten de punkpioniers bovendien verslingerd aan allerlei witte producten ter verruiming van lichaam en geest, zodat ze er op het podium vaak niet eens meer in slaagden om zich hun tweeakkoordensongs te herinneren en elkaar tot groot jolijt van het publiek dan maar afranselden met zweepjes en ander foltertuig. Iggy hing zelfs zo zwaar aan de heroïne dat hij soms dagenlang vermist bleef, om uiteindelijk halfdood en met een van gonorroe groen uitgeslagen lid te worden aangetroffen op een of andere openbare waterplaats.

Het was ene David Bowie die hem op een dag uit zo’n urinoir viste, hem hielp afkicken en de derde – en laatste – plaat van de Stooges produceerde. Net als zijn twee voorgangers The Stooges (1969) en Fun House (1970) bleef Raw Power in ’73 een onopgemerkt plaatje van een obscure en tot de underground veroordeelde groep, maar als onheilspellende prelude op de punkperiode kon de zwanenzang van Iggy en co wel tellen. Want de Stooges mogen bij het grote publiek nog niet half zo bekend zijn als de Sex Pistols, ze zijn met hun loeiharde, minimalistische en metalige rock minstens dubbel zo belangrijk geweest voor de ontstaansgeschiedenis van punk, metal en hardrock als hun Britse opvolgers.

Met het experimenteerwerk van de Stooges op het vlak van feedback en distortion deden trouwens ook noisegroepen als Sonic Youth jaren later hun voordeel. Om nog maar te zwijgen van industrial, een genre dat Iggy Pop zowat eigenhandig heeft uitgevonden door aan weinig muzikale objecten als stofzuigers en olievaten allerlei tribale klanken te ontlokken.

Dertig jaar na het weinig glamoureuze pionierswerk van de Stooges is het stilaan tijd voor erkenning. Binnenkort worden ze opgenomen in de Rock & Roll Hall of Fame. Voorts verschijnen dit jaar Iggy Pop: Open Up and Bleed, een nieuwe biografie van Paul Trynka, en The Passenger, een biopic met Elijah Wood in de rol van Iggy. Benieuwd of zijn purperen Frodo de vergelijking met die van Het Beest kan doorstaan!

‘THE WEIRDNESS’

Op 5/3 uit bij Virgin/EMI

Door Vincent Byloo