Stefaan Werbrouck
Stefaan Werbrouck Ex-hoofdredacteur van Knack Focus en tv-freak

De eilandraad – Welke plaat zou je meenemen als je op een onbewoond eiland vast kwam te zitten? Een nieuwe generatie rockcritici kiezen hun ultieme plaat.

Phil Freeman, Da Capo Press, 352 blz.

Bijna twintig jaar geleden kwam Stranded: Rock and Roll for a Desert Island uit, een boek waarin de befaamde muziekjournalist Greil Marcus aan twintig van zijn collega’s de klassieke vraag stelde: Als je ooit op een onbewoond eiland terecht zou komen, welke plaat zou je dan bij je willen hebben? Dat leverde sterke es- says op over enkele van de beroemdste albums uit die tijd, zoals Beggars Banquet van The Rolling Stones, het debuut van The Velvet Underground of Astral Weeks van Van Morrison.

Twee decennia later treedt de Amerikaanse journalist Phil Freeman in de voetsporen van Marcus met Marooned: The Next Generation of Desert Island Discs, een nieuwe verzameling van essays (van Stranded komt er ter gelegenheid hiervan ook een nieuwe editie uit). De selectie van platen van zijn gasten is op zijn zachtst gezegd iets verrassender: het gaat van No Remorse van Motörhead over Stoosh van Skunk Anansie tot Loveless van My Bloody Valentine. Eén criticus durft het zelfs aan om Virgin Killer van de terminaal onhippe Duitse pseudorockers van The Scorpions mee te nemen naar zijn eiland, wat volgens ons vooral een garantie is dat het daar onbewoond zal blijven.

Maar ook al ben je het vaak oneens met hun keuze, de auteurs schrijven met zoveel vuur over hun favoriet dat je zin krijgt om het album te gaan (her)beluisteren. Marooned is echter nog om een tweede reden zeer lezenswaardig. Stranded kwam uit eind jaren 70, op een moment dat de grote ‘revoluties’ uit de rock – Elvis, The Beatles, Sex Pistols – gepasseerd waren en het boek was ook doordrenkt van die gedachte. Volgens Marcus was de tijd dat popalbums echt de hele wereld bij zijn nekvel konden grijpen en het leven van de luisteraar konden veranderen toen achter de rug – in zijn voorwoord op Marooned herhaalt hij die theorie nog eens.

Daarom is het verfrissend voor mensen die de ‘gouden jaren’ niet hebben meegemaakt dat in Marooned zowat alle platen van na 1979 komen, wat bewijst dat er ook na The Beatles, The Stones… nog muziek gemaakt is die ertoe doet. Misschien lijken de favoriete platen van de auteurs wat vreemd, maar dankzij hun pleidooien voel je je alvast niet meer schuldig omdat jij eerder Nevermind of OK Computer dan Sgt. Pepper’s mee zou nemen naar een eiland.

Stefaan Werbrouck

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content