BLINDE PASSIE – Lust en sentiment, fictie en realiteit, heden en verleden. Almodóvars nieuwste is opnieuw een smakelijke cocktail van zijn bekende dada’s.

Pedro Almodóvar met Lluís Homar, Penélope Cruz, Blanca Portillo, José Luis Gómez, Ruben Ochandiano

Wint hij hem of wint hij hem niet? Dat wordt opnieuw de vraag bij de bekendmaking van de laureaten van deze editie van het Filmfestival van Cannes. Pedro Almodóvar mag er dan al verschillende prijzen vergaard hebben – waaronder die voor beste regie en beste scenario – de Gouden Palm ontbreekt nog steeds op zijn imposante palmares.

Met zijn nieuwste film kan het alvast alle kanten uit. Ofwel honoreert de jury zijn alweer opmerkelijk beheerste melange van film noir en melodrama, uitbundigheid en stilering en kunst en kitsch. Ofwel wordt de gerijpte La movida Madrileña-maestro (59 inmiddels) nog maar eens het slachtoffer van zichzelf, aangezien hij de lat met meesterwerken als Todo sobre mi madre, Hable con ella en La mala educación zo hoog legde dat elke nieuwe worp bijna gedoemd lijkt een tikje tegen te vallen.

Die nieuwste film gaat over de blinde misdaadscenarist Harry Caine (Lluís Homar) en de spoken uit diens verleden. Harry wordt plots gedwongen zijn vroegere leven onder ogen te zien wanneer de mysterieuze filmmaker Ray X plots opduikt met het dwingende verzoek samen een film te maken. Blijkbaar heeft Ray Harry vijftien jaar geleden al een keertje ontmoet, toen Harry nog gewoon Mateo heette, zelf een gevierd cineast was en zowel zijn zicht als zijn fetisjactrice Lena (Penélope Cruz) verloor bij een dubieus auto-ongeval.

Hoe de twee elkaar kennen? Waarom Ray de dood van Lena wil wreken? En of Harry/Mateo het slachtoffer werd van het noodlot of van een aanslag? Almodóvar laat de puzzelstukjes beetje bij beetje ineenpassen zodat het heden en het verleden naadloos in elkaar vloeien. Bovendien voegt hij er een ‘film in de film’-laag aan toe waarin je ziet hoe Mateo’s nooit afgewerkte prent met Lena alsnog vorm krijgt. Je hoeft dan ook niet over al te veel fantasie te beschikken om in deze veelgelaagde mozaïek een persoonlijk gekleurde reflectie over de helende kracht van cinema te zien, met tal van cinefiele referenties (van zijn eigen films tot Rosselini’s Viaggio in Italia) en met opnieuw een centrale rol voor muze Penélope Cruz.

Toegegeven, door de complexe structuur blijf je – zeker in vergelijking met een superieure tearjerker als Hable con ella – emotioneel enigszins op je honger zitten. En inderdaad: misschien haalt Almodóvar net iets te vaak zijn beproefde receptenboekje boven. Toch tekent de Madrileense melomeester ook in zijn 17e langspeler voor een warmhartige en stijlvolle meditatie over liefde, lijden, wraak, vergeving en verlies, omzwachteld met een mooie score van huiscomponist Alberto Iglesias en met secuur camerawerk van topcinematograaf Rodrigo Prieto. Doe de man een lol, en geef hem straks verdorie gewoon die Gouden Palm.

Dave Mestdach