Dope opera – Opera, heroïne en bloedschande: een vergeten Bertolucci eindelijk op dvd.

Films: *Extra’s: (Lumière Classics)

Geen wonder dat Bernardo Bertolucci, een regisseur die dweept met opera, Verdi aanbidt en wiens sensuele cameravoering je het best zou kunnen omschrijven als een aaneenschakeling van visuele aria’s, in 1979 ook een film maakte over een operazangeres. Maar ondanks de schitterende ensceneringen van repetities en premières van Il Trovatore en Un Ballo in Maschera is Bertolucci minder geïnteresseerd in een kijk achter de coulissen van de lyrische kunsten dan in een oedipaal drama dat inzake emotionele excessen niet moet onderdoen voor de opera’s die er fragmentarisch in opgevoerd worden.

Jill Clayburgh speelt in La Luna een Amerikaanse operadiva die incestueuze gevoelens koestert voor haar vijftienjarige zoon Joe (Matthew Barry) en tijdens een beroepsreis naar Italië diens heroïneverslaving ontdekt. Bertolucci schuwt de freudiaanse gemeenplaatsen niet (de jonge junkie is in feite op zoek naar zijn verloren vader) en koketteert ook uitbundig met zijn drang om de goegemeente te shockeren. Zoals die scène waarin Clayburgh om toch het contact met haar zoon niet te verliezen, hem een handje toesteekt bij het spuiten, terwijl hij bij gebrek aan naalden een vork gebruikt om zich in de aders te prikken. En als na veel rond de pot draaien moeder en zoon dan toch eindelijk in een plattelandshotel het bed delen, masturbeert zij hem zachtjes terwijl hij even aan haar tiet mag zuigen.

Hoezeer Bertolucci ook probeert te provoceren en naar extremen zoekt in dit psychoanalytisch drama over een ontwricht gezin, La Luna blijft in de eerste plaats – zoals al zijn films trouwens – het werk van een allergeraffineerdste estheet. De regisseur transformeert Rome tot één groot filmdecor van scenische ruimten en theatrale appartementen waar de van alle zwaartekracht bevrijde camera de sierlijkste pirouettes in kan opvoeren. Zelfs de meid die de vloer dweilt kwijt zich als een choreografe van haar taak. Bertolucci maakt in zijn rijkelijke mise-en-scène optimaal gebruik van spiegels, reflecties, zon- en maanlicht. Prachtig hoe vaste fotografieleider en vorstelijk colorist Vittorio Storaro met zijn genadig licht de huid van de fotogenieke jongelui streelt. In een van de mooiste scènes brengt Bertolucci een hommage aan Pier Paolo Pasolini (die hij assisteerde bij diens eerste film Accatone): Joe wordt in een snackbar opgescharreld door Franco Citti (een vast acteur van P.P.P.); zijn spontaan dansje op het onnozele deuntje van Saturday Night Fever is een magisch moment dat de essentie en de vergankelijkheid van een voorbije tijd samenvat.

Patrick Duynslaegher

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content