De Dardennes voegen noir-elementen en een sensueel sfeertje toe aan hun beproefde recept van geëngageerde en uitgepuurde vérité.

Luc & Jean-Pierre Dardenne

Arta Dobroshi, Jérémie Renier, Fabrizio Rongione

Echt warm kon je de ontvangst van de nieuwe Dardennefilm in Cannes – ondanks hun scenarioprijs – niet noemen. Toch leveren de Waalse broers wel degelijk opnieuw een intrigerende, clever geconstrueerde en strak gestileerde vérité-film af. Bovendien weten ze hun inmiddels alom bekende stijl deze keer ook subtiel te herdefi-niëren, met iets statischer en observerendercamerawerk, een noir-achtig sfeertje, Luik als grootstedelijk decor en zowaar zelfs een hartstochtelijke vrijscène.

Het verhaal, dat weerom in zijn bedrieglijke eenvoud schittert, gaat over de jonge, Albanese immigrante Lorna (Arta Dobroshi) die in Luik samen met de autochtone junkie Claudy (Dardennehabitué Jérémie Renier) een flat betrekt. Om een Belgisch paspoort te verkrijgen, wil Lorna namelijk een schijnhuwelijk met hem aangaan. Onverwacht komt er echter een kink in de kabel, wanneer hun strikt zakelijke relatie plots ook een emotionele kant blijkt te hebben. Geen wonder dat Lorna steeds meer aan haar opportunistische plannetje begint te twijfelen en alsmaar meer in een moreel schaduwveld gedreven wordt, zeker wanneer ze verneemt dat haar louche entourage plannen smeedt om Claudy koudweg te dumpen en haar aan een Russische crimineel te koppelen.

Zoals in elke Dardennefilm gaat het echterniet zozeer om de criminele intrige die met zijn verleidelijke femme fatale, schimmige nachtclubs, doortrapte gangsters en nachtelijke grootstaddecors bij vlagen nochtans de allure van een sociaal-realistische film noir krijgt. Wat écht telt, zijn moreel complexe, aan Dostojevski’s Misdaad en Straf herinnerende vragen als: Hoe ver kun je gaan om je geluk af te dwingen? Is het mogelijk om het kwade ongedaan te maken? En: is er hoop op een moreel reveil? Net als Rosetta, Le Fils en L’Enfant zie je ook deze film gaandeweg subtiel van een sociaal drama tot een metafysische parabel vol oersymbolen en dialectiek muteren. En opnieuw roepen de Dardennes meer vragen op dan ze antwoorden suggereren.

Zoals gezegd bedienen ze zich daarvoor van een meer stabiele, discreet registrerende camerastijl, wat resulteert in een mysterieus, licht vervreemdend sfeertje, waarbij de kijker zelf als inquisiteur wordt gecast. Bovendien kunnen ze ook nu weer bogen op een geloofwaardige, naturalistisch acterende cast, innemend aangevoerd door de engelachtige nieuwkomer Arta Dobroshi als Lorna.

Vintage Dardenne dus, met dit verschil dat u de Belgische broers nooit eerder zo sensueel en cryptisch uit de sociale hoek zag komen.

Dave Mestdach