Op stap met Blackwave in Londen: ‘Misschien zijn we heel hard richting burn-out aan het knallen’

De knettercatchy hit Elusive in het voorjaar. Afsluiter op Rock Werchter. Een uitverkochte AB. Drie MIA-nominaties. 2018 is goed geweest voor Blackwave, de groep rond jazzy hiphophopmannen Jean Atohoun en Willem Ardui. Een groep die haar tweede verjaardag nog moet vieren. ‘We hebben allebei wel wat van moderne kluizenaars.’

‘Churros, oliebollen of een tietenbar!’

Het is iets voor middernacht in Londen. En de missie van Egor Doubay en Luuk Hof, de blazerssectie van Blackwave, is helder: gauw wat stoom aflaten before the last call. Hoe maakt niet zoveel uit. Als het maar een beetje vettig is.

Rapper Jean ‘Jaywalker’ Atohoun en zanger-producer Willem Ardui hebben net een First Fifty-showcase in het hippe Shoreditch afgerond, een optreden in het kader van een driedaags voorsmaakje van het Great Escape-festival. Dat er hooguit veertig man opdaagde om Atohoun, Ardui en hun zeskoppige jazzband aan het werk te zien – zo’n 9960 minder dan deze zomer in Klub C op Rock Werchter – lieten ze niet aan hun hart komen. En aan hun goed geoliede set was het al helemaal niet te merken. Internationale zieltjes win je één voor één. First Fifty is voor Blackwave vooral een voorsmaakje van hun eigen Europese minitour in april volgend jaar, waarmee ze onder meer Parijs, Kopenhagen, Oslo, Amsterdam en Berlijn zullen aandoen. Ongeveer terzelfder tijd zou hun eerste volwaardige plaat er moeten liggen, de opvolger van ep Mic Check uit 2017.

Blackwave scoorde dit voorjaar een hit – featuring David Ngyah – en een paar miljoen streams met Elusive, speelde deze zomer op elk noemenswaardig festival, won net nog een Music Moves Europe Talent Award, is genomineerd voor drie MIA’s en speelde vorige week de aan een rotvaart uitverkochte AB plat. Blackwave bestaat hoop en al twee jaar. Straf.

Ondertussen raast de groep verder door de straten van Londen. Atohoun en Ardui sjokken er wat achteraan. Dit is het deel van de avond dat ze normaal gezien aan zich voorbij laten gaan. De omschrijving ‘paters van de hiphop’ is vandaag meermaals gevallen. Vrij unaniem. Zelfs na hun zegetocht in de AB, een paar dagen eerder, bedankten de twee feestelijk voor churros, oliebollen of tietenbars. Liever doken ze de volgende ochtend nog snel even in de studio met hun Amerikaanse surpriseact Caleborate, die ook meewerkte aan Mic Check.

Willem Ardui: Dit is een vrij unieke avond. Jean en ik vieren maar zelden. De verklaring? Een combinatie van extreme focus en gewoon stikkapot zitten na zo’n optreden. We leven voor onze muziek, en op dit moment in ons leven houdt dat ook helemaal steek. Al zijn we op onze hoede: je kunt het te ver drijven. Oververzadigd raken. In theorie wéten we dat we af en toe moeten rusten. Wanneer die eerste plaat er eindelijk ligt, bijvoorbeeld. Maar ik geef je nu al op een blaadje dat dat niet gaat gebeuren. De drang is te groot. We gaan gewoon meteen weer aan een tweede werken.

Misschien zijn we heel hard richting burn-out aan het knallen. Maar het zij zo. Dan is de comeback des te leuker.

Jean Atohoun: Eerlijk? Ik heb die comebackplaat in mijn hoofd al half gemaakt.

***

Negen uur ’s ochtends, eerder die dag, Grotesteenweg, Berchem. Gitarist Dries Henderickx en gastvocalist David Ngyah arriveren bij het huis waar Atohoun, Ardui en toetsenist Jarno Verheyen samenhokken. Drummer Bram Vanhove en bassist David Idrisov wonen naast de deur. Tussen de voorbijzoevende wagens en klingelende trams door wordt het Poolse huurbusje ingeladen waarmee ze zo meteen de Eurotunnel zullen nemen. Toothless, de luipaardgekko van Atohoun, krijgt nog snel vers water en eten. ‘Gekocht met mijn eerste Sabam-uitkering’, grijnst de rapper. ‘Een gekko, en alle Pro Tools- en Ableton-plug-ins die ik voordien wel illegaal móést gebruiken. Die kosten een fortuin, geen enkele beginnende muzikant kan zich die permitteren.’

‘Het ziet er allicht uit alsof we een soort commune vormen’, zegt Ardui. ‘Dat was het vroeger misschien ook. Maar vandaag is het vooral een handige plek om samen te komen voor een groep muzikanten die constant overal en nergens zitten. Het is niet alsof we nog elke avond samen zitten muziek te maken zoals in de begindagen.’

