Op haar vorige album Jardin Secret schetste ze een beeld van haar ideale wereld. Op haar nieuwe, eerste Engelstalige album Sisters & Empathy toont ze de wereld zoals hij is. Hard, vooral voor vrouwen. ‘Wij moeten meer voor elkaar opkomen.’

Axelle Red is het moe om zich te plooien naar de wetten van de muziekindustrie en doet voortaan alleen nog haar zin. En dus zingt ze op haar nieuwste worp soulvol in het Engels én over de wereldproblemen die haar als Unicef-ambassadrice na aan het hart liggen. And guess what: het werkt. Met de hulp van haar Amerikaanse muzikanten en een pak Belgische vrienden (Mauro en Tom Barman, om er maar enkele te noemen) maakte ze van Sisters & Empathy een dubbelalbum dat zich gewillig laat herbeluisteren, zelfs al heb je geen oren naar de boodschap die ze verkondigt. De eerste vraag ligt dus voor het grijpen.

Kun je in een paar zinnen samenvatten wat je op ‘Sisters & Empathy’ kwijt wil?

Axelle Red: Dat vrouwen meer voor elkaar moeten opkomen, en dat we elkaar – mannen én vrouwen – door empathie op een positieve manier kunnen beïnvloeden. Ik ben de laatste jaren zo vaak met ellende geconfronteerd, dat ik er bijna misantropisch van werd. In mijn zwartste momenten dacht ik altijd terug aan die vrouwen die ondanks al hun ellende hoopvol en trots door het leven gingen. Dat volstond om er weer tegen aan te kunnen.

Mannen komen er op deze plaat heel slecht uit: het zijn pooiers, pedofielen, verkrachters, hoerenlopers…

Red: Klopt, maar troost je: ik weet dat jullie niet allemaal zo zijn én tussen de regels geef ik ook de vrouwen ervan langs. De echtgenote van de hoerenloper die met dat geheim leert te leven en het voor zichzelf goedpraat in A Man So Respected. Of de moeder die in Sold To The Man in Gold toelaat dat haar kind verkocht wordt. Ik begrijp waarom ze dat doen, maar ik aanvaard het niet. Ik stel ze voor hun verantwoordelijkheid.

Vrouwen zijn te vaak elkaars ergste vijanden. Mannen komen makkelijker voor elkaar op. Dat is altijd zo geweest. Het feminisme was de eerste beweging die tegen die trend inging. En maar goed ook.

Ben jij een feministe?

Red: Ik beschouw mezelf als een humaniste.

In ‘En Dessous de zéro’ noem je feministes verwijtend ‘brouilleuses de pistes’.

Red: Dan heb ik het over die feministes die het recht claimen om te neuken en geneukt te worden, en zo in één ruk door ook prostitutie goedpraten. Op hen heb ik het niet zo begrepen, neen. Dat het feminisme zich aanvankelijk assertief opstelde, is normaal: er moest een statement gemaakt worden. Ondertussen zijn we een paar decennia verder, en pleit ik voor een gematigd feminisme. Wij moeten onze doelstellingen in dialoog met mannen hard maken.

In ‘Song Called Chip’ stel je de moderne samenleving verantwoordelijk voor het probleem van kindermisbruik: we geilen met zijn allen te veel op het jeugdige ideaal. Is dat niet kort door de bocht?

Red: In het Westen was het gedurende eeuwen gebruikelijk om jonge meisjes aan oudere mannen uit te huwelijken. Niemand vond dat vreemd. Pas sinds een dikke honderd jaar is daar verandering in gekomen, dankzij een aantal wettelijke bepalingen. Sindsdien vinden we het verwerpelijk dat een oudere man seksuele handelingen stelt met een kind. Anders gezegd: we komen van ver, en we hebben nog een hele weg af te leggen. Een gebruik dat eeuwenlang gedoogd werd, maak je niet van de ene dag op de andere ongedaan. Maar dat lijken we niet te beseffen. Thuis, op school, overal: we moeten erop blijven hameren dat het niet kan en niet mag. De media maken het ons helaas niet gemakkelijk. Ze creëren tieneridolen en zetten zonder blozen jonge mannequins in gewaagde poses op hun covers. Zelfs de dochters van rocksterren zijn niet meer veilig. Het is zoals ik zing: ‘ Our society is not sane/ Luring at daughters Geldof, Cobain/ Do we all need a chip in our brain?‘

Begrepen. Ben jij gelovig?

Red: Neen. Ik geloof alleen in de kracht van de natuur. Enin sprookjes, kabouters en feeën. Waarom vraag je dat?

Omdat je Bob Dylans ‘You Gotta Serve Somebody’ covert,de song waarmee hij zich in 1979 openlijk uitte als een bekeerling, van atheïstische jood tot ‘newborn Christian’.

Red: Ik weet het, maar vrees niet: ik hang geen enkele religie aan. Ik vind het gewoon een prachtsong.

John Lennon diende Dylan een jaar later ferm van antwoord met het nummer ‘Serve Yourself!’. Daarin zingt hij: ‘There’s somethin’ missing in this God Almighty stew, and it’s your mother.’

Red: Hmm. Dat wist ik niet. Misschien had ik beter die song gecoverd. ( Lacht) In mijn wereld zijn moeders in elk geval relevanter dan goden.

Hoe vaak krijg jij te horen dat je naïef bent?

Red: Héél vaak.

Is dat een verwijt?

Red: Ik vind het een compliment. Het is ook mijn keuze om naïef te zijn. Ik wéét dat de realiteit vaak hard en onrechtvaardig is. Toch blijf ik geloven in het aanstekelijke van het goede. Empathie kan de wereld redden.

Slotvraag: ook zingen in het Nederlands gaat je makkelijk af, weet ik door jouw covers van Ramses Shaffy (‘Doorgaan’), Kris De Bruyne (‘Amsterdam’) en Urbanus (‘Grootvader geplant’). Is een Nederlandstalige plaat een optie?

Red: Wel ja! Ik heb dertien songs in een schuif liggen die alleen nog op een tekst wachten, en die wil ik inderdaad in het Nederlands schrijven.

Sisters & Empathy

Uit op 16/1 bij EMI

Door Karel Degraeve