Als kind wilde ik Batman worden, en daarna is mijn fascinatie voor vermommingen nooit meer echt overgegaan. Bij Fifty Foot Combo droeg ik op het podium bijna altijd het brandmasker dat ik hier tekende. En bij Jerboa heb ik meestal het gevechtspilotenpak aan dat ik op dit zelfportret draag. Veel volwassenen lijden aan een soort Batmansyndroom, heb ik al gemerkt. Onopvallende burgers van maandag tot vrijdag, helden in het diepst van hun gedachten in het weekend. Ik schrik vaak van de metamorfose die mensen in het uitgaansleven ondergaan. Als ze extravagante kleren aan hebben, of een dikke laag make-up. ‘Ik ben niet de enige die zich veiliger voelt achter een masker’, denk ik dan. ‘Ontzettend veel mensen vermommen zich graag.’ Vind je mijn zelfportret grimmig? Ik had mezelf ‘aaibaarder’ kunnen tekenen, dat klopt. Meer Walt Disney. Maar voor mij zit schoonheid in grimmigheid. Verschrikking. Waanzin. Ik ben bijvoorbeeld enorm gefascineerd door de Eerste en Tweede Wereldoorlog. De tanks die ze toen gebruikten, en de vliegtuigen, en de machinegeweren, en al hun ander wapentuig, dat was allemaal zo afschuwelijk… mooi. Te mooi bijna om zo verschrikkelijk te zijn. Ik heb thuis een gasmasker liggen uit de Eerste Wereldoorlog, helemaal in het leer. Dat zou zo in een museum voor moderne kunst kunnen. Toen de WTC-torens instortten, had je toch ook mensen die vonden dat het pure kunst was? En dat geen regisseur of fotograaf dat ooit zo mooi had kunnen belichten?

‘Ik sla op dingen – daar verdien ik mijn brood mee.’ Was het Nirvanadrummer Dave Grohl niet die dat zei? Ik ben bongo’s beginnen te spelen toen ik Touch Of Evil had gezien, die geniale film noir van Orson Welles uit 1958. Die soundtrack van Henry Mancini, met al die Mexicaanse muziek en zwaar percussieve latin jazz… Dat was één lange aha-erlebnis, plots voelde ik: dit wil ik de rest van mijn dagen doen. Links beneden op mijn zelfportret heb ik mijn bongo’s getekend, mijn twee handtrommeltjes die ik bijna overal mee naartoe zeul. Voor mij zijn dat allang geen instrumenten meer, maar extra lichaamsdelen.

Ik ben meester in de schilderkunst, zo staat het op mijn diploma. Maar ik haal ook heel veel inspiratie uit strips, comics, sciencefictionfilms en street- en popart. Het is zeker geen toeval dat de ogen van dit zelfportret een beetje aan Roy Lichtenstein doen denken. Ik ontwerp ook tatoeages, maar zelf heb ik er voorlopig geen. Ik ben een te grote perfectionist om een van mijn tekeningen definitief op mijn huid te laten zetten. Ik zou er enorm mee inzitten dat het niet honderd procent naar mijn zin getatoeëerd zou zijn. Of dat ik later nog iets aan de tekening zou willen veranderen. Maar ik vind het wel een fantastische gedachte dat andere mensen met mijn tekeningen rondlopen.

JesseR is kunstschilder, tekenaar, tatoeagekunstenaar en percussionist bij Fifty Foot Combo en Jerboa. Op 16/2 treedt hij met Jerboa op in de Handelsbeurs in Gent. Van 7/2 tot 2/3 loopt er een tentoonstelling van zijn werk in galerij LoveLucy* in Antwerpen, waar hij ook zijn boek ‘JesseRobot’ voorstelt. Info: www.handelsbeurs.be en www.lovelucy.be.

Opgetekend door Wouter Van Driessche