De twee frontmannen leerden elkaar kennen via Amazumi, hiphopfinaliste van de Nieuwe Lichting 2017, toen Ardui nog bas speelde in haar band.

Atohoun: Uiteindelijk hebben we via Messenger maanden ideeën uitgewisseld voor we echt zijn gaan samenzitten. It was a simpler time. (lacht) Al werken we nog steeds veel via Messenger, zelfs al zit ik gewoon in de kamer naast Willem. We hebben beiden wel wat van moderne kluizenaars.

Ardui: Je zult het vandaag misschien wel merken, maar soms wisselen wij amper een woord met elkaar. Wij doen het eerder op z’n Grieks.

Dat moet je toch even uitleggen.

Ardui: De oude Grieken hadden weinig woorden nodig om iets duidelijk te maken. Jean en ik hebben meer een unspoken connection.

Atohoun: Altijd al gedacht dat ik een oude Griek was.

Wat was voor jullie de meest memorabele show van het jaar? Jullie Klub C-passage?

Atohoun: Én die op Gent Jazz, twee gedenkwaardige shows in twee dagen. Gent Jazz was eigenlijk nog beter en leuker, omdat we ons stressmoment op Werchter al hadden gehad. Dat is geen festival waar je je echt amuseert: je wilt daar vooral dat er niks mis loopt. Die hele dag is ook één groot waas: ik geloof nog steeds niet helemaal dat we daar echt gestaan hebben.

Ardui: Gent Jazz was het ererondje na de homerun van Werchter. Heerlijk gevoel. Niemand kon ons op dat moment wat maken. Al moet het AB-concert eigenlijk ook in dat lijstje: 8000 mensen minder dan in Klub C, maar minstens even luid en dubbel zo enthousiast.

En welke show moffelen we dit jaar weg in de plooien van de geschiedenis?

Atohoun: Die keer toen we in een verlaten gemeenschapscentrum in Namen moesten optreden: tien ongeïnteresseerde mensen – in een zaal voor driehonderd man – die echt lak hadden aan onze show. Wat de afkeuring op de een of andere manier nog persoonlijker maakt. Op zo’n momenten kruip je helemaal in je eigen hoofd als artiest en vergeet je zelfs je eigen tekst.

Ardui: In april hebben we ons ook mispakt aan Les Nuits in de Rotonde van de Botanique. Een week later moesten we in een uitverkochte Vooruit spelen, dus we zagen die 250 man op Les Nuits als een soort opwarmertje. Amper moeite in gestoken, gewoon in de kleren waarmee we waren aangekomen… We hebben belangrijke lessen getrokken uit die avond, niet het minst dat blijkbaar alle muziekjournalisten op Les Nuits rondlopen. (lacht) Het enige voordeel was dat diezelfde journalisten deze zomer plots zeer lyrisch waren over de ongelooflijke progressie die we in korte tijd gemaakt hadden.

Jullie zijn het jaar ook ingegaan met een eerder vernietigende recensie van 3voor12, na jullie doortocht op Eurosonic.

Atohoun: Dat was geen recensie meer, maar een persoonlijke aanval. Met het mes tussen de tanden was die recensent gewoon iedereen op het podium afgegaan: arrogante zak, Amerikaanse wannabe, enzovoort. Het was er gelukkig zo over dat we het konden weglachen.

Ardui: Die review is uiteindelijk een kantelpunt geworden: we zijn nog harder beginnen te werken. Pukkelpop 2017 was ook zo’n punt. Die recensies waren, eh, mild. ‘Toffe jongens, maar ze komen net piepen en ze zijn er nog lang niet.’ Terwijl wij in ons hoofd net de beste show van ons leven hadden gespeeld. ‘Oké, we zijn nog maar een halfjaar bezig, maar wij hadden nu toch net zo goed op de Main Stage kunnen staan?’ (lacht)

Tegenwoordig hebben jullie veel meer aandacht voor de podiumaankleding bij zo’n show. Jullie gingen met de styliste van Coely in zee. In de AB kwamen er zelfs kostuumwissels aan te pas. Is dat niet het stapje te ver?

Atohoun:Fashion is part of hip hop. Al hebben we de voordelen daarvan pas vrij laat ingezien. Toen we deze zomer de clip voor Whasgood?! draaiden, trokken we diezelfde kleren ook aan op Couleur Café. Waarop we merkten dat het publiek helemaal anders reageerde. Je moet jezelf blijkbaar een beetje als een superster presenteren.

