Ik heb de binnenkant van mijn hoofd getekend, niet de buitenkant. Ik vind mezelf niet terug in het brave portret in grijstinten dat ergens in deze collage verscholen zit. Of toch niet helemaal. Ik ben veel drukker, chaotischer en psychedelischer dan dat, en dat wilde ik absoluut tonen. Dit zelfportret beeldt mij misschien niet uit, maar wel mijn sfeer. Het zegt iets over hoe mijn handtas er vanbinnen uitziet. En mijn huis. En de papiertjes waarop ik teken als ik aan de telefoon hang. Alleen al die verschillende dingen combineren, met bloemetjes en kleurtjes, is iets typisch voor mij. In een cirkel, vierkanten zijn me te hoekig.

Tiny is altijd mijn grote voorbeeld geweest, de rode draad in mijn leven. Vandaar dat ze zo centraal staat in mijn zelfportret. Als tiener heb ik nog een tijdje overwogen om een Tiny-tatoeage te laten zetten. Omdat ik ze zo mooi getekend vond. En had ik Tiny een mooie naam gevonden, dan had ik mijn dochter zeker naar haar genoemd. De boeken van Tiny, da’s het leven zoals het niet is, maar zoals het wel zou moeten zijn. Wat wij allemaal jammer genoeg niet hebben, heeft zij wél. En ze is ook nooit oud geworden. Tiny doet een lijn en gaat naar de discotheek is – gelukkig – nooit verschenen.

Ik heb mijn halve jeugd op een paard doorgebracht, ook dat mocht in mijn portret dus niet ontbreken. Als tiener kreeg ik een wit paard met bruine vlekken van een meisje uit een naburig dorp. ‘Winnetou’ heette het. Zij was Winnetou ontgroeid, ik mocht er dus voor zorgen. En dat nam ik ongelooflijk ter harte, ik ging een hele tijd zelfs nauwelijks uit om er zoveel mogelijk op te kunnen rijden. Paardrijden, dat is een van de heerlijkste en meest intense dingen die er bestaan. Je bovenlijf dat één wordt met een ander onderstel, dat je tien keer zo hard doet lopen dan normaal… Dat geeft een onbeschrijflijk gevoel van vrijheid.

Ik ben een groot kind, en dat zal ik altijd blijven. Toen mijn dochter geboren werd, was ik behalve de gelukkigste vrouw ter wereld ook nog eens ontzettend blij dat ik eindelijk een excuus had om mijn hele huis als één grote kindertuin in te richten. Met allemaal kleurtjes en popjes en vogeltjes en boeken van Tiny en andere prulletjes die ik al jaren verzamel. Ik ben een verzamelaar, ja. En een redelijk hopeloze, vrees ik. Ik verzamel zelfs schoenen die ik gewoon mooi vind, maar die me helemaal niet passen. Erg, hé?

Nathalie Delcroix (31) is een derde van Laïs en een tweede van The Partchesz, haar elektrofolkproject met Bjorn Eriksson. Met Laïs toert ze momenteel door Vlaanderen, om de nieuwe cd ‘The Ladies’ Second Song’ voor te stellen in onder meer De Zwerver in Leffinge (27/10), de Roma in Antwerpen (31/10), de Ancienne Belgique in Brussel (05/11), de Handelsbeurs in Gent (08/11) en De Warande in Turnhout (09/11). Alle info via www.lais.be.

Opgetekend door Wouter Van Driessche