Op White Lunar bundelen Nick Cave en Warren Ellis de scoresdie ze voor films en documentaires schreven. Nevenprojectjes?Toch niet, bezweert de Bad Seed. ‘Zonder The Proposition zouGrinderman heel anders hebben geklonken.’

Met zijn lange, warrige haar en dito baard, opzichtige kralen en ringen en enigszins detonerende glimmende puntschoenen ziet Warren Ellis eruit alsof hij teruggekeerd is van werelden waarvan u en ik het bestaan niet eens af wisten. In werkelijkheid is hij vandaag naar Brussel gespoord vanuit Parijs, waar hij met vrouw en twee kinderen woont. Wellicht móet je wel voor van alles openstaan als je het tot jarenlangesidekick van Nick Cave wilt schoppen. Al bijna vijftien jaar mag violist Ellis zich namelijk een Bad Seed noemen.

Hij vraagt voor welk blad we schrijven en we vertellen het hem. Een jeremiade over de staat van de rockjournalistiek is wat volgt. ‘De dagen van Lester Bangs zijn lang vervlogen, mate. Dát was nog ’s een vent die met eenongeziene waarachtigheid en passie schreef. Zijn bespreking van VanMorrisons Astral Weeks is fenomenaal. Schitterende interviews met Lou Reed ook, waarbij hij binnenstapte enmeteen ter zake kwam: ‘Man, wat is er in godsnaam met jou gebeurd? Vroeger was je zo góed, en nu ben je een fucking schmuck! Hoe kon je ons dat aandoen, you bastard?’ (Hilariteit) Rockjournalistiek van die strekking is uiterst zeldzaam geworden. Wat zeg ik: journalistiek van die strekking. Alles moet gratis zijn, tegenwoordig. Kranten,muziek. Hoe kan de kwaliteitsnorm dan niét naar een dieptepunt zakken?’

Je klinkt droevig, mate.

Warren Ellis: Dat bén ik ook. Ik speel al sinds de vroege jaren negentig in The Dirty Three, en nog altijd moet ik horen dat instrumentale muziek niet verkoopt. Nou, vertel dat Bach of MilesDavis maar. Ik vraag me echt af waar jonge mensen die géén muziek maken zoals die van Amy McDonald of Coldplay de wilskracht vandaan halen.

Wat brengt jou ertoe om tweecd’s vol volstrekt acommerciële,sferische muziek uit te brengen?

Warren Ellis: Ik vind het uiterst belangrijk om experimentele dingen te laten horen. Want wie weet hoe lang zoiets nog kan? Hoe lang zul je als artiest nog met iets naar buiten kunnen komen zónder dat marktonderzoek op voorhand heeft uitgewezen dat de investering dubbel en dik zal worden terugverdiend? Daarom vond ik het zo geweldig toen Radiohead doorbrak met Kid A. Dat was bemoedigend. Want begrijp me goed: ik zou óók weleens bovenaan in de hitparade willen staan. Alleen al omdat het niet zo verschrikkelijk voorspelbaar zou zijn.

Deze dubbel-cd groepeert muziek van heel uiteenlopende filmsoundtracksen documentaires. Bovendien werken jullie doorgaans waar dat maar kan:in jouw studio in Parijs, in Londen,in Brighton… Waarom hoor ik dan zo weinig verschillen tussen die verschillende projecten?

Ellis: Omdat wij niet spotten. Dat betekent: een streepje muziek maken van 15 seconden voor dat éne beeld dat moet klinken als de Sex Pistols omdat de music editor daar iets in die trant verwacht. Wij gaan zitten, we produceren wat klanken, foefelen daar wat mee, en pas daarna zien we wel wat wáár past.

En dat vinden alle regisseurs ofdocumentairemakers best?

Ellis: Nou, neen. In film veranderen de dingen vaker dan de wind van richting. Regisseurs weten altijd perféct waar ze naartoe willen, maar de miserie begint wanneer ze die heldere visie aan ánderen moeten uitleggen. ( Grinnikt) Bovendien is een film maken een werk van héél lange adem: er is niet alleen de regisseur, ook de producers, de financierders en het testpubliek hebben iets in de pap te brokken. We hebben dikwijls een full circle meegemaakt: je maakt iets, maar dat vinden ze niet goed genoeg, dus terug naar af. Dan zie je de film een jaar later in de zaal en blijkt dat ze tóch je eerste idee hebben gebruikt. En omgekeerd kan ook!

Is het dat allemaal wel waard?

Ellis: O, zeker! Als muzikant is het heel inspirerend om niet alleen met je eigen ding bezig te zijn. Je forceert er een stuk vrijheid mee. Zonder The Proposition en al de geluiden die we toen en stoemelings hebben gevonden, zou Grinderman heel anders hebben geklonken.

Sommige acteurs gebruikenmethodacting om zich in hun personage in te leven. Hoe gaat een componist te werk voor een docu over neurochirur-gie in Oekraïne?

Ellis: De meeste documentaires vertellen een verhaal en het is het verháál dat de gevoelens moet sturen. Dat moet je als muzikant niet voor de voeten lopen. Zowel The English Surgeon als The Girls of Phnom Penh zijn heel geladen tranches de vie. Daarin als componist het drama over de rand trillen, is kinderspel. Máár: je gooit er wél alle waardigheid mee overboord. Let er maar ’s op: opdringerige muziek moet verdoezelen dat een moment toch niet zo emotioneel verloopt zoals de synopsis het had voorgeschreven. Wij, daarentegen, blijven neutraal. Zelfs melancholie is ons al een brug te ver.

Kunnen Nick en jij elkaar na vijftien jaar muzikaal nog verrassen?Als hij – ik zeg maar wat – aan zijnoksel krabt, weet jij waarschijnlijk meteen hoe hard of zacht hij eenakkoord zal aanslaan.

Ellis: ( Knikt) There’s a certain amount of that, maar we doen ook constant ons best om herhaling te vermijden, door er bijvoorbeeld net die dingen door te drukken die nergens bij passen. Zo zitten we elkaar op de huid. In tegenstelling tot op het podium: daar gaat Nick zo tekeer dat je het liefst op veilige afstand blijft. ( Grijnst) Bukken voor een rondvliegende microfoon of snot en speeksel: dat ken ik genoeg.

white lunar

Op 21/9 uit bij Mute.

DOOR KURT BLONDEEL

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content