Marianne Faithfulls culturele helden zijn meteen ook haar persoonlijke vrienden: The Rolling Stones, Bob Dylan en Roman Polanski.

* Wat bent u aan het lezen?

Drie boeken: Cassavetes on Cassavetes, de razend interessante biografie van de Amerikaanse cineast John Cassavetes, een geweldige biografie over Howard Hawks en een intrieste roman: Back to Earth van Kerry Temple, over een man die beseft dat hij zijn jeugdidealen kwijt is en ze in een hutje in het bos terug probeert te vinden.

* Bent u een cultuurvreter?

Als ik anoniem kan blijven, ga ik graag uit. Niet naar celebrityfeestjes, want daar heb ik niks aan, maar naar de opera, musea, de film of naar een concert. Ik beleefde een paar jaar geleden een memorabele concertweek in Sydney: op maandag speelde ik zelf een concert in de opera, op dinsdag kwam Bob Dylan – met wie ik trouwens zwaar ben doorgezakt – en op woensdag The Rolling Stones.

* Hebt u nog contact met The Stones?

Als ze in de buurt optreden, ga ik altijd kijken. En dan word ik backstage ontvangen als een koningin, zoals vroeger. Met Mick Jagger en Keith Richards heb ik nog steeds een goede band, met Yoko Ono trouwens ook. Het blijven fantastische mensen, na al die jaren.

* Last van nostalgie naar de wilde sixties?

Het was een onvergetelijke tijd van bevrijding en hedonisme. En ik heb Mick altijd graag gezien, ja. Het enige wat ik haatte, was het leven in de spotlights. Vandaar dat ik van de ene dag op de andere op straat ben gaan leven in Soho. Het klinkt stom, maar ik had die ommezwaai nodig. Mijn sixtiesjaren zijn een mythe geworden, die verder leeft, los van mij. Ik pas niet meer in dat plaatje.

* Wordt uw biografie ‘Faithfull’ ooit verfilmd?

Daar was ooit sprake van. Maar het zou teveel een verhaal van seks, drugs en rock-‘n-roll geworden zijn. Dus heb ik de rechten teruggekocht op mijn boek. Maar ik zie het al gebeuren: als ik dood ben, wordt een jonge actrice zonder drugs- en drankverleden gecast om mij te vertolken. Zielig.

* Met andere woorden: biopics zijn niks voor u?

Oh jawel, ik heb onlangs La vie en rose gezien, de formidabele film over Edith Piaf. Piaf had een vreselijk leven: ze groeide op in armoede, op straat, ze heeft nooit mogen voelen wat echte liefde is. En mijn drugsprobleem was niks vergeleken met het hare!

* Hebt u een fetisjregisseur?

Roman Polanski is een goede vriend van me. En ik vond het fantastisch om te acteren in Intimacy, de film van Patrice Chéreau. Hij heeft me geleerd dat de camera mijn vriend is. Dat heeft me flink geholpen bij mijn jongste film, Irina Palm.

* Proficiat: uw eerste hoofdrol op uw zestigste.

Ik kreeg vroeger wel al grote rollen aangeboden, bijvoorbeeld voor Women in Love van Ken Russell, uit 1969. Telkens was ik te bang om ze aan te nemen, door een slechte ervaring tijdens de opnames van Girl on a Motorcycle in 1968.

* Volgt u de huidige muziekscène nog?

Ik heb de laatste jaren songs geschreven samen met Jarvis Cocker, Beck, Metallica, Damon Albarn, PJ Harvey, Angelo Badalamenti en Nick Cave. Wat wil je nog meer?

* Nick Cave schrijft songs van 9 to 5. U ook?

Nick had jarenlang nul komma nul discipline en structuur in zijn leven. Nu heeft hij een gezin te runnen en wil hij vooral een goede vader zijn. Net als Nick schrijf ik de meeste songs thuis. Maar vóór ze uit mijn pen rollen, hebben ze al een eigen leven geleid in mijn hoofd. In mijn songs dump ik al mijn donkere gevoelens. En nee, daar wil ik niét over praten.

‘Irina Palm’, een tragikomische film van de Belgische regisseur Sam Garbarski met in de hoofdrol Marianne Faithfull, speelt vanaf 18 april in de bioscoop. www.irinapalm-themovie.com.

Thijs Demeulemeester