Het liefst wilde Hirokazu Kore-eda schrijver worden, al boerde hij als documaker en cineast ook niet slecht. Zijn zes eerdere fictieparels op een rij.

Maborosi 1995

Met zijn introspectieve debuut naar de roman van Teru Miyamoto treedt voormalig tv- en docu-maker Kore-eda discreet in de voetsporen van Yasujiro Ozu en Kenji Mizoguchi, de peetvaders van het Japanse familiedrama. Een jonge moeder tracht in het reine te komen met de zelfmoord van haar man door in een afgelegen vissersdorpje te hertrouwen met een weduwnaar, al hangt de schaduw van het verleden ook daar dreigend over haar heen. Een uitgekiende vertelling over verlies en rouw, in Venetië bekroond met de prijs voor de beste regie.

After Life 1997

In deze hemelse, deels door amateurs en deels door acteurs vertolkte fabel wordt overledenen door een postuum ontvangstcomité toegelaten één herinnering te herbeleven en mee te nemen richting eeuwigheid. Wat klinkt als een spirituele tearjerker, wordt in de secure regie van Kore-eda een heerlijke tragikomische meditatie over geheugen, lijden en afscheid, waarin bovendien geen sprake blijkt van een god of laatste oordeel. Amen!

Distance 2001

Vier nabestaanden van overleden sekteleden brengen de nacht door op de bosrijke plek waar hun geliefden collectief zelfmoord pleegden. Dan voegt een mysterieuze vreemdeling die een geheim meedraagt zich bij hen. Voor dit spookachtige, in véritéstijl geschoten psychodrama baseerde Kore-eda zich op de Aumsekteleden die in 1995 een aanslag pleegden in een Japans metro-station. Een suspensevolle reflectie op rouwverwerking, ontdaan van sensatiezucht en goedkoop sentiment.

Nobody Knows 2004

Vier kinderen worden door hun labiele moeder alleen achtergelaten in een benepen flat in hartje Tokio. Aangezien ze vrezen in pleeggezinnen te worden geplaatst, durven ze niet naar de politie te gaan, met alle gevolgen vandien. In deze hartverscheurende kroniek over het trieste lot van een minderjarige vervangfamilie exploiteert Kore-eda maximaal zijn achtergrond als documaker met geduldige, chronologisch gedraaide observaties en een piepjonge amateurcast. Geïnspireerd op een gruwelijk verhaal van eind jaren 80 en bekroond op het film-festival van Cannes.

Hana 2006

Kore-eda haalt zijn zwaard boven en duikt de Japanse geschiedenis in voor deze tragikomedie over een jonge samoerai die de dood van zijn vader wil wreken. Verwacht geen blitse bloedballetten of patriottische heroïek, wel een revisionistische kijk op het martialartsgenre en het 17e-eeuwse Edo-tijdperk met een vrede-lievende held die liever was thuisgebleven. Een originele mix van soapopera en doorgehakte samoeraiclichés die in Japan evenwel weinig indruk maakte.

Still Walking 2008

Kore-eda richt zijn blik opnieuw op het Japanse gezinsleven met dit meesterlijke melodrama over een middenklasse-familie die haar jaarlijkse bijeenkomst houdt om de dood van de oudste zoon te herdenken. Stille observaties worden afgewisseld met knetterende dialogen die de complexen en frustraties van de verschillende gezinsleden subtiel ontbloten. Een semidocumentaire doorlichting van het moderne Japanse gezin, waarbij grootmeester Yasujiro Ozu goeddunkend over Kore-eda’s schouder lijkt mee te loeren.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content