Met zijn nieuwe album Kinshasa Succursale viert Baloji de vijftigste verjaardag van zijn geboorteland Congo. Knack, altijd van de partij als er gefeest wordt, verdeelt deze afroparel gratis.

Vier jaar was Baloji toen zijn vader hem van Lubumbashi ‘naar het gastland van Marvin Gaye’ bracht. Vijfentwintig jaar later ontving de Belgische rapper, ooit een van de spilfiguren van Starflam, een brief van zijn moeder met de vraag om haar zijn leven te vertellen. Baloji maakte het geweldige, in soul en hiphop gedrenkte album Hotel Impala , zijn’autobiophonie’ – lees: een autobiografie op muziek. Na lang aarzelen ging hij het haar persoonlijk bezorgen in zijn geboortestad. De onthutsende confrontatie met zijn land van herkomst resulteert nu in het vervolgalbum Kinshasa Succursale, een in Congolese ritmes gedrenkte dreun van een rapplaat.

Wie of wat heeft jou geïnspireerd om deze plaat te maken?

Baloji: Ik ben zwaar fan van Soulwax. Wat zij op Nite Versions gedaan hebben, vond ik zeer indrukwekkend. Van je eigen rockplaat ( Any Minute Now, nvdr.) een elektroversie maken: je moet het maar doen! En dan is er nog Collision Course, het mash-upalbum van Jay-Z en Linkin Park. Een rapper én een rockformatie die samen aan de haal gaan: c’est fantastique. De fusie tussen twee zeer verscheiden werelden die je op die platen hoort, wilde ik ook. Alleen heb ik het nogal letterlijk opgevat, en ben ik met mijn materiaal naar Congo afgezakt. ( Lacht)

‘Hotel Impala, façon Congolaise’ was het idee achter ‘Kinshasa Succursale’. Het is meer dan dat, toch?

Baloji: Klopt. Ik wilde het repertoire van Hotel Impala met Congolese klankkleuren opfrissen. Maar vrij snel zat ik toch mijn teksten te herwerken en nieuwe songs te schrijven. Uiteindelijk is het een cocktail geworden: twee derde herinterpretaties en een derde nieuw materiaal.

Er komen nogal wat stijlen samen op het album, waaronder erg veel Latijns-Amerikaanse invloeden zoals rumba, salsa en bossanova.

Baloji: Ja, maar de oorsprong van die genres ligt in Afrika. Herinner je je de Rumble in the Jungle, het legendarische gevecht tussen Mohammed Ali en George Foreman in Kinshasa in 1974? Op de vooravond ervan werd een groot muziekfeest georganiseerd, met optredens van Sly Stone, The Four Tops en James Brown. Dat feestje heeft de Congolese muziek op zijn kop gezet. Bijvoorbeeld: plots ontdekten ze weer het belang van drumpartijen. Terwijl James Brown die van iemand als Fela Kuti had overgenomen. Het was alsof hun muziek weer thuiskwam.

Het opvallendst zijn de gitaarpartijen. Een bewuste keuze?

Baloji: Veeleer een evidente keuze. Gitaar is het belangrijkste instrument in de Afrikaanse muziek. Gitaristen zijn er ook beroemder dan zangers. In urban music, het soort muziek waarin ik doorgaans gedij, is dat vreemd genoeg niet het geval. Integendeel: je hoort er amper gitaren in. Ik speelde al langer met het idee om dat wel te doen. Op Hotel Impala hoor je al soulvolle, funky gitaren, maar nu zijn ze helemaal naar voren geschoven.

‘Kinshasa Succursale’ klinkt zeer rauw en geweldig live. Hoe ben je tot die sound gekomen?

Baloji: Er waren drie regels. Eén: ook al zijn we met vijfentwintig man, we spelen allemaal samen in dezelfde ruimte. Twee: we permitteren ons maximum vijf takes per song. En drie: no protools! Ook al zijn er hier en daar fouten te horen, ze maken deel uit van het geheel. Zelden zo instinctief gespeeld als toen!

Dit is ook jouw bijdrage aan de vijftigste verjaardag van de Congolese onafhankelijkheid. Is er voldoende reden om te feesten?

Baloji: Bwah. Er is niet zo heel veel veranderd hé, maar je mag niet vergeten dat Congo al bij al een vrij jonge democratie is. Geef ze nog wat tijd. En er is tenslotte toch áltijd een reden om te feesten!

Kinshasa Succursale gratis bij Knack

Abonnees vinden bij Knack een bon om Kinshasha Succursale gratis op te vragen. In de losse verkoop steekt het album zo bij het pakket.

Clips bij Kinshasa Succursale plus de bio van Baloji op FOCUSKNACK.BE

Zie ook de reportages in Knack en Weekend Knack.

Door Karel Degraeve