Wat hebben de tango, parelkettingen en passie met elkaar gemeen? In het broeierige, veelzijdige Schaduwtango blijkt dat de laatste noten van liefde nooit helemaal gespeeld zijn.

In 1928 reist de Spaanse componist Armando de Troeye met zijn beeldschone en veel jongere vrouw Mecha naar Buenos Aires om er een tango te componeren. Op de oceaanstomer danst Mecha met Max Costa, een getraumatiseerde ex-legionair en professionele danser die altijd eerst de echtgenoten van zijn danspartners bestudeert voor hij toeslaat, want ‘vijfduizend zeemijlen en drie weken tijd konden veel opleveren’. Dat zijn oog niet alleen op de dames, maar ook op hun juwelen valt, zegt veel over Max’ financiële toestand. Maar ook Armando de Troeye heeft belangstelling voor Max, zeker als die hem het verschil tussen een authentieke, ruwe, sensuele tango en de gelikte Europese versie uit de doeken doet. De Troeye is op dat moment op zijn hoogtepunt, hij is bevriend met Stravinsky en Picasso en hij begrijpt dat hij nog meer faam kan verwerven als hij zijn tango op ‘de manier van de oude wacht’ componeert. Die kun je in Buenos Aires nog op heel weinig plaatsen dansen en Max belooft het koppel te tonen waar het allemaal gebeurt. Zo belanden ze in ruige kroegen waar alleen hoeren, dansmeisjes, pooiers en patsers zich ophouden en waar de tango vol oude instincten door dominante mannen en gewillige vrouwen wordt gedanst. De Troeye is meteen gegrepen door die ruwe, heetgebakerde tangoversie en lijkt zelfs opgewonden te raken van de passie die tussen Max en Mecha ontvlamt.

In 1966 komen we Max opnieuw tegen in Sorrento. Zijn schaduw heeft hem verlaten, en sindsdien danst hij niet meer. Hij heeft een leven vol dwaalwegen achter de rug: de juwelendief heeft net iets te vaak gegokt en verloren. Hij is nu chauffeur van de Zwitserse dokter Hugentobler, die na WO II fortuin heeft gemaakt met een psychiatrische privékliniek voor Joodse overlevers van de concentratiekampen. Als Max op straat plots Mecha meent te herkennen, wordt hij in de tijd teruggekatapulteerd.

In de tussentijd is er veel gebeurd. Mecha en Max hebben elkaar voor het laatst in 1937 in Nice ontmoet. Max moet daar een klus opknappen voor de Italiaanse geheime dienst, waardoor de roman halverwege een thrillerwending krijgt. De Troeye is er dan niet meer bij want hij wordt tijdens de Spaanse Burgeroorlog vermoord. Oud leed of niet, na al die jaren kan Mecha Max in Sorrento goed gebruiken als haar zoon het tegen een geslepen Russische schaker moet opnemen. Max moet voor de laatste keer zijn pak van gentleman-dief aantrekken.

Arturo Pérez-Reverte schrijft graag in de breedte. Wie een les in authentieke tango wil of de magie van de schaakkunst wil begrijpen, is bij hem aan het juiste adres. Voeg daar de broeierige historische setting van de wilde twenties, de vooroorlogse spanningen in de jaren 1930 en de schaakrivalen tijdens de Koude Oorlog bij, met de bijbehorende mode, muziek en drankjes, en je bent vertrokken voor meer dan vierhonderd bladzijden leesplezier. Het meeslepende liefdesverhaal, waarbij er ook stevig van bil wordt gegaan, maakt van Schaduwtango een (zomer)roman waarin zowat iedereen zijn gading vindt.

SCHADUWTANGO ****

Arturo Pérez-Reverte, Wereldbibliotheek (originele titel: El tango de la Guardia Vieja), 448 blz., ? 24,95.

JOHANNA SPAEY

CENTRALE ZINNEN Zijn schaduw verdween van het toneel en kwam niet meer terug, net als zo veel andere dingen.