It’s a man’s man’s man’s world, behalve in de films van Pedro Almodóvar. In Julieta (2016) is de vrouw waar het om draait een heuse mater dolorosa. En de Spaanse grootmeester houdt daarbij zijn kitscherige kant gepast in toom.
Julieta (Emma Suárez) is een vijfenvijftigjarige lerares klassieke talen in Madrid die op het punt staat om samen met haar vriend Lorenzo naar Portugal te verhuizen. Maar na een toevallige ontmoeting met Beatriz, een jeugdvriendin van haar vervreemde dochter Antía, dumpt ze Lorenzo en begint ze in het gebouw waar ze ooit met Antía woonde aan een lange brief waarin ze uit de doeken doet hoe het allemaal zo ver is kunnen komen. U kijkt mee hoe Julieta (deze jongere versie wordt vertolkt door Adriana Ugarte) Antía’s vader Xoan ontmoet, hoe Antía en Beatriz boezemvriendinnen worden en hoe Antía op haar achttiende verdwijnt. En hoe meer herinneringen Julieta neerpent, hoe meer ze het contact met haar dochter wil herstellen.
Almodóvar vertrok voor zijn twintigste langspeelfilm van drie onderling verbonden kortverhalen van Nobelprijswinnaar Alice Munro: Chance, Soon en Silence, alle drie uit de bundel Runaway (vertaald als Stilte). Heel trouw aan zijn bronmateriaal is de Spaanse regisseur niet, misschien ook omdat hij bepaalde scènes bij het lezen zo voor zich zag. Julieta ontmoet Xoan namelijk op de trein. ‘Er zit daar iets ongelooflijk passioneels in, in een vrouw, op een trein. En dat gegeven is heel cinematografisch.’
In de lijn van Munro’s rustige vertelstijl zet Almodóvar hier meer in op soberheid en minder op de exuberante kitsch en onwaarschijnlijke plotwendingen die zijn films zo vaak typeren. Meer Volver of Todo sobre mi madre dus dan Los abrazos rotos of La piel que habito. En u krijgt er de muziek van oude getrouwe Alberto Iglesias en prachtig vormgegeven uitstapjes naar Galicië en Andalusië gratis bij.
Vrijdag 6/7, 23.35, NPO2
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