Ardui: We zijn altijd zeer jaloers geweest op de podiumprésence van Coely en Roméo Elvis. Op de een of andere manier stonden wij niet met hetzelfde zelfvertrouwen als zij op het podium. Tot Couleur Café. Onze drummer kwam achteraf naar ons: ‘Wat was dat? Hebben jullie stiekem zitten oefenen?’ (lacht) Heel raar wat een andere broek kan doen.

***

Het is 12 uur ’s middags, net voor de grenscontrole van de Eurotunnel, en deze trip heeft stilaan veel weg van het meest gedisciplineerde schoolreisje ooit. Vooraan zitten Atohoun en Vanhove rustig naar muziek te luisteren, achteraan verdiept Ngyah zich in Mastery van Robert Greene, gaat Idrisov los op een game op zijn laptop en werkt zowel Ardui als Henderickx naarstig verder aan nieuwe muziek. Starend naar hun scherm. Hoofdtelefoon op. Kop in kas. Op het tafeltje tussen hen geen coke, maar kokosrotsjes. Het enige animo tussen Berchem en Londen zit ‘m zowat in het halfuurtje waarin niet helemaal duidelijk is of Ngyah de grens wel over zal raken. Identiteitskaart kwijt. Attest van verlies nog niet aangevraagd. ‘Maar ik heb wel een foto van mijn pas op mijn smartphone.’ En over wat zich in die dertig minuten op het kantoor van de douanebeambte afspeelt tussen haar en Ngyah, heeft iedereen zo zijn idee. Geen enkel is publiceerbaar in een familieblad.

Bestaat Hustler eigenlijk nog?

Henderickx kruipt in afwachting dan maar weer in het busje om verder te sleutelen aan zijn eigen muziek. Hij verzorgt niet alleen het betere gitaarwerk bij Blackwave, Tourist LeMC en Coely, maar schreef zich met zijn eigen band Rafael ook in voor De Nieuwe Lichting 2019. Net als Ngyah met zijn soloproject. Vanhove drumt dan weer bij Coely en Collective Conscience. En zo kunnen we het hele rijtje afgaan. ‘Mij vergelijken ze bijvoorbeeld met (de legendarische jazzbassist, nvdr.) Jaco Pastorius’, grijnst Idrisov. ‘Zo’n vergelijkingen heb ik over de rest eigenlijk nog nooit gehoord.’

‘Mja, dat is omdat wij wél origineel klinken’, aldus Vanhove.

De hele groep samenhouden in de komende jaren, wordt misschien wel de grootste uitdaging voor Ardui en Atohoun.

Ardui: Wij hebben hen samengebracht en ik heb de indruk dat ze het nog steeds leuk vinden, dus ik denk wel dat ze in de eerste plaats altijd voor Blackwave zullen kiezen. Of klinkt dat té cocky?

Jullie hebben jullie sterk ontwikkeld zelfvertrouwen nooit onder stoelen of banken gestoken. Al staat daar tegenover dat ‘wij kunnen nog beter’ de zin is die het meest valt in interviews. Zelfs bij de presentatie van jullie ep – wat een heel rare manier van promo voeren is.

Atohoun: In 2017 vond ik die ep nochtans echt de shit.

Ardui: Jean, we hebben die Mic Check genoemd. Mic Check.

Atohoun: We zijn ons gewoon heel bewust dat de lat altijd hoger kan.

Ardui: En dat we nog alles te bewijzen hebben. Bij elke nieuwe single leer je weer bij. Zo is Whasgood?!, dat we in juli hebben uitgebracht, op productievlak het meest waanzinnige dat we al gemaakt hebben. Dat bestand bevat zo veel sporen dat ik het amper nog kan openen op mijn computer.

Schat ik het goed in dat jullie eigenlijk gewoon liever in de studio zitten dan op een podium te staan?

Atohoun: Vroeger zeker. Maar ik heb de onvoorspelbaarheid van een optreden beter leren appreciëren. Ik amuseer me nu meer voor een publiek dan twee jaar geleden.

Ardui: Geef mij maar de studio. Ik doe heel weinig op het podium, hè. Beetje rappen, beetje met het publiek spelen. In die studio heb ik echt alles in handen. Uiteraard is dat leuker.

Willem, jij leek voorbestemd voor een klassieke muziekcarrière voor je het hiphoplicht zag.

Ardui: Ik heb viool gespeeld van mijn vijfde tot mijn twintigste en tot mijn twaalfde had ik nooit wat anders dan Bach, Mozart en aanverwanten gehoord. Tot mijn oudere zus plots met Jamiroquai kwam aanzetten: ‘What the fock is dees?’ (lacht) Een openbaring was het. Toen ben ik ook met basgitaar begonnen. Blijkbaar was er toch iets dat ik niet in klassieke muziek vond. Mijn eerste – nogal folky – nummertje componeerde ik uiteindelijk op de akoestische gitaar van mijn vader. Daydream, heette dat. Duidelijk iets te veel naar Wallace Collection geluisterd.

