Er zijn nog maar weinig avonden dat ik niét op het podium sta. Vandaar: een zelfportret terwijl ik aan het optreden ben. Gemaakt op het vliegtuig naar Madrid, onderweg naar een festival. Alles wat ik doe, staat in het teken van muziek tegenwoordig. Leven komt op de tweede plaats, voor een relatie heb ik al helemaal geen tijd meer. Nog een geluk dat mijn vrienden zo hardnekkig zijn, denk ik soms. Anders had ik alleen nog een publiek.

‘Jef Amadeus Neve’. Daar ondertekende ik tot mijn twaalfde al mijn partituren mee. Ik beeldde me toen zelfs in dat ik een tweelingbroertje had dat Wolfgang heette. En ik las alles wat van dicht of ver met Mozart te maken had. Dat ik mezelf hier bij de partituur van mijn eerste pianoconcerto tekende, is een verre uitloper van mijn Mozartobsessie. Zo’n eigen concerto componeren is altijd mijn ultieme droom geweest.

Ben ik vergroeid met mijn piano? Daar lijkt het wel wat op, hé. Met dat klavier zo in het midden van mijn zelfportret. Ik kan steeds moeilijker zonder piano, zoveel is zeker. Langer dan een paar dagen niet spelen is bijna ondraaglijk. En ook achter welke piano ik zit, wordt steeds belangrijker. Als het niet klikt met een piano – elk instrument is anders – kan ik echt bálen. Dan voelt het alsof ik met een dubbele tong moet spreken. In een vreemde taal. Er zit een Jezus in mij. Een mens die zijn medemensen gelukkiger wil maken. Een beter leven wil geven. Of toch de illusie daarvan. Al was het maar voor even. Vandaar: een publiek van lachende gezichten. Muziek moet mensen helen, vind ik. En als het even kan: verenigen, hoe naïef idealistisch dat ook mag klinken. Onlangs vertelde een pasgetrouwd koppeltje me dat ze elkaar hadden leren kennen via mijn muziek. Daar kreeg ik het heel warm van. En in mijn pianoconcerto laat ik Europese en Arabische muziek bewust met elkaar praten. Als statement.

Muziek maken is de dood te slim af willen zijn. Tevergeefs, wellicht. Maar toch. Ik ben homo. Ik heb geen kinderen en ik zal er wellicht nooit hebben. Maar met mijn platen en mijn partituren hoop ik toch iets van mezelf na te laten. Dertig worden heeft rare dingen met me gedaan. Ik heb een soort premature midlifecrisis gehad. Ik ben het allemaal even serieus kwijt geweest. Tot de zin van het leven toe. Maar muziek heeft me erdoor geholpen.

Pianist Jef Neve (31) heeft net zijn vierde jazzplaat uit met zijn Jef Neve Trio, ‘Soul in a picture’. Op vrijdagavond presenteert hij een live jazzprogramma op Klara. En verder componeert hij ook filmmuziek (‘Dagen zonder lief’, ‘De Helaasheid der Dingen’) en werkt hij aan zijn eerste klassieke pianoconcerto in opdracht van De Bijloke. De komende weken speelt Neve op de Brussels Jazz Marathon (23-24/5), in de Roma in Antwerpen (05/06) en in De Zwerver in Leffinge (22/06). Alle info: www.jefneve.be.

Op de rock- en kunsttentoonstelling PopEye in de Oude Gevangenis van Hasselt hangen nog tot eind juni de beste zelfportretten van muzikanten uit deze reeks. Alle info: www.pop-eye.be.

Wouter Van Driessche