Mitsoobishy Jacson, de muzikale speeltuin van Peter Houben, Pascal Deweze en Mauro Pawlowski, gooit na tien jaar de deuren weer open. En dat met een instrumentale conceptplaat over een dode Duitse wetenschapper.

Zo’n drie jaar geleden al besloten Houben, Deweze en Pawlowski de nieuwe plaat van hun gelegenheidsgroep Mitsoobishy Jacson The Confusion Of A.J. Schicksal 1927- 1973 – Original Soundtrack te noemen. Waarom de opvolger van Nougat In Koblenz (1996) en Boys Together Outrageously (1999) dan toch nu pas boven water komt? De tapes waren zoek. Juist. En het volstaat om pasta zonder saus te eten om de Ronde van Frankrijk te winnen.

‘Eigenlijk waren we het project uit het oog verloren, omdat we met andere dingen bezig waren’, geeft Houben toe. ‘Het ging pas weer aan het rollen toen platenfirma Bang!, met wie Pascal contact had over een ep van Sukilove, hem vroeg wat er van Mitsoobishy Jacson geworden was. Toen kwamen die opnames weer ter sprake. We hebben die hier en daar opnieuw gemixt, en dit is het resultaat.’

Hoe weet de luisteraar dat deze zo goed als instrumentale plaat echt over A.J. Schicksal gaat, en jullie niet snel een titel hebben verzonnen voor de cd naar de persing moest?

Peter Houben: ( Lacht) Enkel op basis van de muziek is dat inderdaad moeilijk uit te maken. Maar uit de spoken word-stukken kun je wel iets afleiden. Daaruit blijkt dat een wetenschapper op obsessieve wijze bezig is met wat hij unidentified frequency artefacts noemt. In zijn leven loopt het echter behoorlijk fout. De vrouwen-stemmen die je hoort, hebben het onder meer over psychoses, kwade verpleegsters en beademingsmachines die niet meer functioneren.

Voor de duidelijkheid: ‘de Duitse filosoof en noise-theoreticus Adrian Schicksal’ is een fictief personage. Oftewel: een strik die de 28 soms wel héél korte tracks op deze plaat moet bijeenhouden.

Houben: Euhm, daar mág je van uitgaan. Toch zou ik eerst eens alle bronnen checken voor je dat beweert. ( Geheimzinnig) Je weet, het is moeilijker te bewijzen dat iemand níét bestaat dan dat iemand wél bestaat. Wij laten de waarheid in het midden: het mag mysterieus blijven. Nu, om het verhaal iet of wat duidelijk te maken, vind je in het cd-boekje enkele dagboekfragmenten van Adrian Schicksal, uit een non-fictieroman die Ewald Janson over hem schreef.

Van wie je, op het internet dan toch, evenmin iets terugvindt.

Houben: Schicksal is dan ook een heel obscuur persoon. ( Grijnst) Zelf zijn we vertrokken van ons globale beeld van Adrian Schicksal. Te weten: iemand die langzaam maar zeker aan zijn obsessie ten onder gaat. Dat was genoeg om er muziek rond te maken.

‘Original soundtrack’, zegt de hoes. Van?

Houben: Ennio Morricone heeft de muziek bij Once Upon A Time In The West geschreven nog voor de film klaar was. Waarna Sergio Leone de film op het tempo van de muziek heeft gemonteerd. Wij dachten: als die pipo’s dat konden, dan kunnen wij misschien ook zoiets forceren. Als er zich dus regisseurs geroepen voelen… Daarbij, zodra we besloten hadden om een instrumentale plaat te maken, was het duidelijk dat we de filmische richting zouden uitgaan. Met beats werken, om maar iets anders te zeggen, vonden we absoluut niet interessant.

In ‘A Basket Full Of Dachshund’ hoor ik spelende kinderen, gehijg, een keffende hond, een kettingzaag en ten slotte een huilende baby. Wat moeten we daarvan denken?

Houben: ( Lacht) Euhm, maak er maar je eigen verhaal mee!

Je doet echt wel je best om zo wazig mogelijk te blijven, hè?

Houben: Weet je: je stelt me nu vragen waarover ik zelf nog niet heb nagedacht. We hadden dat walsritme in 3/4, en dat wat triestige melodietje. Veel gebeurde er muzikaal niet, en ik dacht dus: laten we daar iets met bruitages doen, geluiden die je normaal op de klankband van een film hoort. Toen ik die spelende kinderen eronder zette, kon je al weten dat dat verkeerd zou aflopen. Ach, het was gewoon spielerei. We wilden het ons met deze plaat wat makkelijker maken, want echte liedjes met teksten schrijven is toch niet zo simpel.

Heb je zelf een favoriete conceptplaat die over één persoon gaat?

Houben: Ja, The Lamb Lies Down On Broadway van Genesis. Die plaat is haast niet te pruimen, maar ik heb er vroeger wel vaak naar geluisterd. En nu vind ik die goed noch fout. Er zijn nog steeds hele internetsites gewijd aan de verborgen boodschappen en anagrammen die ze zou bevatten. Een jaar geleden ben ik daar toevallig op gestoten; goed voor een namiddag amusement. Het is niet love it or hate it met die plaat, maar veeleer love it and hate it!

Wat verwacht je dat ‘The Confusion Of A.J. Schicksal’ bij de luisteraar teweegbrengt?

Houben: Ik hoop dat die iets voelt van een verhaal waarvan hij niet zeker is of het waar is of niet. Heeft A.J. Schicksal nu écht bestaan? Dat is de hamvraag.

Mensen die je nog van Nemo kennen, zullen zich wel afvragen waar je liefde voor puntige, catchy gitaarpop gebleven is.

Houben: Oh, die is nog volledig intact. Misschien ligt het er nu wat minder dik op dan bij Nemo, maar die band is dan ook iets van vijftien jaar geleden. Popmuziek is nog altijd wat mijn hart doet tikken, en dat zal op de plaat van mijn nieuwe groep, Benny Zen The Recording Artist + The Syphilis Madmen, wel duidelijk zijn. Die zou eind april moeten uitkomen. En eigenlijk is ze véél beter dan deze van Mitsoobishy Jacson. ( Lacht)

THE CONFUSION OF A.J. SCHICKSAL 1927-1973

Op 9/3 uit bij 62 TV Records.

Door Kurt Blondeel/Foto Charlie De Keersmaecker