‘We kunnen niet anders dan onszelf en de hele constructie die we voor onszelf hebben bedacht in vraag te stellen’, schrijft auteur Paul Baeten Gronda. ‘Een mens zou voor minder ijsjes gaan eten en ballen naar een ring gaan gooien.’
Ik zit in de tuin en schrijf een stukje. Rond de tuin staat een muur en achter de muur ligt de rest van de wereld.
De resterende plannen voor vandaag zijn: een bal richting de basketbalring gooien en missen, mijn dochter van school ophalen en een ijsje met haar eten, mijn fiets met vernieuwde banden gaan oppikken bij de fietsenmaker en vanavond op het internet wat naar oude polshorloges surfen.
Ik heb lang gedacht dat ik sinds mijn 35e vanwege een heleboel interne redenen de zaken wat rustiger was gaan bekijken. Hoe toegankelijker de hele wereld op een scherm werd, hoe kleiner hij moest worden om wat rust te vinden.
Mensen gaan ooit veel geld verdienen aan deze jaren.
Maar ik denk dat er meer aan de hand is. Ik denk dat het vereenvoudigen van het leven en het temperen van al te gulzige ambities misschien te maken heeft met een sentiment dat historici binnen enkele decennia ongetwijfeld in een trendy term zullen trachten te vatten. Mensen gaan ooit veel geld verdienen aan deze jaren. Mensen als ik zullen hun boekje kopen op een luchthaven, op weg naar Japan of Kopenhagen, en denken: och ja, zo was het inderdaad. Wat een klotetijd voor de wereld.
Het huidige presidentschap in de VS heeft een periode van absurdisme en nihilisme geïntroduceerd en de hele menselijke onderneming in een vreemd licht gezet. We kunnen niet anders dan onszelf en de hele constructie die we voor onszelf hebben bedacht in vraag te stellen. Leugens, zever en bedrog zijn niet alleen dagelijkse kost, ze zijn zo diep doorgedrongen in de kern van onze tijd dat we er haast niet meer aan kunnen ontsnappen.
Een mens zou voor minder ijsjes gaan eten en ballen naar een ring gaan gooien.
Au fond gaat het over de meest fundamentele vraag: wat is de zin van dit alles?
Wat is de zin van dit alles als gelijk wat we ook dachten dat essentieel was voor de soort – mededogen, waarheidsstreven, gelijkheidsidealen… – plots even hard wankelt als de toekomst van de geschreven pers, het imago van de Antwerpse socialisten of het imago van de Antwerpse christendemocraten of het imago van de Antwerpse Joden of het imago van die ene acteur die vieze filmpjes maakte van kinderen en intussen aan een carrière als fotograaf wil werken?
Mijn tegengif is dus enkele stappen terugzetten. Een mens is ook maar een mens. Zeker mannen willen graag geloven dat dat niet zo is. Unieke onoverwinnelijkheid in elke huiskamer ter wereld. En dat is uitstekend zo, anders zou het zelfs nóg toffer zijn om een vrouw te zijn. Maar de wereld veranderen? Tja. Misschien als de wereld zelf wat meewerkt. Anders zal de enige manier zijn de shit wat uit te zitten. Net zoals wanneer je op een metro zit en het naar zweet en slecht verteerde lunch stinkt, en het te warm is en je dorst hebt en het nog wel even rijden is, dus er zit niks anders op dan je ogen te sluiten, zo weinig mogelijk lucht in te ademen en te wachten tot je kunt uitstappen en thuis onder een lekkere douche kunt gaan staan.
Douchen, nog iets dat ik vandaag kan doen. Maar eerst de planten water geven en met de dochter een stevige limonade zuipen in de boomhut. De wereld van vandaag, je bent er nooit klaar mee!
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
