Finale op 2/6, vtm

Ge beseft toch wel dat ge aan een tv-programma meedoet, hé?’ Dat was het moment waarop ik het gevoel kreeg dat ik het met Mijn Restaurant wel gezien had. Uit beroepsmatige verplichting heb ik nog verder gekeken en zodoende ben ik een van de anderhalf miljoen Vlamingen die de finale tot op het einde uitgezeten hebben, ook al was die net als vorig jaar een mix van opgewarmde kost en gebakken lucht en dus voor de neutrale kijker een kwelling. Eigenlijk had ik er een week eerder al de brui aan willen geven, tijdens de aflevering waarin het keukenteam van Dell’Anno uit elkaar begon te vallen.

Het was al van bij het begin van Mijn Restaurant duidelijk dat Claudio er op culinair gebied met kop en schouders bovenuit stak en dat werd in de loop der weken alleen maar bevestigd. Als je met een geïmproviseerd kaasgerechtje Peter Goossens stil kunt krijgen en Dirk De Prins tot tranen toe beweegt, heb je op zijn zachtst gezegd toch iets in je mars. Om ervoor te zorgen dat het programma niet één grote triomftocht van Kortrijk zou worden, moesten de makers op een andere manier de spanning erin houden, en dan bleek Claudio’s vurige temperament een geschenk uit de hemel.

Nu twijfel ik er niet aan dat de Italiaanse chef op zich al een kort lontje heeft – de bewijzen daarvan zijn niet te loochenen – maar de productieploeg heeft toch ook geen kans onbenut gelaten om het aan te steken, onder meer door met verborgen camera’s elke iet of wat pikante uitspraak op te nemen en die ook een prominente plaats in de uitzendingen te geven. Het dieptepunt kwam dus in die aflevering vlak voor de finale. Claudio en Gaëlle wilden daarin hun problemen met het keukenteam uitpraten zonder dat er camera’s aanwezig waren – wat eigenlijk van erg veel volwassenheid getuigt – maar dat was buiten de makers gerekend. Die wurmden zich met het argument dat ik in het begin aanhaalde naar binnen om alles gade te slaan, met als gevolg dat de lippen zo goed als op elkaar bleven. Toen Claudio zich daarna in stilzwijgen bleef hullen, vond men het ook nog eens nodig om hem wat te jennen, in de hoop dat zijn potje alsnog zou overkoken.

Natuurlijk is een voorliefde voor conflicten eigen aan reality-tv, of zelfs aan televisie tout court: tijdens de vele tientallen uren die de VRT aan de verkiezingen heeft gewijd, schakelden de journalisten ook altijd meteen in een hogere versnelling als een politicus het woord ‘breekpunt’ in de mond nam of een afkeur voor een mogelijke coalitiepartner uitsprak. Maar in Mijn Restaurant werd er zo opzichtig gemanipuleerd dat het kijkplezier erdoor vergald werd. Op den duur begon ik me af te vragen of ik nu sympathie (of antipathie) voelde voor een kandidaat zelf, of voor het beeld van die kandidaat dat de makers wilden creëren. Al ben ik zeker geen tegenstander van televisie die je aan het denken zet, bij een programma als Mijn Restaurant – dat ik voor alle duidelijkheid een ijzersterk concept blijf vinden – kan ik zulke beslommeringen toch missen.

Stefaan Werbrouck