Uit bed met Madonna – ‘Madonna, Het Icoon’ neemt Madonna zo serieus als ze zichzelf lijkt te nemen. Maar verwart ernst helaas met saaiheid.

Wouter Van Driessche

Lucy O’Brien, Veen Bosch & Keuning Uitgevers, 432 blz., euro 22

‘Hoewel Madonna de grootste vrouwelijke popster ter wereld is, is dit pas de eerste diepgravende biografie die aan haar wordt gewijd.’

Zo staat het, ondanks een hele waslijst vuistdikke Madonnabiografieeën, op de flaptekst van Madonna, Het Icoon van de Britse journaliste Lucy O’Brien.

Contradictie?

Nauwelijks, want ‘diepgravend’ is gewoon de ongelukkige vertaling van ‘serious’ – ‘serieus’. Zoals de titel Madonna, Het Icoon ook gewoon de ongelukkige vertaling is van Madonna, Like An Icon.

Het was nochtans de uitdrukkelijke betrachting van O’Brien om serieus over Madonna te schrijven. Niet zo serieus als cultuurfilosofen à la Camille Paglia – gelukkig – die de zangeres in de naam van de wetenschap wel eens voor een ‘chtonische sirene’ versleten. En erger. Maar wél serieuzer dan fantasten die meer schreven over de orgieën waar de zangeres nooit aan deelnam dan over de muziek die ze wel maakte. O’Brien probeert Madonna uit bed te halen, en meer te schrijven over haar producers dan over haar kleurrijke ex-geliefden. En dat is op zich al een verdienste, al moeten we het daardoor zonder John F. Kennedy Jr. en Vanilla Ice stellen.

Maar is Madonna, Het Icoon behalve een serieuze en een verdienstelijke ook een goede biografie?

Helaas.

O’Brien, journaliste van toonaangevende Britse kranten en magazines als The Guardian,Q en Mojo, kent haar stiel. Ze schreef eerder al onderhoudende boeken over Dusty Springfield en over de geschiedenis van vrouwen in de rock en pop – She-Bop. Maar Madonna, Het Icoon is één lange aaneenschakeling van – overwegend saaie – verhalen over zowat elk nummer en elke clip die Madonna de voorbije kwarteeuw maakte, en over iedere tournee die ze na 1985 ondernam.

Dat uitsluitend figuren uit de entourage van Madonna aan het woord komen, maar de zangeres zelf niet, is op zich nog niet zo’n groot bezwaar. Er worden wel meer biografieën geschreven – ook goede – waarin dat het geval is. Maar O’Briens melige terzijdes storen wél – ‘Als ik naar foto’s kijk van Madonna die haar kindje Lola vasthoudt, moet ik denken aan wat de meisjesjaren van mijn dochtertje voor me betekenen’ – en dat doen de talloze fouten en de krukkige vertaling zo mogelijk nog meer. Platenmaatschappij Warner Bros wordt consequent Warners, en ergens vertelt de bassist van Like A Prayer: ‘Ik besefte dat ik reëel moest zijn’ – ‘ I realized I had to be real‘, ongetwijfeld.

Onvergeeflijk voor een boek dat diepgravend genomen wil worden.

Pardon, serieus.

Wouter Van Driessche