Elke weekdag, 18.30 en ‘De Week van’, zondag 21.10 – vtm

Voor ik me aan een analyse van de allernieuwste telenovela overgeef, wil ik even een kandidaat voor het meest gênante televisiemoment presenteren: Ingeborg Sergeant in De Laatste Show. In een wolk van roestbruine en olijfkleurige elfengewaden dwarrelde ze als een opgetogen herfstblad op de sofa neer. Haar aura legde ze voor de gelegenheid even aan de kant, want ze zat daar niet als Ingeborg de chakamakka. Ze zat daar als Ingeborg de artieste van de theatertournee die voor geen meter liep omdat de mensen haar met Ingeborg de chakamakka verwarden. ‘Ik heb toch studio Herman Teirlinck gedaan’, kirde Ingeborg nederig, waarmee ze prompt het bewijs gaf dat iedere onderwijsinstelling al eens een diploma uitdeelt om ervan af te zijn. Wat Ingeborg presteerde in het filmpje dat ze uit de diepe zakken van de vodden rond haar lijf opviste, kan je veel noemen – zeker in de wereld van de onzichtbare energiestromen – maar theater? Neen. Daar liet ook gelegenheidsgast Jan Decorte geen misverstand over bestaan. Een woord had hij ervoor: ‘Verschrikkelijk’. Alles wat Ingeborg daarop zei, bevestigde enkel het grote gelijk van de mensen die niet naar haar theatershow kwamen. Wie wil er in een zaal zitten waar stoelen gereserveerd zijn voor oenen met speciale energie? Of waar een vrouw witte maskers aflegt om tot haarzelf te komen?

Het verschil tussen Ingeborg en de nieuwste telenovela is in ieder geval kleiner dan vermoed. Beiden hebben weinig last van gezond verstand en tarten de meest fundamentele wetten van de zwaartekracht. Neem nu het verhaal van LouisLouise. Macho dumpt dom blondje dat ooit Miss België was. Blondje blijkt misschien wel dom, maar niet ongevaarlijk. Bij nacht en ontij betovert ze met langeafstandsmagie de macho, die als vrouw ontwaakt. Om hiervan iets geloofwaardigs te brouwen, moet je een minimum aan talent in huis hebben. Ziedaar mijn eerste verbazing: die hocus pocus van man wordt vrouw passeerde. Het waaide wat harder die nacht, er klonk een obligate donderslag en de vierschaar van heksen keek wat geheimzinniger dan de doorsneevis in de fuik van Ignace Crombé, maar daarna was het vooral grappig. Ik herhaal het even om het te laten doordringen: grappig. Louis, nu Louise, stond op, slofte naar de wc en zocht – eerst nog slaperig, daarna lichtjes wanhopig – naar het klokkenspel dat er niet meer hing. Natuurlijk is dat een even groot cliché als de hardwerkende Vlaming, maar telenovela’s bestaan nu eenmaal bij gratie van het al dan niet bevestigen van clichés. Uiteindelijk verhoudt de telenovela zich tot de werkelijkheid zoals de zeven dwergen tot Tim Pauwels. Die moet alles nastreven behalve geloofwaardigheid en het ziet ernaar uit dat de acteurs in LouisLouise nauwelijks moeite doen hun rol ernstiger te nemen dan hij is. U herinnert zich misschien dat ik me nooit bekeerde tot de collectieve waanzin die Sara heette. Veel had te maken met die Sara, die ik een trut vond en die vreselijke vod van een Simon, maar evenveel had te maken met die vervelende ernst waarmee die acteurs zich in hun verder aan alle kanten rammelende rol smeten. Telenovela’s horen grotesk, overdreven en ’té’ te zijn. Al zijn er zelfs bij telenovela’s grenzen aan de gretigheid waarmee clichés getapt worden.Zo pleit ik ervoor een schutskring op te trekken rond de persoon die de tekst van de vertelstem schreef. ‘Dit is Louis en dit is Eva en dit is een dikke auto en dit, haha, ben ikzelf’. Het was – om het met de woorden van Jan Decorte te zeggen – verschrikkelijk. Maar waarschijnlijkinherent aan het genre. En dat is de reden waarom het nooit iets zal wordentussen mij en de telenovela.Is dat erg? Alvast niet erger dan een theatershow van Ingeborg.

Tine Hens