BIGMOUTH STRIKES AGAIN

In afwachting van de onmogelijk geachte reünie van The Smiths moeten we het stellen met Morrisseys negende soloplaat. Al bij al een schrale troost.

Years of Refusal

Rock

PolydorEr zijn er die Morrissey een meesterlijke songsmid vinden. Zij hebben gelijk. Er zijn er die Morrissey maar een ellendige zeurpiet vinden. Zij hebben óók gelijk. Er zijn er tot slot die Morrissey een meesterlijke songsmid vinden die het niettemin zo nu en dan op een ellendig zeuren zet. Zij werken doorgaans voor Focus Knack en hebben altijd gelijk.

Of de platen van The Mozzer aan de eerste dan wel de tweede stelling beantwoorden, bleek de afgelopen decennia in hoge mate afhankelijk van ’s mans schrijfpartner du jour. Ten tijde van The Smiths was dat Johnny Marr, die met zijn rinkelende gitaarklanken – ook al resoneerden ze onveranderlijk in mineur – het perfecte antidotum leverde voor de van weltschmerz en sehnsucht doordrongen teksten van Morrissey. Maar tijdens zijn daaropvolgende solocarrière toonden de vele vennoten van de NV Mozzer zich niet altijd even compatibel met hun broodheer. Met producer Stephen Street lukte het. Met gitarist Mark E. Nevin ook. Maar met Alain Whyte, al sinds de vroege jaren 90 zijn vaste snarendrijver, wil het al eens fout lopen. Onder diens auspiciën liet hij zich op Southpaw Grammar en Maladjusted zowaar met progrock in, en sinds hij de Texaanse gitaarpatser Jesse Tobias bij de studio-opnames betrekt, wordt elke zweem van subtiliteit in de kiem gesmoord.

Na You Are The Quarry en Ringleader of the Tormentors heeft ook Years of Refusal te lijden onder die all American sound. Veelbelovende melodieën worden al te vaak de nek omgewrongen door gemakzuchtige riffs, zorgvuldig opgebouwde brugjes voortijdig opgeblazen door detonerende bassen en welkome stiltes onnodig dicht geplamuurd met bombastische arrangementen. Onder meer Something Is Squeezing My Skull, Black Cloud en I’m OK By Myself zijn in dat bedje ziek en herleiden de nochtans bevlogen dichtende Morrissey onverbiddelijk tot de ellendige zeurpiet van wie hierboven sprake is.

Pas als het tempo enigszins zakt en The Mozzer zich in akoestische ballades en hupse janglepop vermeit, lijkt de groep ten dienste van de zanger te staan in plaats van omgekeerd. In That’s How People Grow Up en single I’m Throwing My Arms Around Paris wordt dat wankele evenwicht haast moeiteloos gevonden. Halverwege One Day Goodbye Will Be Farewell en When I Last Spoke To Carol wordt zelfs een batterij mariachitrompetten in stelling gebracht en dwalen onze gedachten bij de flukse fluitsolo’s zelfs genoeglijk af naar Ennio Morricone, die voor Morrisseys vorige plaat nog enkele van de arrangementen schreef.

Maar niet één nummer vat deze plaat beter samen dan It’s Not Your Birthday Anymore: op het eerste gehoor een sardonische ballade, tot een voorspelbare kickdrum en een afstompende rockbeat de hele zwik weer naar de verdoemenis helpen.

Behalve een wisselvallige plaat is Years Of Refusal vooral een warm pleidooi voor een reünie van The Smiths. Liever dát dan een zonder compatibele sidekick op automatische piloot navigerende Mozzer.

Vincent Byloo