Wij worden geweldig verwend door de Britse lads van Bloc Party. Niet alleen schonken ze ons met ‘A Weekend In The City’ een van de beste rockplaten van 2007, volgende week staan ze al voor de derde keer dit jaar op een Belgisch podium. Al vraagt zanger Kele Okereke met aandrang om daar in de Lotto Arena een beetje uw manieren te houden: ‘Dat jongens en meisjes alleen nog toenadering zoeken om in de toiletten van een nachtclub op elkaar te kruipen, vind ik geen gunstige evolutie.’

Een vreselijk verlegen en hopeloos stotterende jongen is die Kele Okereke, maar wel een buitengewoon intelligente, sympathieke én productieve. Tussen het toeren door heeft Bloc Party de opvolger voor het nog geen half jaar oude A Weekend In The City immers al zo goed als klaar.

Kele Okereke: We hebben al een zevental nieuwe nummers geschreven, tegen het einde van dit jaar moet de hele plaat af zijn. Zonder arrogant te willen klinken: songs schrijven gaat ons gewoon heel makkelijk af. Maar we houden onze productiviteit ook bewust hoog, omdat we willen profiteren van het momentum dat is ontstaan door het grote succes van onze eerste twee platen. Het ziet er trouwens naar uit dat ons volgende album meer groovy zal worden.

Op ‘A Weekend In The City’ neem je het even lege als losbandige leven van een generatie – jouw generatie – op de korrel, terwijl je twee jaar geleden het nut van maatschappijkritische muziek niet inzag. Wat heeft je van mening doen veranderen?

Okereke: Ik raakte gewoon heel erg ge- irriteerd door wat ik om me heen zag, vooral in het uitgaansleven van Oost-Londen. Jonge mannen en vrouwen van mijn leeftijd compenseren in het weekend het onbevredigende leven dat ze tijdens de week leiden door zich aan drank, drugs en losbandige seks over te geven. Wie door dat machogedrag heen kijkt, ziet eigenlijk compleet ontredderde jongeren zonder zelfvertrouwen. Ik herken zulke lui meteen, want zelf heb ik ook jaren met een minderwaardigheidscomplex gekampt. Zonder in detail te willen treden: ik ben zowel vanwege mijn huidskleur als mijn geaardheid al te vaak met discriminatie geconfronteerd en dat heeft mijn zelfvertrouwen een serieuze deuk gegeven.

Je hebt eens gezegd dat je promis- cuïteit beschouwt als een ‘ziekte van deze tijd’. Wat bedoel je daarmee?

Okereke: Seks is steeds vaker een surrogaat voor affectie en dat vind ik geen goede evolutie. Twintig jaar geleden zochten jongens en meisjes toenadering met het oog op een relatie, tegenwoordig alleen nog om in de toiletten van een nachtclub op elkaar te kruipen. De mystiek rond seksualiteit is verdwenen, omdat de maatschappij het voorstelt als iets volstrekt banaals, alsof het een heel normale vorm van sociaal contact is. Voor mij is het dat niet.

Zijn de cokegebruikers in het nummer ‘On’ óók op zoek naar een surrogaat voor affectie?

Okereke: Coke is in ieder geval een substituut voor zelfvertrouwen. Net zoals ik veel van mijn vrienden heb zien verglijden in een leven van losbandige seks, heb ik er zien kapotgaan aan coke. Ze gebruiken het alleen maar omdat het hen een egoboost geeft, een illusie van zelfvertrouwen. Uiteindelijk worden het onuitstaanbare klootzakken.

Vrees je niet om met zulke meningen – tégen drank, tégen drugs, tégen vrijblijvende seks – in het overwegend libertijnse rockwereldje voor conservatief te worden versleten?

Okereke: Kijk, ik ga in mijn songs beschrijvend te werk, zonder een oordeel te vellen of moraliserend met het vingertje te zwaaien. Maar persoonlijk keur ik het losbandige en zelfdestructieve leven van mijn generatiegenoten af. Als men dat een conservatieve mening vindt, so be it. Dan ben ik maar conservatief.

Door Vincent Byloo