Atohoun: Mijn eerste track heette Lil’ Jeez. Heel brak nummer, maar ik vond het toen de shit. Ik was gewoon een pubertje dat naar gangstarap luisterde. Ik heb lang piano gespeeld, maar ik heb niet dezelfde klassieke achtergrond als Willem.

Kees de Koning van nederhoplabel Top Notch bedacht zich onlangs in dit blad nog hoe de charts overal ter wereld gedomineerd worden door hiphop in de landstaal. Jullie blijven resoluut de Amerikaanse kaart trekken, straight outta Compton.

Atohoun: Je hoort me niet zeggen dat alle Nederlandstalige hiphop kut is – ik heb het zelf nog geprobeerd – maar het klopt gewoon niet in mijn hoofd. Al mijn voorbeelden, waaronder NWA, rappen in het Engels. Ik verlies die link als ik van taal wissel.

Willem, jij maakt onder eigen naam ook nog Nederlandstalige fluisterpop. Dit jaar loste je de singles Beziel me en Meander. Sommige bandleden vragen zich blijkbaar af of dat geen schizofrene situatie voor jou is.

Ardui: Ik heb het altijd heel raar gevonden dat niet meer mensen dat willen. Ik heb nood aan beide. Zonder Blackwave had ik bijvoorbeeld nooit geweten hoe het voelt om een overvolle AB op te zwepen. Men zegt me dat mijn soloproject dichter bij mij zou staan, maar Blackwave komt van even diep. Ik moet dat echt niet forceren.

Je bent op zoek naar een nieuw Nederlandstalig geluid, zei je me eerder. Is of was Bazart dan niet Het Nieuwe Nederlandstalige Geluid?

Ardui:(aarzelend) Ik had mijn hoop op Bazart gevestigd. Yes, dit is waar we op zaten te wachten, dacht ik toen ik Goud en Tunnels voor het eerst hoorde. Ik had toen ook net mijn eerste nummer Morse gelost, en zag al meteen een soort Nederlandstalige scene ontstaan waarop we verder konden bouwen. Ik respecteer hen ook zeer hard, en zo veel volle Sportpaleizen kunnen nu eenmaal niet ongelijk hebben.

Maar?

Ardui: Ik denk dat ze het nog steeds in zich hebben, maar dat ze zichzelf nu vooral wat tijd cadeau moeten doen. Diep graven, niks forceren en zichzelf niet gek laten maken. Op de lange termijn doet dat er niet toe: je moet vooral nummers maken die blijven hangen, die tijdloos kunnen worden. En probeer vooral geen tweede Echo te maken, want dat lukt toch niet. Ik zeg het vooral omdat ik het herken. Met Blackwave zaten we ook vast na Elusive.

Atohoun: ‘Shit, is dit nu De Hit? En is dit nu het geheime recept waarmee we moeten blijven koken, maar gewoon telkens een beetje anders?’ Die gedachte werkt zeer verlammend.

Wat moet de sound van jouw generatie precies hebben?

Ardui: Denk aan Lil Pump, Brockhampton of zelfs Frank Ocean. Die laatste is niet eens zo ‘jong’, maar maakt wel extreem frisse muziek. Ik ben bijvoorbeeld een heel grote fan van Brihang, maar echt jeugdige muziek maakt hij niet, hè. Mijn generatie en iedereen onder de twintig spreekt dat niet meteen aan. Bazart had dat wel met Goud, dat was een anthem van mijn generatie, met heel veel punkattitude.

***

Een halfuurtje voor de deuren opengaan, staat Ardui achteraan in de zaal, de rug tegen de mengtafel, naar het lege podium te staren. Om even tot rust te komen. En ook wel omdat de backstage een claustrofobische bezemkast blijkt te zijn. Atohoun komt er nog even bij staan.

Of Shoreditch nu een eerste stap richting wereldverovering is, wil ik nog weten. Ardui knikt. ‘Toen we twee jaar geleden voor het eerst samenzaten, hebben we onszelf drie doelen gesteld: Pukkelpop, Rock Werchter en een AB uitverkopen.’

Atohoun: Binnen de vijf jaar of zo. Onrealistisch natuurlijk, maar we moeten hoog mikken. (lacht)

Ardui: Wat dus betekent dat we nu nieuwe doelen moeten stellen. Is dat weer cocky? Misschien. Maar ik geloof dat die vastberadenheid ook een verklaring is voor onze snelle doorbraak. (denkt na) Ambitie is goed, noodzakelijk zelfs, maar we moeten wel nog leren af en toe gewoon stil te staan bij wat we al hebben bereikt. Af en toe moet je jezelf een what-the-fuck-is-dees-momentje gunnen.