Achter gesloten deuren – Een lange tijd verwaarloosde titel uit Billy Wilders oeuvre krijgt een schitterende dvd-editie.

1957

Film: ****

Extra’s: ***

(Franse import onder de titel Ariane; originele versie met enkel Franse onderschriften) Film. Love in the Afternoon is wel degelijk een van de meest elegante en melancholische romantische blijspelen van de grote Billy Wilder. Gary Cooper speelt een uitgebluste Amerikaanse playboy die in een sprookjesachtig Parijs een verjongingskuur ondergaat dankzij zijn sprankelende romance met de onschuldige dochter (Audrey Hepburn) van een privédetective (Maurice Chevalier). Een royale suite in het Ritz Hotel waar de champagne rijkelijk vloeit en een ingehuurd zigeunerorkestje voortdurend de gevoelige snaar bespeelt, is het voornaamste decor van deze droefgeestige mijmering over een problematische liefde.

Wilder heeft altijd al een grote voorliefde getoond voor minnaars die op het oog niet bij elkaar passen – wat doorgaans met het grote leeftijdsverschil te maken heeft ( Sunset Boulevard, Witness for the Prosecution, Sabrina). Dit motief kwam het meest provocerend aan bod in zijn speelfilmdebuut The Major and the Minor (1942) . Daarin moet de volwassen held (Ray Milland) tot zijn grote schrik vaststellen dat hij zich lichamelijk aangetrokken voelt tot een meisje van twaalf – de toeschouwer weet echter dat het om een volwassen vrouw in vermomming gaat. De dubbelzinnige verwarring biedt Wilder het alibi om straffeloos met het taboe van seks met minderjarigen te flirten.

Zo’n vaart loopt het niet in Love in the Afternoon. Toch geeft het feit dat Hepburn (toen 27) afspraakjes maakt met een man die haar vader zou kunnen zijn (Cooper was toen 56, maar toont ouder) een extra geobsedeerde kwaliteit aan deze komedie waarin een maagdelijk meisje zich als een ware mannenverslindster voordoet. Ze doet dit om op gelijke voet te kunnen staan met de verveelde versierder die haar romantische fantasietjes op hol doet slaan.

Natuurlijk kon Wilder in de repressieve jaren 50 zijn seksueel geladen thema’s niet frontaal aanpakken, maar moest hij ze integendeel stiekem in zijn film smokkelen. Wat hem veeleer stimuleerde dan hinderde in een film die duidelijk de invloed van zijn leermeester Ernst Lubitsch (voor wie hij Ninotchka schreef) verraadt. Zoals zijn grote voorbeeld zwoer Wilder bij het principe van veel suggereren en weinig laten zien, waardoor veel zich letterlijk achter gesloten deuren afspeelt. Ook zijn mise-en-scène ligt helemaal in de lijn van Lubitsch, met als stelregel dat de toeschouwer de personages altijd voor is in het ontdekken van de waarheid achter de schijn.

Extra’s. Luxueus uitgegeven editie met prachtig fotoboekje, twee erg specialistische docu’s (over wat we uit het geannoteerde script kunnen afleiden) en een interview met de couturier Hubert de Givenchy, die vanaf Sabrina (1954) de verrukkelijke kostuums voor Audrey Hepburn ontwierp.

Patrick Duynslaegher