Phosphorecent kiest voor schaalvergroting op ‘C’est la vie’

‘Liefde is een feest, altijd al geweest’, zong Danny Fabry in Ca c’est la vie. Voor Matthew Houck van Phosphorescent duurde het zeven albums om tot (ongeveer) hetzelfde inzicht te komen.

Toen Matthew Houck alias Phosphorescent een bescheiden doorbrak forceerde met zijn vorige album, Muchacho (2013), was dat geen klein beetje te danken aan de eerste single, Song For Zula. ‘Bruce Springsteen die zich door Brian Eno laat ontvoeren naar de Navajowoestijn, om er onder de volle maan zijn gebroken hart te offeren’ klinkt op papier niet erg catchy, maar de song schopte het toch maar lekker tot op verschillende Hollywoodsoundtracks, onder meer die van een Spider-Manfilm, en tot begintune van het Eén-programma Het huis.

Met Muchacho, album nummer zes, viel alles op zijn plaats voor Phosphorescent: de op rustieke leest geschoeide songs, de synthetische klankexperimenten, de in azuurblauw gepende teksten over dat kleine, moeilijke wezen onder die grote sterrenhemel. Hoeveel speling heeft Houck nog om zichzelf en ons te verrassen, nadat alle puzzelstukjes zo netjes in elkaar zijn geklikt?

Met C’est La Vie No. 2 schreef hij alvast een soort coda voor Zula: dezelfde meanderende cadans van verschillende orgels en synths, in ganzenformatie richting gouden zonsondergang zwevend. Dezelfde weemoedige, broze zang. Je zou spontaan een nestkastje timmeren voor de stem van Matthew Houck, maar de teksten die hij uitbroedde zijn eens van een ander allooi. ‘I don’t stand out in the rain/ To have my eyes washed clean no more’ – lees: ik hoef mezelf niet langer in melancholie te wentelen.

Met New Birth in New England schakelt Houck het optimisme nog een tandje hoger. Aangemoedigd door een swingend koortje, percussie en een dartele salonpiano doet hij kond van het geluk dat hem in de nek viel na de geboorte van zijn eerste kind. Vreugdedronken countrysoul over pintjes drinken en verliefd zijn op het leven: le nouveau Phosphorescent? Niets van, There From Here wiegt getrouw een eind weg in het schemeruur tussen gelatenheid en voldoening – en kijk daar, een reeënkalfje in de struiken, als een ‘little cloud of steam in the morning mist’!

Meer joie de vivre, dat is één. Schaalvergroting is twee. Met Around the Horn, Christmas Down Under en afsluiter Black Waves/Silver Moon schiet Phosphorescent zich in het steeds breder uitdijende zog van zielsverwanten The War On Drugs en hun grandioze, kosmische americana. Stemfilters, shoegazetactieken, lange gitaarsolo’s en enkele welgemikte ‘yeahs’ incluis. Vuistje!