Thrillertrilogie – Met hun gezamenlijke drieluik stomen Spaey en Legendre misschien/nooit/ooit door naar een breder volwassenenpubliek.

Spaey & Legendre

Oogachtend, 104 blz., euro19

Van al het jonge tekentalent dat de laatste jaren in Vlaanderen is opgestaan, heeft Kristof Spaey misschien de minste moeite om een groot publiek van zijn kunnen te overtuigen. Zijn tekenstijl is een vakkundig, leesbaar realisme, terwijl zijn verhalen zich veelal in het stedelijke hier en nu afspelen. Na zijn debuut Hoop en doorbraak-album Façade is hij nu aan een trilogie begonnen naar een scenario van Marc Legendre. Legendre maakte tot nu toe twee soorten strips: jeugdstrips als Biebel en Sam en complex werk voor volwassenen zoals Verder en Wachten op een eiland. Voor Spaey voegt hij daar een derde categorie aan toe: een entertainende thriller voor volwassenen.

Misschien en Nooit zijn de eerste twee delen van een drieluik dat volgend jaar moet eindigen met Ooit. Ze zijn handzaam gepubliceerd in één dubbeldikke band met een cover aan elke zijde: om het andere verhaal te lezen moet je gewoon het boek omdraaien. De harde thriller van Spaey en Legendre speelt zich af in een grootstad, waar de levens van drie personages elkaar kruisen. Laura Dupin is een jonge fotografe die net haar relatie heeft zien afspringen en alleen is in een stad die ze niet goed kent. Knappe jongen Egon Angleton handelt in vervalst antiek en krijgt te maken met een meedogenloze maffiabende uit Oost-Europa.

Elk verhaal verslaat de persoonlijke versie van de gebeurtenissen volgens een personage: Laura in Misschien, Egon in Nooit. Door het contrast tussen de versies werkt het geheel goed als thriller. Legendre begint met het naïeve relaas van de verliefde Laura en toont daarna de keiharde werkelijkheid van Egon. Zo bouwt hij heel wat spanning op, die hopelijk tot een bevredigende conclusie zal leiden in het te verschijnen Ooit, waarin agent Taw Erris centraal zal staan.

Het idee van zo’n thrillertrilogie is niet nieuw. In het genre is Hard tegen hard van Tome en Meyer nog altijd een prima referentie, maar Legendre kwijt zich prima van zijn taak. Spaeys tekenwerk brengt het verhaal efficiënt over, maar mist nog wat persoonlijkheid. De overgang van zwart-wit naar kleur lijkt niet echt een verbetering. Wie een spannend verhaal zoekt zonderal te veel pretentie, is bij de heren Spaey enLegendre toch aan het juiste adres.

Gert Meesters