ONE BOOK TO RULE THEM ALL: DEZE ZOMER VRAGEN WIJ BEKENDE BOEKENVRIENDEN NAAR DAT ENE WERK DAT ZE HEN NOOIT MOGEN AFPAKKEN.

Wat is je favoriete boek? Een veel wredere vraag kun je een boekenwurm niet stellen. Pedro Elias zucht dan ook diep. ‘Eigenlijk koester ik élk boek dat ik ooit gekocht heb, en dat zijn er nogal wat. Van zodra ik een boek aanschaf moet ik het me toe-eigenen. Dan schrijf ik er meteen een levensmoment in – in welke stad vertoefde ik toen, hoe voelde ik me, hoe stond mijn leven ervoor? Zo is mijn bibliotheek door de jaren heen mijn dagboek geworden. Op zondagmorgen durf ik dan al eens een plaat op te zetten en door mijn boeken en dus mijn leven bladeren, lekker zwelgen in nostalgie. Mijn boeken staan ook vol opmerkingen en onderlijnde zinnen, vaak met codes bij. ‘MG’ staat voor ‘mooi gezegd’, ‘NMG’ voor ‘niet mooi gezegd’ en zo heb ik een hele codetaal ontwikkeld. Bij het herlezen komt daar nog een laag gekrabbel bovenop – je ontdekt nieuwe zinnen, je evalueert je oude opmerkingen, bijna alsof er een nieuw boek bovenop wordt geschreven. Ik moet dus goed opletten als ik boeken uitleen. Dan check ik eerst wat ik er zelf in geschreven heb – wie weet wat voor gênante praat je ongewild aan iemand toevertrouwt. Uitlenen is sowieso gevaarlijk: de kans dat je die boeken ooit terugziet, is klein. Een boekenschuldenaar vergeet ik nooit, maar ik zeur er niet over: eigenlijk mis ik het boek in kwestie zelden en het doet deugd te weten dat boeken rondreizen.’

Wanneer we de duimschroeven aanspannen, komt er alsnog een antwoord. ‘Qua romans heb ik heel hard genoten van het oeuvre van J.D. Salinger. The Catcher in the Rye heb ik stukgelezen maar ook zijn Franny and Zooey is een van mijn favorieten. In het Nederlandse taalgebied was ik vooral onder de indruk van Tirza van Arnon Grunberg: op de een of andere manier kan ik me zeer identificeren met Jörgen Hofmeester, nochtans een gruwelijke man. Wanneer ik in New York ben, schaf ik me ook massa’s scenario’s aan. Die kun je bij straatventers per kilo kopen. De eenakters van Woody Allen, het technisch perfecte script van Casablanca, de duisternis in China Town: likkebaardend lig ik ermee op de bank. En ja, dan jeukt het. Ik hoop ooit ook een theatertekst te schrijven. Toen ik mocht optreden tijdens de literaire tournee Saint-Amour, kon ik al eens proeven van de rechtstreekse interactie met een levend publiek, wat tegelijk indrukwekkend én beangstigend kan zijn. In Amsterdam overnachtten we toen in het Ambassadehotel, waar veel internationale auteurs logeren. Elke schrijver moet er zijn boek signeren en dan wordt dat in een magnifieke bibliotheek bijgezet. Mijn debuut Van den hond mocht er dus ook tussen. Kicken is dat.’

VOLGENDE WEEK

THOMAS VANDERVEKEN

door roderik six – foto filip naudts