Naar verluidt was je moeder ‘not amused’ toen je je podiumambities te kennen gaf.

Simone: Mommy zag me liever niet in de entertainmentbiss. Tot ze mij in de musical Aïda zag, en op slag mijn grootste fan werd! Achteraf zei ze: ‘Meisje, we zijn allebei griots.’

Gri-wat?

Simone: Griots, West-Afrikaanse verhalenvertellers die via gedichten en muziek tradities levend houden. Enfin, een mooi compliment.’

Hebben jullie ooit samen gezongen?

Simone: Eén keer. In Dublin, in 1999. Onverwacht riep ze me het podium op en begeleidde ze me één song aan de piano. Daarna hebben we samen Music For Lovers gezongen. Het mooiste moment van mijn leven. Alsof ik plots officieel deel uitmaakte van de Nina Simoneclub. ( Schatert)

Hoeveel leden telt die club?

Simone: Nina, haar vaste muzikanten… that’s it! Mijn moeder hield er niet van haar podium te delen. Enkel voor Miriam Makeba ( Zuid-Afrikaanse zangeres en activiste; nvdr.) maakte ze ooit een uitzondering.

Voor je muziekcarrière zat je in het leger. Waarom?

Simone: Een beslissing vanuit misplaatste rebellie. Ik heb het elf jaar uitgehouden, dan pas zag ik het licht.

Veel actie gezien tijdens uw tour of duty?

Simone: Ik was gestationeerd in Duitsland als ingenieur. De ‘actie’ beperkte zich vooral tot bouw- en herstellingswerken met zware machinerie. Ik kan dus vlot overweg met een Hummer en allerhande militaire trucks.

Je kan je eigen tourbus besturen!

Simone: ( Lacht) I sure can, honey!

Je vergezelde je moeder op tournee. Een fijne tijd?

Simone: Ik stond elke avond in de coulissen te dansen. Voor een klein kind is het leven on the road één groot kleurrijk circus. Backstage werd ik behandeld als een prinsesje want ik was ‘de dochter van’! Iedereen deed z’n best om een familiale sfeer te creëren, een thuis miste ik niet. Ik ben als nomade geboren. My roots are on the road.

Als burgerrechtenactiviste schrok je moeder er niet voor terug haar publiek te provoceren met politieke oneliners.

Simone: Ze was genadeloos in haar strijd voor gelijke rechten. Niet zonder gevaar in die tijd, maar ook al stond ze voor een blanke zaal, haar angst legde het af tegen haar overtuiging en het publiek at uit haar hand.

‘Massahypnose’ noemde ze het zelf.

Simone: Heb je mijn moeder ooit aan het werk gezien?

Helaas.

Simone: Ze was de meest dynamische performer die ik ooit zag. Muziek was haar grootste minnaar.

Je gaat op tournee met drie grote dames. Ben je niet bang voor diva-achtige toestanden achter de schermen?

Simone: Zolang we geen slaapkamer moeten delen, zie ik geen probleem. ( Lacht). Ik heb jaren op Broadway gestaan, je wilt niet wéten wat zich daar backstage afspeelt.

Toch wel!

Simone: Sorry, w hat happens on Broadway stays on Broadway.

Op het album ‘Live At Ronnie Scott’s’ zegt je moeder ter inleiding van ‘My Baby Just Cares For Me’: ‘I guess this is the one you all been waiting for’. Het klinkt cynisch.

Simone: Ze wist dat ze voor die song herinnerd zou worden, en dat stak. Haar muziek was zo complex, uniek en tijdloos. In vergelijking met later werk is My Baby een niemendal.

Tot slot: waar was je op 20 januari?

Simone: Hemeltje, was er iets bijzonders die dag?

Alleen maar de eedaflegging van ene Barack Obama.

Simone:Oh my god! Ik zat voor de tv genageld natuurlijk!

Toen Aretha Franklin het volkslied zong, dacht je niet : dat had mijn ma moeten zijn?

Simone: Moeder die het volkslied zingt? ( schatert) Ze liep niet hoog op met Amerika – ‘ the United Snakes of America‘ was haar koosnaampje. Maar goed, ze heeft een grote rol gespeeld in de burgerrechtenbeweging, onrechtstreeks is ze dus medeverantwoordelijk voor Obama’s verkiezing.

Jonas Boel